Ze zeggen dat het winter is in België

Wouter en Willemijn nodigden ons uit voor een bezoekje aan de Chicamba Dam. De dam zorgt zowel voor de water- als voor de energievoorziening in Chimoio, maar het waterpeil is na de weinige regen van 2010, zo goed als geen regen in 2011 en het toegenomen water- en energieverbruik redelijk dramatisch gedaald.

Het water heeft al wel zo hoog als de vloer van het paviljoentje in de achtergrond gestaan. Nu is de grond uitstekend voor landbouw - tenminste, zolang het niet te veel regent...

Een warm welkom

Wat leuk als je partner organisaties je zo enthousiast staan op te wachten... Ze zien blijkbaar echt de meerwaarde van mijn werk. Met honderden waren ze naar de luchthaven van Chimoio gekomen om me te verwelkomen bij mijn aankomst uit Maputo. Inclusief dans, zang, drums, vlaggen en mooie kostuums. 

(Ok, misschien speelde de aankomst van de primeira dama - the first lady - met hetzelfde vliegtuig wel een klein beetje een rol in de massale opkomst ;)

Over rijk zijn

(bron)

Ik ben rijk. Ik woon in een mooi huis, heb een dikke auto (ok, van het werk, maar toch), een goed gevulde bankrekening waar maandelijks meer op komt dan er af gaat, ik doe wat ik wil, ga op vakantie naar waar en wanneer ik dat wil, koop wat ik wil, ga lekker uit eten als ik daar zin in heb, en kom eigenlijk nooit iets te kort. Dus: ik ben rijk. Ik weet niet waar ik dit verdiend heb, maar ben er ongelooflijk dankbaar voor. Wat zou je nog meer willen? 

Natuurlijk zijn er grenzen, maar die liggen buiten mijn comfortzone. Ik moet echt niet eersteklas vliegen, in dure hotels overnachten (hoewel dat voor mijn werk meer dan eens gebeurt!), kaviaar eten en champagne drinken. Ik heb eigenlijk ook geen eigen auto nodig, hoewel dat soms handig zou zijn en ik er wel eens over nadenk er een te kopen, maar er dan uiteindelijk toch maar weer van afzie. 

In verhouding tot het merendeel van mijn Mozambikaanse medemensen ben ik al helemaal rijk. Ik moet buiten mijn werkuren niet op het veld werken om mijn voedselvoorraad aan te vullen, maaltijden overslaan om de water- of elektriciteitsrekening te betalen, een lening aanvragen voor een waardige begrafenis van een familielid, mijn kinderen de straat op sturen om om geld te bedelen, of lange afstanden wandelen in de brandende zon om water te halen.

En toch kijken veel mensen raar op als ik hen vertel dat ik rijk ben. Rijk, dat is blijkbaar iets voor de Hollywoodsterren, politici of bazen van giga-bedrijven - ja, die zijn rijk. Alsof ik met mijn "gewone" job niet rijk zou kunnen zijn...

Maar om af te sluiten het aloude adagium: zelfs met al het geld in de wereld kan je wat nóg belangrijker is niet kopen: je gezondheid. Mijn gedachten zijn bij Haritz, bij Cidália's broer, Alberto's nichtje en Nicole. En, zeker vandaag: bij de geschatte 34 miljoen (!) mensen met HIV/AIDS.

Feestje (2)

[mei 2020] Deze blogpost had al foto's maar nog geen tekst - ik antidateer hem maar anders is hij een beetje uit context...

30 jaar worden, dat doe je maar een keer. Ik ben niet zo een fan van grote feestjes, en dus was deze manier ideaal: er kwam een groep mensen overdag, en tegen de avond kwam er een andere groep. Met allebei was het superfijn. 

Het was desert/dessert, dus waren er allemaal desserten :) En zelfs kaarsjes om uit te blazen!

En cadeautjes!

