The rafting experience

Ik wéét dat het een beetje schandalig is, je leven wagen als je net meter geworden bent, maar het klonk zó opwindend dat ik het zelf ook een keertje wilde uitproberen. De verhalen logen er anders niet om, er zíjn al mensen ingebleven; neuzen, armen, benen, en ribben gebroken; bijna-dood ervaringen zijn dagelijkse kost en over gigantische blauwe plekken wordt niet eens gesproken... En toch, en toch, de andere zijde van het verhaal is wel degelijk overtuigend genoeg om al het bovenstaande te negeren en 80 euro neer te tellen.

Daarvoor krijg je een lift vanuit Kampala naar Jinja, lekker ontbijt, uitleg over wat je te wachten staat, barbecue ’s avonds, overnachting en als je wil de volgende avond een rit terug naar Kampala. En... the rafting experience natuurlijk! Ik bevond me in het gezelschap van Celia, Caroline en Yaz, 3 medische studenten uit UK die in hetzelfde huisje verblijven; Sally, nog een medische studente, die bij Dr. Stockley stage loopt, en die ik dus kende van ’s ochtends in de auto van de keren dat ik kan meerijden met Dr. Stockley; Hannah, nóg een medische studente die op dezelfde plaats als Celia stage loopt; en haar ex-boyfriend (maar ze komen gelukkig nog goed overeen) Adam. Ik bevond me dus in goed gezelschap, moest er iets gebeuren had ik toch niet minder dan 5 medical students rond mij...

Het maximum aantal personen op de raft is 8, waarvan 1 gids. Ideaal dus dat wij met z’n 7 waren. Onze groep kon als eerste het water op (omdat we op een zaterdag gegaan waren, was het erg druk, in totaal waren er wel zo’n 8 rafts). Eerst oefenen welke instructies we konden krijgen en hoe we ze moesten opvolgen, en een duikje in het water om te zien wie er zonder hulp terug in de boot kon geraken (slappeling als ik was, had ik helaas hulp nodig... Ikzelf wijt het echter aan het reddingsvest wat het allemaal wat moeilijker maakte, en de glijfactor van de boot :) en om te tonen hoe je anderen terug in de boot moest heisen (aan datzelfde zwemvest, dus toch niet zo slecht dat we dat aanhadden).

En dan kon de tocht beginnen, 30 km de Nijl afdobberen... Want het grootste deel van de dag zit je inderdaad gewoon wat te zitten, zalig relaxed van het uitzicht te genieten, wat te babbelen, een duikje in de Nijl om met behulp van je zwemvest zelf te dobberen (toch wanneer er geen krokodillen in de buurt waren), en van de anderen te horen hoe zíj de grade 5 rapid overleefd hadden. Want de ‘rapids’, stroomvernsellingen, zijn opgedeeld in verschillende ‘graden’, van 1 tot 6. 1 is amper de moeite van het vermelden waard, 6 is te gevaarlijk om met de rafts te doen. De spannendste zijn dus de grade 5s. Zolang je raft rechtop blijft, blijft het daarbij, spannend. Maar de bijna-dood ervaringen, gebroken armen, benen, blauwe plekken etc. dat is pas wanneer je omkantelt.

Je kan zelf met je mede-rafters een beetje beslissen hoe spannend je het wil maken. Als je in een boot vol bangeriken zit, zal je minder vaak omkantelen dan wanneer je je tussen moedige mede-rafters bevindt. Want het ís altijd een beetje angstaanjagend om om te kantelen, zeker als je je niet aan de boot kan vasthouden (of als je dat vergeten was, zoals ik de eerste keer :). Ik had altijd wel een moment wanneer ik onder water hing en niet meer wist wat boven of onder was (daarom dat ze je aanraden om niet te zwemmen, maar je gewoon te laten meesleuren door de stroming, totdat je door je zwemvest vanzelf weer boven komt drijven), dat ik even panikeerde en mezelf vermaande dat ik alwéér vergeten was te ademen... Maar dan kom je tóch wel weer boven (en adem je allemaal water) en komt de kajak je redden. Bij de raft-karavaan hoorden namelijk ook 2 safety-boats – rafts met grote peddels, waar je in kan bekomen als je je niet goed voelt – en een hele vloot (een 20-tal?) superervaren kajakkers die alle overboord geslagen rafters komen oppikken en waar je kan gaan aanhangen om terug bij je boot te geraken.

Mijn ervaring was fantastisch: geen bijna-dood ervaringen, geen gigantische blauwe plekken of gebroken neus, ik ben niet eens ‘ge-recyclet’ geworden (= in een kolk vast komen te zitten). Ik zou het zonder twijfel opnieuw doen! En het goede nieuws is: als je binnen de 3 maanden opnieuw gaat, is het aan halve prijs... Dus Toon en Lieve: lijkt het jullie iets?!

Het weer zat mee: zalig warm, maar gelukkig niet de héle tijd zonnetje; anders hadden we er nog meer als kreeftjes uitgezien 's avonds...

Kennismaken met de raft - die die daar rechtop in de rechterraft staat, dat ben ik :)

En dan op weg!

's Middags lunch op de raft: een halve ananas en een pakje koekjes (je kan dus maar beter fatsoenlijk ontbijten 's ochtends :)

Het serieuzere werk...

Oepsie... Gekanteld! Gelukkig is er de kajak om je te komen redden.

Helaas vond Henry, onze gids, het niet aangewezen om met ons deze rapid af te gaan, dus bleef het voor ons toekijken hoe de anderen het ervan af brachten...

We kregen er wél een gratis tochtje door de jungle (op blote voeten!) voor in de plaats...

De laatste rapid... Einde van een prachtige tocht!