Op de walvis

"De walvis", dat is de naam die Vanessa en ik gebruiken voor het bergje dat we samen met Pilar willen beklimmen. We vragen de mensen ter plaatse hoe de plaats eigenlijk echt heet en vertellen hen onze verzonnen naam. Een walvis, daar hebben ze nog nooit van gehoord. Ze kijken toe terwijl we aan de auto ons staan in te smeren - ook dat verbaast ze. Waarom doen jullie dat, wordt er gevraagd. Om er vanavond niet zo rood als een kreeft uit te zien, vertelt Vanessa. Een kreeft? Wat is dat nu weer?

Even ervoor stopten we aan de voet van de berg, waar een vervallen ruïne uit de koloniale tijd staat. Het dak is verdwenen en ook de vloeren zijn weg, maar de muren staan nog overeind. De villa heeft een prachtig uitzicht, we dromen weg over hoe het eruit moet hebben gezien lang geleden...

De berg is een steenmassa, fundamenten voor de villa zijn niet nodig, ze is los op de berg gebouwd. Ik sta onder het vloerniveau (kijk naar de stuclijn) in de centrale ruimte van de villa

Na de villa trekken we eerst naar een klein stuwmeertje in de buurt voor een picknic:

Aan het stuwmeer, op de achtergrond de "walvis" - die gaan we beklimmen

Een wespennest in aanmaak

Dan is het tijd voor de wandeling. 

We zijn niet de enigen op wandel

Op de kam waait inicieel een stevige bries

We kunnen er bijna in liggen

Zicht op Monte Zembe

Pilar en Vanessa

Ongelooflijk hoe resilient de planten en bomen op de berg zijn - waar een wil is, is een weg

Zowel de geiten als wijzelf schrikken als we elkaars aanwezigheid opmerken

Op de top! Op de een of andere manier lijkt het de geschikte plaats voor een yoga-foto-sessie:

 

Met de zelfontspanner

Dat gaat niet altijd even ideaal...

Hulp bij de arm balances

Hadden jullie het uitzicht wel al opgemerkt?

Een roofvogel in de boom

Pas als we terug beneden zijn aangekomen, realizeren we ons dat de autosleutel kwijt is. Om een lang verhaal kort te maken: ik lift tot in Chimoio, haal bij Hans de sleutel van het kantoor, vind daar de reserveautosleutel en rij met Vanessa's auto terug. Pilar en Vanessa blijven achter - ze zijn half bevroren als ik eindelijk weer bij hen ben.

Gelukkig hebben ze wel het gezelschap van deze schattige kindjes

De week erna gaan Vanessa en ik terug voor een vind-de-autosleutel-terug-missie. De zichten zijn nog even mooi, maar de sleutels, die vinden we helaas niet terug.

De geiten zijn nog steeds schrikachtig - ze stormen holderdebolder de steile heuvelrug af en stoppen niet voor ze uit het zicht zijn (misschien rennen ze nog steeds?). Zouden zij de sleutels hebben gevonden en daarom zo snel weggerend zijn?

De sleutels zijn dan wel kwijt maar net achter de top vinden we deze grot, dat maakt onze missie toch een beetje geslaagd

Vanboven aan de heuvelrug liggen losliggende stukken rots, enkel vastgehouden door de vegetatie

Deze mini-heuvel doopten we het "mierennest"

Voor wie - zoals ik - geen genoeg kan krijgen van de zichten 

Van bovenaf kunnen we de lokale bevolking bespioneren, maar de sleutels zien we niet =)