Gezellig samenzijn

Zana organiseerde zijn eigen plekje (het tapijtje was ook een cadeautje)

De bedoeïnenoutfits waren toch een beetje warm op deze zomerdag

Ventilatortjes helpen bij het afkoelen

Een hybride: een bedoeïne-woestijnvos?

Prachtige kleuren bij zonsondergang

De halo-crew komt 's avonds langs

Samen eten en spelletjes spelen

Een fijne verjaardag! Dankjewel allemaal

Desert/dessert

Vorige week zaterdag gaf ik een feestje. En omdat ik mocht kiezen, koos ik voor een desserten-feestje. Maar dessert, dat lijkt ook wel op het engelse "desert" (woestijn), dus maakten we er een verkleedfeestje van. De kostuums mochten er zeker zijn! Een overzicht:

De gastvrouwen. Valt het op dat onze kostuums van een en hetzelfde laken gemaakt zijn?

Alles op je hoofd

"In Afrika draagt iedereen alles op z'n hoofd."

Dat is een van de wijdverbreide clichés, maar blijkt - met een korreltje zout - wél waar te zijn. Het zijn wel voornamelijk de vrouwen, en niet alles is even geschikt, maar ik sta er telkens weer versteld van hoe veel, hoe vaak en hoe zware lasten er allemaal op die hoofden getild worden, voor lange, lange afstanden...

Heeft u ook nog een extra radiator?

Hilarisch...

Meer (en interessante!) info: http://www.africafornorway.no/why

Een muis in huis

Eerdere pogingen om de muis vriendelijk te vertellen dat zijn huisje niet hier binnen kon zijn, mislukten. We kregen de muis wel buiten (met behulp van een bezem en een bende vrienden en veel gelach door de zotte sprongen van de arme muis), maar enkele dagen later zat ie alweer binnen. Nadat hij een keer in mijn teen had gebeten (!) en vooral nadat hij 4 kussens had kapotgebeten, verklaarden we de oorlog. 

Dit kussen beet de muis écht kapot, bij de andere was het gelukkig enkel de kussensloop

 We = Vanessa en ik, die eigenlijk meer bovenop de stoel stonden (om vanuit de hoogte een beter overzicht te krijgen op de bewegingen van de muis, dat spreekt), huishoudhulp Esmeralda en bewaker Alberto.

Chimanimani avonturen

Op 4 oktober viert Mozambique dat 20 jaar geleden de akkoorden van de vrede ondertekend werden, die een einde maakten aan 16 jaren burgeroorlog. Met een groep van 15 personen nemen we vrijdag 5 oktober ook vrijaf en trekken we naar het Chimanimanigebergte, een 100km ten zuiden van Chimoio, waar ook Monte Binga, de hoogste berg van Mozambique zich bevindt.

De 15 personen, dat zijn Wolfgang, Veronika, Vanessa, Louise, João, Pascal, Ed, Andy, Danísia, Ute, Lionel, Chinho, Paulo en Nilsa. Wolfgang kent het gebied als zijn broekzak, en Veronika brengt de groep bij elkaar. 

(Tegen de klok in) Onderweg naar Chimanimani nog wat inkopen doen op een marktje; de smalle brug zonder leuningen zonder kleerscheuren oversteken; onversaagde vrouwen wassen onder diezelfde brug hun kleren, vol vertrouwen dat de auto's niet van de brug zullen rijden; onderweg met de motor; onze parkeerplaats voor 4 dagen

Een nieuwe kijk op Zambia

De vorige keer dat ik Zambia zag, was dat zo:

(met de klok mee) Chirundu, Victoria Falls, Lake Kariba en Kariba Dam (alles gezien vanuit Zimbabwe)

Dit keer was het helaas eerder zo:

Proces management

Het toekennen van een stuk land, een bouwvergunning, regularisatieaanvraag, overdracht van eigendom, splitsing of annexatie van stukken grond gebeurt in de Mozambikaanse municipalities volgens ingewikkelde procedures, die verschillen van gemeente tot gemeente en niet altijd volgens de wet verlopen. Daarom organiseerden we een 5-dagen lange workshop voor de gemeentes waar GIZ mee samenwerkt, met als eerste stap deze procedures in kaart te brengen en te analiseren. De volgende stap is om ze te toetsen aan de werkelijkheid, en vervolgens te kijken waar er ruimte is voor verbetering. 

