Eindelijk...

't Heeft een hele tijd geduurd, maar voor jullie beginnen te vrezen dat ik van deze aardbol verdwenen ben: I'm alive and kicking! Voor iedereen die op een persoonlijk nieuwtje zit te wachten: ik kan enkel op het werk op internet en heb op dit moment zo een 80 ongelezen emails, ik hoop dat ik dat ooit nog ingehaald krijg... Maar zeker en vast superhard bedankt voor alle briefjes en cadeautjes en smsjes en mailtjes! Dat was een echte opsteker, want het afscheid viel me zwaar...

Op dit moment zit ik op een gigantisch terras, het geluid van een paar duizend krekels op de achtergrond, met een prachtig zicht over de heuvels van Groot-Kampala. Groot, want Kampala is reusachtig. Om origineel te zijn, was Oud-Kampala gebouwd op zeven heuvels, maar dat zullen er al een stuk of 30 zijn ondertussen denk ik. Ergens een plaatsje vinden leek dus een beetje op het zoeken naar een naald in een hooiberg. Kampala centrum is nogal superduur (2-slaapkamerappartementen vanaf 1000$, nog zelf te bemeubelen, electriciteit-, water- en gasrekeningen te betalen, en soms ook nog zelf voor de security te zorgen), maar het grootste probleem voor mij was het transport.


Hoewel het verkeer hier niet zo chaotisch verloopt als in India, is het toch niet echt een plaats waar ik zelf in wil rondsnorren met een eigen autootje. Bumper-aan-bumper rijden is verplicht als je niet voor eeuwig wil blijven wachten, want het verkeer is één grote strop. De grote wegen zijn best ok, zeker nu de CHOGM (Commonwealth Heads of Government Meeting, spreek uit: tsjoogem) pas voorbij is. Maar de andere helft (of meer) van de wegen zijn niet geasfalteerd, en dus best enkel met een 4x4 te doen. Grote milieu-onvriendelijke auto's zijn dus niet echt een overdreven luxe.

Als je dus niet zelf met de auto wil rijden, blijven er niet zo heel veel andere mogelijkheden meer over: fietsen is niet aangewezen op grote wegen, en met mijn conditie zou daar ook niet veel van in huis komen vrees ik. Er zijn de 'Taxi's', of 'Matatu's' kleine minibusjes waar ongeveer een 16 mensen inpassen (inclusief chauffeur en conducteur) die je op een bepaalde route op bepaalde punten oppikken en weer afzetten. Ofwel neem je een 'Boda boda' (dat zou afgeleid zijn van hun initiële service: mensen van de ene kant van de grens naar de andere kant brengen “border-border” dus), achterop een motorfiets. Ik had pas vandaag mijn eerste Boda-ervaring, omdat ik wat schrik had. Je neemt de chauffeur immers niet vast, je zit gewoon losjes achterop... Maar gelukkig hebben de meeste boda's een ruggensteuntje en steuntjes voor je voeten, en de chauffeur was zo vriendelijk om voorzichtig te rijden nadat ik hem geïnformeerd had dat dit mijn eerste ritje was. En dan zijn er nog de 'Hired Services', wat wij taxi's zouden noemen. Die neem je eender waar, onderhandelt de prijs en ze brengen je waarheen je wil. Taximeters ben ik nog niet tegengekomen (ik heb dan wel ook nog maar 2x gebruik gemaakt van een 'Hired Service').

Het terras – waar ik ondertussen niet meer op zit – is deel van het huis waar ik een kamer huur. Het lijkt een beetje op een studentenkot, of misschien eerder een Erasmusstudentenkot, met het verschil dat de meeste andere inwonenden werken, én met het nogal grote verschil dat het op dit moment nog geen 22u is, en ik de enigste ben die nog niet op zijn kamer is. Het is dan wel een weekdag, in het weekend wordt er lustig gefeest. Vorige week ben ik met Britt (een meisje ook bij mijn coach Gerry tijdelijk inwoonde tot ze een plekje gevonden had – ze woont nu ook in dit huis) en een vriend van haar, brother Chris, uitgeweest. Brother Chris is een 30-jarige Poolse priester-in-opleiding of zoiets, totaal niet het type mens dat je van een 'brother' zou verwachten: uitgaan, sigaretje roken, biertje drinken, dansen met de meisjes,... Maar wel heel cool dus :) Bars en clubs zouden behalve de mensen die er aanwezig zijn en de muziek die er gespeeld wordt, evengoed in Europa gesitueerd kunnen zijn, even hip en trendy, en helaas ook even duur...

De landlady van het huis is Claire, die er samen met haar dochter Olivia woont. Haar mond staat denk ik nooit stil, ze kan blijven babbelen als je het mij vraagt. Nu ja, dan ben ik dus niet de enige die in z'n slaap praat ;) Britt had me al betrapt toen we nog een kamer deelden in Gerry's huis. Nu heb ik een ruime kamer op het eerste verdiep, waar momenteel ook nog een koppel met een tweeling van 10 weken (zo schattig, die mulatjes!) die wachten op een visum om naar de VS te kunnen gaan, en een ander koppel die hier nog een klein half jaartje plannen te blijven, verblijven. Buiten zijn er in de bijbouw ook nog een 4-tal kleinere kamers, waar momenteel Britt en Craig verblijven. De garage is ingericht voor de nachtwaker van dienst. Claire is heel los, je kan elk moment komen en gaan, ze verhuurt voor korte of lange termijn en alles is geregeld: gas, water en electriciteit is inclusief, de security (Richard, David en Sunday openen de poort als je binnen of buiten wil en werken ook nog in de tuin), zelfs de was, strijk, afwas en schoonmaak worden gedaan (door Juliet en Chris). Bovendien is alles aanwezig: potten, pannen, meubilair, groot muskietennet, zelfgekweekte kruiden en groenten, video's, alle mogelijke informatie kan je vragen, en...: een piano! Voorlopig heb ik die nog niet echt aangeraakt, gezien er van de tweeling altijd wel eentje slaapt of huilt of best niet gestoord wordt of zo, maar wie weet in de toekomst?!

Jullie zien het: een uitnodigende plaats, met bovendien een prachtige tuin, had ik dat al vermeld? Bezoekers zullen dan ook met open armen ontvangen worden. De eerste boekingen zijn trouwens al binnen: mama en papa, jullie zijn meer dan welkom! Wat voor de andere geïnteresseerden wel betekent dat half mei-begin juni al bezet is ;)

Zicht op Kampala