Een klein wandelingetje

Of toch, een kleine wandeling was de bedoeling, van Comares tot aan onze villa. En dat werd het ook wel, enkel iets avontuurlijker dan we hadden ingebeeld. Kristof, papa en de kindjes gingen met de auto naar huis, de rest te voet. De kaart die we hadden bleek echter waardeloos, en sowieso lijkt het dat als ik met mama op stap ga, we altijd wel ergens in de brousse terecht komen... 

Het zicht was dubbel en dik de schrammen waard

Dat huis op de kliffen had een bijzonder vervaarlijke loopbrug

Een fontein

Met algen en kikkervisjes aan de drinkbak

Tot daar liep alles gesmeerd. Het was pas toen we besloten dat we aan de volgende bocht zeker al de berg op moesten. Er liep immers iets wat op een pad leek. Of toch alleszins een beestenpaadje. Of toch minstens een klein stukje. En je kon toch zien waar de top van de berg was. Of dat kon je dan toch als je wat hoger was geklommen. Of nog wat hoger. Alleszins... We geraakten boven =)

Duidelijk pad, toch?

Eenmaal boven zagen we de villa wel liggen, maar geen pad dat er naartoe leidde. Maar naar beneden, zo moeilijk kan dat toch niet zijn, toch?

Karen op uitkijk

Erg idyllisch - inclusief sprinkhaan op mn haar en mieren onder Karen

Gelukkig vonden we uiteindelijk toch de weg, al was dat heel wat schrammen en klimpartijen en omwegen en een enkele (onbewoonde) trespassing later.

We vonden ook de brievenbussen die Leen al de hele vakantie wilde trekken. Het zijn brievenbussen voor de mensen die volgens de postbode te ver van de weg afwonen, en dus daar maar de post moeten gaan ophalen.

Onderweg trokken we ook nog wat foto's voor als we met z'n vijf ooit een band willen beginnen:

Zo moet dat toch voor een band-foto, allemaal een beetje uit elkaar?!

Of zo stoer met zonnebrillen? Leen is nog wel wat te vrolijk (en ik misschien ook wel), dat kan niet bij een band-foto... =)