Felipe, een consultant uit Chili waar GIZ hier in Manica al vaker mee samenwerkte, kwam over om de workshop te leiden. We begonnen met de theorie. Toegegeven, het is geen slecht idee om de zaal wat te verduisteren voor een powerpointpresentatie, maar dat wordt hier graag tot het uiterste gedreven. We zaten bijna in de duisternis te luisteren naar een redelijk abstracte uitleg over het verbeteren van processen. Geen wonder dat sommige mensen er een beetje slaperig van werden.

Verjaardagswensen

Aan een lieve vriendin die ik helaas véél te weinig spreek: een hele, hele gelukkige verjaardag, geniet ervan!

Mozambikaanse kinderen

Vergelijk de bevolkingspiramide van Mozambique met die van België:

In de bevolkingspiramide van België kan je duidelijk de babyboom-generatie duidelijk onderscheiden, de basis is smaller en de top is lang uitgerekt. Mozambique daarentegen is een typisch voorbeeld van een bevolking in een ontwikkelingsland: een brede basis (de helft van de bevolking is minderjarig), en een smalle top (weinig oude mensen). Voor elke vrouw tussen de 20 en 40 is er een kind tussen de 0 en 5 jaar. Zoveel baby's, dat moet wel een oorverdovend schreiconcert geven, zou je denken, maar niets is minder waar. Het blijft me verbazen hoe rustig - tot het apathische toe - kinderen hier blijven. Is dat ondanks of net vanwege de omstandigheden waarin ze opgroeien?

Misvattingen over Afrika #2

"De kindjes in Afrika krijgen onze weggegeven kleren."

Binnenkort in Chimoio

Vanaf morgen in Manica Shopping Centre

Andreea

Mijn nieuwe collega is aangekomen! Andreea gaat een deel van mijn werk overnemen: zij is voortaan adviseur in stadsplanning in Gorongosa (wat ik vroeger deed - en voorlopig nog even blijf bijstaan) en in Dondo (nieuwe samenwerking met deze stad). Ik keek er al lang naar uit - meer tijd om in mijn andere 2 stadjes te werken, een nieuwe colega om dingen mee te bespreken, en Andreea zelf natuurlijk. En tot nu toe valt het reuze mee!

Andreea en ik

 

Andreea en haar man Fernando

We lachten vroeger steeds dat Hans en ik in ChiGoGo werkten: Chimoio, Gondola en Gorongosa. Dus aangezien ik nu niet meer in Gorongosa werk, blijft er nog over:

10e Congres van Frelimo

Het 10e congres van Frelimo, de belangrijkste politieke partij van Mozambique (77% van de afgevaardigden in de Assembleia da República zijn leden van Frelimo; naast Renamo (20%) en MDM (3%)), is net afgelopen. Iets meer dan 3000 afgevaardigden en genodigden namen deel aan het 6-dagen lange congres in Pemba, in het noorden van Mozambique. Het congres is belangrijk omdat er verschillende interne verkiezingen waren: voor de partijvoorzitter (Guebuza als enige kandidaat herverkozen met 98,7% van de stemmen), voor de partijcommissie, en het centrale comité. Gezien het gewicht van de partij in de nationale politiek, geeft het ook al een indicatie voor de opvolger van Guebuza als president van Mozambique. Guebuza is namelijk bezig aan zijn 2e ambtstermijn en kan volgens de constitutie niet meer herkozen worden.

