Eindelijk...

't Heeft een hele tijd geduurd, maar voor jullie beginnen te vrezen dat ik van deze aardbol verdwenen ben: I'm alive and kicking! Voor iedereen die op een persoonlijk nieuwtje zit te wachten: ik kan enkel op het werk op internet en heb op dit moment zo een 80 ongelezen emails, ik hoop dat ik dat ooit nog ingehaald krijg... Maar zeker en vast superhard bedankt voor alle briefjes en cadeautjes en smsjes en mailtjes! Dat was een echte opsteker, want het afscheid viel me zwaar...

Op dit moment zit ik op een gigantisch terras, het geluid van een paar duizend krekels op de achtergrond, met een prachtig zicht over de heuvels van Groot-Kampala. Groot, want Kampala is reusachtig. Om origineel te zijn, was Oud-Kampala gebouwd op zeven heuvels, maar dat zullen er al een stuk of 30 zijn ondertussen denk ik. Ergens een plaatsje vinden leek dus een beetje op het zoeken naar een naald in een hooiberg. Kampala centrum is nogal superduur (2-slaapkamerappartementen vanaf 1000$, nog zelf te bemeubelen, electriciteit-, water- en gasrekeningen te betalen, en soms ook nog zelf voor de security te zorgen), maar het grootste probleem voor mij was het transport.

Drukke tijden...

Ineens lijkt er voor alles te weinig tijd...

Hoewel we ons wel realiseerden dat het niet bepaald het ideale, rustige moment was, besloten mama en ik om toch nog een voordrachtje/nieuwjaarsreceptie te houden. Het was misschien wel een klein beetje een overdaad aan piano, maar ik heb er alvast erg van genoten!