Showing results

These are thoughts that resulted from requests that have been made recently to the programme I work for to show tangible, visible results from our work. The tax-payer is getting more and more critical: “Is the money we contribute really being used well? Is development work even worth the money at all? After all, what has been achieved in all these years?” Apart from whether or not development cooperation is the right approach (which is an entire discussion in itself), I applaud this development of citizens becoming more outspoken, and indeed think it is pertinent to account for the money (whether public or private) received. However, in our efforts to do so, my feeling is that we end up trying to satisfy what the public wants to see rather than showing what is really being done. How come? I’ll try to explain this in the well-known comparison with supplying fish/teaching how to fish. I am aware that it inevitably is a simplified image of reality, and I invite all of you to share your thoughts as well – especially if (where) you disagree.

...

Alberto, een van mijn bewakers, klopt vanavond nog maar eens op de deur. Ik zucht, een beetje geërgerd, want op sommige avonden blijft hij maar aankloppen voor alles en nog wat. We hadden die avond al samen het kookvuur, dat alweer kapot was gegaan, gerepareerd; we hadden al overeengekomen dat hij morgen door de dag niet thuis moet zijn, hoewel het zijn shift is. Het is namelijk oogsttijd, en dan moet de maïs opgehaald worden. In Mozambique is het ongewoon als je géén machamba hebt, een veld(je) waar je groenten, fruit en vooral maïs voor eigen kweek of om op de markt te verkopen, verbouwt. Hij had me al 1500 Meticais gevraagd, bovenop de lening die hij al is aan het afbetalen, om de vrachtwagen die de maïs komt ophalen te betalen, en daar moet hij bij zijn. Ook was hij de was al komen binnenbrengen en was hij de nieuwe borstel komen tonen die hij gekocht had om hier buiten alles schoon te houden – ik had hem daarvoor geld gegeven, en dus toont hij me dat hij de borstel ook daadwerkelijk gekocht heeft. Voor vanavond vind ik het dus wel genoeg geweest. Wat is er nu weer? 

Misvattingen over Afrika #1

"Leven in Afrika is goedkoop."

Luanda, hoofdstad van Angola, is volgens onderzoek de duurste hoofdstad om als expat te leven. Maar ook Chimoio is niet bepaald voordelig. Enkele prijzen ter vergelijking: de huurprijs van mijn huis: 540 euro per maand, kosten niet inbegrepen; een brief naar België posten: 2,54 euro; 750ml olijfolie: 7 euro; doosje met 16 ferrero rochers: 20 euro; een auto huren vanuit Chimoio (met een kilometerlimiet van 100 km/dag): 140 euro per dag; een vliegtuigticket heen en terug naar Maputo (1100 km): 320 euro; eenvoudige boekenkast (type Expedit van Ikea met 8 onderverdelingen): 280 euro; GPS-toestel: 840 euro (in Europa verkrijgbaar voor een 250 euro); etc.

Een ander leven

"Elsje!", riepen Leen haar kinderen toen ze me voor het eerst sinds 15 maanden weer zagen. Minder dan 5 minuten later speelden we alsof ik nooit weg was geweest. En zo lijkt het wel: het moment dat ik weer terugkom, voelt het alsof mijn leven in België de draad opneemt van waar het 15 maanden eerder stopte. Mozambique is dan een ander leven, dat weer zal doorgaan als ik terug in Beira land en mijn tijd in België een zalige herinnering verwordt. Het is een beetje schizofreen, en net het feit dat alles zo gewoon lijkt, is het bizarre.

Presidenten-mania/President in Manica

Het podium stond al van eind december klaar, maar afgelopen zondag is het dan éindelijk zo ver: Samora's kleedje mag eraf. Voor de feestelijke gelegenheid heeft hij eerst wel een ander, rood (= Frelimo, dé partij van Mozambique) kleedje aangekregen:

De rode loper en het standbeeld van Samora Machel op de Praça in Chimoio