Een ander leven

"Elsje!", riepen Leen haar kinderen toen ze me voor het eerst sinds 15 maanden weer zagen. Minder dan 5 minuten later speelden we alsof ik nooit weg was geweest. En zo lijkt het wel: het moment dat ik weer terugkom, voelt het alsof mijn leven in België de draad opneemt van waar het 15 maanden eerder stopte. Mozambique is dan een ander leven, dat weer zal doorgaan als ik terug in Beira land en mijn tijd in België een zalige herinnering verwordt. Het is een beetje schizofreen, en net het feit dat alles zo gewoon lijkt, is het bizarre.

Er zijn dingen veranderd - een nieuwe auto, een wasbord-dieet, de vanzelfsprekendheid dat er exotisch fruit in de fruitmand ligt, de koffiebars overal in de stad, rijden met GPS. Liene die iedereen rond haar vingers draait, Lore die mijn naam schrijft, en Bram die moedig voor de mevrouw een liedje in het Frans zingt. Een vriendin die bewust alleenstaande moeder is, met een schat van een baby.

Er zijn de dingen waar ik opnieuw aan moest wennen: de overdaad aan keuze, de ruitenwissers en de richtingaanwijzers aan de omgekeerde kant, géén doggy bag vragen want dat doe je niet (oepsie), "ruziën" om wie de afwas moet doen, Frans spreken (*FAIL*), de drukte (wat auto's betreft) en leegte (aangaande voetgangers) op de weg, de toch niet zo aantrekkelijkheid van de Belgische architectuur (had ik dat in Mozambique geromantiseerd?), waartussen dan toch pareltjes te vinden zijn.

Extra genieten is het van een melkje bij de koffie zonder bij te betalen (én met een koekje erbij), fietsen, de bibliotheek bezoeken, met de trein reizen, city trips doen, nieuwe spelletjes spelen, mijn anderhalf jaar oude belkrediet opgebruiken (goede punten voor Mobistar!), op de verwarming zitten tot je het té warm hebt, de draad terug oppikken met vriendinnen (al dan niet in een van de bovengenoemde koffiebars met al dan niet bovengenoemde koffie met melkje én koekje erbij), piano spelen ('t zat zelfs nog een beetje in mijn vingers!), PECS-videos kijken, en ons Afrikaans verkleden voor papa zijn feest.

Ik vond het super!

Tot slot: de twee meest gehoorde vragen tijdens mijn verblijf: "Ben je vermagerd?" en "Denk je dat je nog in België zou kunnen wonen?", waarop het antwoord in beide gevallen "ja" is (doch niet al te veel vermagerd).