Een minuut stilte

Mijn dierbare camera heeft het leven gelaten... Hij was al een tijdje ziek; soms was hij vergeten hoe hij het geheugenkaartje moest lezen, een andere keer moest hij naar de cameradokter omdat zijn lens niet meer wilde openen. Dat was een dure operatie, en toen niet veel later hetzelfde probleem zich voordeed, dacht ik om eerst zelf een onderzoek te doen vooraleer de dure dokter weer te raadplegen. Helaas moet ik ergens een gevoelig deel geraakt hebben, want mijn camera gaf me een electro-shock. Die schok deed mij zó verschrikken dat ik de camera snel van me af gooide. Gevolg: camera in verschillende stukken; beyond repair...

Vaarwel lieve camera, ik zal je missen *

Een van de laatste foto’s die mijn camera produceerde

Mijn petekindje

Eén °DIKKE° kus van je meter *

Multi-stakeholder meeting

Zowat een maand geleden organiseerde KIEMP een multi-stakeholder meeting. Alle partijen betrokken bij het project werden daarbij uitgenodigd: mensen uit de wijken waar we werken, community leaders, opinion leaders, afgevaardigden van de CBOs (Community Based Organisations), leiders van de verschillende levels (parish, division, district, mensen van de overheid, van de ministeries, bilaterale en multilaterale partners, NGOs, gelijkaardige projecten, de private sector, en de media. In totaal verspreidden we iets meer dan 200 uitnodigingen. En dan was het afwachten of de mensen ook daadwerkelijk kwamen opdagen.

Luganda time

* Ik verzette pas mijn gsm (die ook dienst doet als horloge) naar “Luganda time”. In het Luganda, net als in het Swahili, begint de dag (0u) namelijk om 6u ’s morgens, om 7u is het dan 1u, etc. Als je dus in het Luganda aan het praten bent en een afspraak maakt voor 10u, ben je daar beter niet om 10u ’s morgens, maar om 4u in de namiddag. Maar praat je tegen een Oegandees in het Engels, dan zal hij steeds naar 4u als 4u verwijzen. Omdat het mij nog steeds een dikke minuut kost om uit te rekenen hoe laat kwart voor 3 in de namiddag nu is, en om dan kwart voor 9 om te zetten in het Luganda, dacht ik aldus mijn reactietijd wat in te korten door op z’n minst het omrekenen wat te automatiseren.

Het is gedaan

… die mooie zomer. Vandaag komen Claire en Olivia terug van meer dan 7 weken vakantie in Engeland en Italië. Italië, waar Olivia tijdens de wereldkampioenschappen zwemmen in Rome het Oegandese record in de 50 m rugslag verbeterde, met zo een 5 seconden nog wel!

Niet dat ik niet blij ben om ze terug te zien, dat niet. De verantwoordelijkheden voor het huis vallen weg, en ik kijk ernaar uit om al hun verhalen te horen, en om gewoon elke dag de kleine dingetjes aan te vertellen. Om samen met Olivia naar de dansles te gaan. Om ’s ochtends allemaal met een slaapkop samen te ontbijten. Om samen naar een of andere dans- of theatervoorstelling te gaan. Om samen op het terras te zitten, genietend van het zonnetje (maar wel in de schaduw). Om klaargemaakte maaltijden uit te wisselen. Om de laatste nieuwtjes van ‘special offers’ (gereduceerde prijzen voor artikels in de supermarkt die bijna vervallen) mee te delen. Of om de al te zotte verhalen van Claire’s klasje van het 2e leerjaar te horen.