Ikzelf raakte geheel toevallig en zeer tijdelijk betrokken in de bedrijvigheden: op weg naar Gorongosa voor mijn werk, kwam ik de delegaties van de Manica en Sofala provincies tegen. We stopten aan hetzelfde tankstation, en ik reed vervolgens in dezelfde richting als hen. En wat een feest was het: de mensen in de bus aan het zingen en dansen (ze hadden nog 1400 km Mozambikaanse wegen voor de boeg!); en overal langs de kant van de weg vlaggen, schoolkinderen aan het zingen en dansen op het ritme van de trommels, en zoveel mensen aan het wuiven. Jammer genoeg had de delegatie niet zoveel tijd om te stoppen en reed ze al toeterend haastig door naar hun bestemming. 

Aan het tankstation

Onderweg

Excuses voor de slechte kwaliteit van de foto's...

Hoe zeg je homologeren in het Engels?

Volgens Google Translate: homo + logeren = gay stay...

Weekendje Cahora Bassa - Het avontuurlijke deel

Willemijn, Wouter en zijn mama vertrokken al op donderdagochtend richting Cahora Bassa. Ze hadden namelijk vakantie en gingen onderweg nog een jachtgebied (met olifanten en andere wilde beesten) bezoeken. Vanessa, Veronika noch ik hebben een eigen auto (die van mijn werk kan ik logischerwijze hiervoor niet gebruiken) maar regelen een auto van een vriend. Helaas, die (auto) begaf het. Deus ex machina-gewijs weet Veronika toch nog een lift tot Tete te regelen. Van daar naar Cahora Bassa kunnen we dan met de chapa, de openbare minibusjes gaan. Doch ook daar zit het niet mee, de lift besluit ook al op donderdagochtend te gaan (werkdag voor ons) dus zit er niets anders op dan op z'n mozambikaans gewoon te vertrekken en er het beste van te hopen.

Deze komen we onderweg tegen, maar we zijn niet zo wanhopig dat we hem een lift vragen... Dan waren we waarschijnlijk nog steeds onderweg =)

Weekendje Cahora Bassa - Het relaxte deel

7 september is, behalve tante Niet haar verjaardag (proficiat!) ook de dag waarop in 1974 de akkoorden van Lusaka ondertekend werden, waarbij Portugal formeel het recht op onafhankelijkheid van Mozambique erkende. Het is een officiële feestdag in Mozambique en aangezien die dit jaar op een vrijdag viel, trokken we er een weekendje op uit. 

Wouter's mama was op bezoek, en Willemijn was zo vriendelijk om het hele logistieke gedeelte te regelen. En zo vonden we (Wouter, Wouter's mama, Willemijn, Veronika, Vanessa en ik) onszelf op vrijdagnamiddag op een woonboot op het Cahora Bassa-meer. Cahora Bassa is een van Afrika's grootste stuwmeren, stroomafwaarts van Lake Kariba op de Zambezi, en voorziet stroom voor Mozambique en een gedeelte van Zuid-Afrika.

Onze woonboot: beneden de slaapvertrekken, badkamer en keuken

Boven het woongedeelte en het roer

Zicht op de dam vanop het meer

Pasta met pesto

Pesto is een van de dingen die ik hier in het begin miste. Je komt moe thuis van het werk, en voor je het weet heb je toch een maaltijd klaar. Helaas, in Chimoio kan je nergens pesto kopen... Gaandeweg vergat ik over het bestaan van pesto, en vonden we andere dingen om snel snel ineen te flatsen.

Tot gisteren. Vanessa heeft namelijk een tijdje geleden een kruidentuintje aangelegd, en hoewel pogingen om bieslook, peterselie en salie te groeien mislukten (sommige zaadjes waren ook al oud), hebben we wel een weelderige basilicum- en koriandervegetatie. Zóveel basilicum zelfs dat we niet goed wisten wat ermee te doen. Tot Vanessa in eureka-moment met het pesto-idee kwam. Maar: pijnboompitten zijn niet verkrijgbaar hier, en parmezaanse kaas is erg duur. En toch: met cashewnoten (een van Mozamique's nationale producten) en feta-kaas (en ook lokale look en geïmporteerde olijfolie, peper en zout) maakte Vanessa een heerlijke pesto klaar. Dat smaakt naar meer (we hebben dan ook genoeg voor nog heel wat meer =)!

