De piano deed er wat langer over dan mij om in Chimoio te geraken... Het plan was anders perfect: ik nam hem als baggage op het vliegtuig mee tot Johannesburg, sleurde hem met de trein tot aan het busstation, en nam heb tegen wat extra betaling mee op de bus tot Maputo. Daar bracht een extra grote taxi (lees gerust: minibus) me op maandagochtend tot aan het hotel. Florian pikte de piano dan op dinsdagavond op om hem bij hem thuis te bewaren tot Vanessa dan de piano van vrijdag tot dinsdag met haar nieuwe auto tot Chimoio zou rijden.
Zou, want hoewel al de rest prima verliep (inclusief een nog niet helemaal herstelde Florian die de 20kg zware piano 8 verdiepingen naar boven zeulde), kwam er een Renamo-Frelimo-kink in de kabel. In november zijn het gemeenteverkiezingen, en de spanningen lopen op. Diezelfde maandag dat ik in Maputo aankwam voerden militanten van de oppositiepartij Renamo een aanval uit op een wapendepot in Sofala, waarna Frelimo, de partij die aan de macht is, massaal troepen begon te verhuizen naar Sofala, waar - dicht bij Gorongosa - ook de leider van Renamo zich heeft teruggetrokken. Dat gaf dan weer aanleiding tot gewapende overvallen op de nationale weg van Maputo naar het noorden, waardoor we van ons werk een rijverbod op die weg kregen opgelegd. Vanessa's plannen vielen dus in het water. Maar ook: sinds mijn vakantie ben ik nog geen enkele keer in Gorongosa geweest.
Uiteindelijk is de piano dan maar als vliegtuigcargo verzonden én aangekomen. Een bijbehorende stand werd bij de timmerman besteld en punctueel geleverd. En dus kan ik weer piano spelen!
\
En ook voor Vanessa's auto (en Wouter en Willemijn's auto, die rond die tijd óók een auto in Maputo kochten) lijkt het eindelijk op te klaren: Wouter rijdt op dit moment met hun auto via de nationale weg naar boven, Vanessa gaat volgende week, inclusief een weekje vakantie, via Zimbabwe tot Chimoio rijden.
