Een dikke week geleden leerde ik mijn toekomstige coach kennen. Gerry was in België voor een seminarie van BTC, en vond het ook een goed idee om elkaar op voorhand eens te ontmoeten.
Ik had al veel lovende dingen over hem gehoord, enerzijds van Kathelyne, de zus van mijn vroegere dansjuffrouw die zelf een hele tijd in Kampala gewoond heeft en Gerry goed kende; en anderzijds ook van Jos, die een week van onze VDOS-opleiding verzorgd had. Nu gaf hij een dag opleiding aan de coaches, en hij had zo Gerry's cv kunnen inkijken. En die had blijkbaar al heel veel ervaring.
Inderdaad, Gerry had na zijn studies als 'civil engineer' nog een tijdje bij een consultancy bureau gewerkt, maar was dan - eerst via dat bureau, later via Oxfam - in Soedan en Ethiopië terecht gekomen. Ongeveer 10 jaar geleden verhuisde hij met zijn gezin - zijn Deense vrouw en 2 kinderen - naar Kampala. Gerry zelf heeft 2 paspoorten: zijn ouders waren Iers, maar migreerden naar Groot-Brittannië, waar hij opgroeide.
Hij werkt nog maar pas voor het project van BTC waar ik ook in ga meewerken, sinds januari. Wie was het daarvoor dan, wil ik weten, het project startte toch al in augustus 2006? Dat blijkt alleen maar officieel zo geweest te zijn, om financiële redenen, om nog voor de volle 5 jaar subsidies van de Belgische overheid te krijgen of zoiets. Ik was onder de indruk van het budget van 5 miljoen euro, maar Gerry maakt me duidelijk dat dat niet zo heel erg veel is als je het met andere ontwikkelingsprojecten vergelijkt.
Ik zal op een ideaal moment komen, vertelt Gerry, nét wanneer er verschillende deelprojecten zullen opstarten. De 'tenderings' (aanbestedingen) zijn al de deur uit, en nu is het wachten op wat zich aandient. Tenderings? Blijkt dat het projectteam erg klein is: je hebt Gerry, de Technische Assistent en afgevaardigde van BTC; en Dan, een Oegandees van de Kampala City Council. Samen managen zij het project. Verder zijn er nog 3 Oegandezen van wie ik de naam vergeten ben, en ik. Eigenlijk worden alle deelprojecten 'ge-outsourcet', vandaar de tenderings. Maar wat is dan juist mijn taak eigenlijk, ik was toch de 'Physical urban planner' (niet dat dat zo heel veel duidelijkheid had gebracht)? Dat zal gaandeweg wel duidelijk worden, Gerry wil het breed houden. We werken allemaal samen als een team, maar dan ieder vanuit zijn eigen invalshoek. Hoewel de vragen dus blijven, is het toch ook een opluchting: ik zal er al niet als de 'expert' gezien worden; hij weet dat ik geen ervaring heb en we gaan het allemaal wel samen uitzoeken.
Ik voel me al snel op mijn gemak bij mijn coach, het is echt een supervriendelijke man. Hij weet erg veel, hij kan over alles meebabbelen. En hij blijft ook kritisch: hij realiseert zich maar al te goed dat het project niet de oplossing zal zijn van alle problemen, dat het maar water naar de zee dragen is. Maar alle beetjes kunnen helpen, het is niet dat hij er negatief over is, hij zet zich er graag voor in en probeert er het beste van te maken.
Hij is ook erg vol van Kampala: leuke stad, fijn klimaat, vriendelijke mensen,... Ik krijg echt zin om al de volgende dag te vertrekken. Hij heeft me alleen nog maar meer enthousiast gemaakt over mijn groote avontuur. Een dag later krijg ik een mailtje: wat ik ervan denk om bij hem en zijn familie te logeren als ik aankom in Kampala, in plaats van in een hotel, totdat ik iets geschikts voor mezelf gevonden heb? Ziet er veelbelovend uit dus!
No comments:
Post a Comment