© Vanessa - Kruidentuintje met links vanachter de basilicum,

links in het midden een eenzame ajuin, links vanvoor dille die nog 

moet uitkomen, in het midden vanvoor de koriander en rechts 

een meloenplant.

We hebben in de tuin trouwens ook nog munt, citroengras, tomaatjes, ananas (een lange-termijn project), nog meer meloenplanten, een nieuwe avocadoboom (naast de 2 die we al hebben - ook een lange-termijn project), en dan natuurlijk ook de lichi, mango-, bananen- en papayabomen. Van de perzikboom weet ik niet of die ooit perziken gaat produceren, hij lijkt een beetje ongelukkig. En op het lijstje van te planten dingen zijn er de pompoenzaadjes (squash) en één aardappel die we te lang lieten liggen. We zijn niet bepaald zelfvoorzienend, maar het is leuk om af en toe wat eigen voortbrengselen op te smikkelen...

Een beetje vanalles

Ik word oud... Ik kan de tijd niet meer bijhouden - ik kan maar niet geloven hoe snel dit jaar omvliegt. Over een maand is het alweer 2 jaar geleden dat mijn contract bij GIZ begon. Ook de gebeurtenissen hier in Mozambique vliegen voorbij. Daarom een klein overzichtje van een beetje vanalles:

 In juli bracht ik samen met Vanessa een bezoek aan Beira, waar we enkele leuke dagen doorbrachten samen met Martin, die helaas alweer terug is in Oostenrijk. Hier het station van Beira, dat ter gelegenheid van een trouwfeest netjes was uitgedost.

Fondsen van de Europese Unie

Ik ben erg trots op het stadsbestuur van Chimoio: hun voorstel voor fondsen van de Europese Unie voor de verbetering van twee achtergestelde wijken is goedgekeurd. Ik hielp een handje met het opstellen van het projectvoorstel, en ben dus ook een beetje trots op mezelf =)

Oostafrikaanse dierengids

Hij is met alle zekerheid niet compleet, maar we trokken in Tanzania zoveel foto's van dieren dat het toch wel bijna een dierengids lijkt. 

Katachtigen

Bovenaan: Een leeuwin op jacht! Ze was nogal geduldig, dus bleven we niet

wachten todat ze daadwerkelijk aanviel.

Midden: We telden wel 9 kleine welpjes.

Onder: De leeuwen zijn de safari-auto's erg gewoon en gebruiken ze soms

als dekmantel voor de jacht.

De jas

Ter vergelijking:

In Europa dragen we een jas, aangepast aan de seizoenen, die we aandoen als we naar buiten gaan en uitdoen als we terug binnenkomen.

In Mozambique zijn jassen in het algemeen "calamidades" (oorspronkelijk: items geschonken aan slachtoffers van calamidades - portugees voor natuurrampen; nu synoniem voor tweedehandskleren), en vind je ze dus in alle maten, vormen, soorten en kleuren - tussenseizoensjas, michelin-jas, bontkraag, werkjas met het merk van de winkel nog op, fleece-trui, trainingsjasje, leren jekker, etc. Je draagt ze als extra laag, waar en wanneer het koud is. En dat is, hier in de Mozambikaanse winter, 's avonds als het donker is en overdag binnen in de gebouwen. De jas is eerder een extra laag, en wordt dus zéker niet uitgedaan binnen - integendeel: overdag is het, wanneer de zon schijnt, buiten zalig warm, binnen en in de schaduw daarentegen verrassend fris (als in: koud!). 

Zo kan je dus de nieuwe expats herkennen: degenen die hun jas uitdoen als ze ergens binnenkomen =)