Gelukkige verjaardag, Toneboon!!!

Erg ver ben ik niet geraakt vorige keer... Te opgewonden over de eerste keer achterop een boda boda veronderstel ik. Ondertussen ben ik het al helemaal gewoon, al neem ik normaalgezien enkel een boda boda voor het lange rechte stuk tot bij het huisje, en probeer ik de drukke wegen en vooral de chaotische ronde punten te vermijden. En om eerlijk te zijn: het voelt zalig om met de wind in je gezicht, de zon op de je rug rustig achterop te zitten, kijkend naar het dagelijkse leventje op Makindye Hill.

Want dat is waar ik nu woon: 63 Kizungu Road, Makindye Hill, Kampala, Uganda. Maar wacht nog even, doe die brief zo niet op de brievenbus, want die komt nooit aan... Er is hier namelijk geen postbedeling, onbestaande. Wat je hier moet doen, is een brievenbus kopen aan een postkantoor, en die dan regelmatig gaan leegmaken. Ik mag blijkbaar vrijelijk gebruik maken van de mailbox van BTC, dus bij deze het enige echte briefpostadres: Els Keunen, c/o BTC, P.O. Box 40131, Kampala, Uganda.

Wat skype- of andere internetcommunicatie betreft, dat blijkt niet al te gemakkelijk te zijn. In het huisje is er geen internet, dus ben ik aangewezen op het internet op het werk. En hoewel de kabel zegt dat er een verbinding van 100Mbps aanwezig is, blijkt dat in werkelijkheid de downloadsnelheid zo een 2kBps te zijn. Gewoon een website openen is soms al een hele opgave, niet te spreken over het openen van zware bestanden in mijn emails of het bekijken van kleine Lore's fotootjes. Voor degenen die me toch via Skype willen bereiken: mijn gsm is +256 775 11 00 75 (gemakkelijk he) en Claire's huistelefoon is +256 414 46 61 58. Let wel: ik kom thuis rond 18u (16u Belgische wintertijd) en Claire gaat vaak al tegen half 10 slapen, dus dat is half 8 in winters België.

Om jullie een beetje jaloers te maken trouwens: ik heb nog geen enkele nacht met het raam dicht geslapen – ik slaap dan wel onder 2 lakens en een fleecedekentje. Het handige hier is: alle ramen hebben horren, dus een raam meer of minder open kan geen kwaad. Toch slaap ik ook nog onder een muskietennet – een groot vierkant, niet mijn eigen kleine ronde – kwestie van de malariarisico's zo veel mogelijk te beperken. Betekent dus ook: 's avonds binnen of lange broek en bloes of antimuggenspray op.

Mijn kamertje is zalig, hoewel ik nog steeds in tweestrijd verkeer of ik nu wel of niet ga verhuizen als Jim en Rosette en hun twee 3-maanden oude baby'tjes Daisy en Curtis vertrekken. Hun kamer is groter, maar lijkt ook donkerder. Langs de andere kant bevindt mijn kamer zich aan de drukkere kant van het terras, en aangezien ik mijn gordijnen niet graag dichtdoe kan iedereen die voorbij komt naar binnen piepen, ook als ik nog lekker lig te maffen. Jim en Rosette vertrekken op 10 februari naar Kenia, waar ze hopen een visum voor de VS te krijgen voor Rosette. Jim is Amerikaan en de baby's hebben hun paspoorten al, maar voor de visumaanvraag voor de Oegandese Rosette moeten ze naar de Amerikaanse ambassade in Kenia. Niet bepaald de plaats waar ik op dit moment naartoe zou willen, zeker niet met 2 kleine baby'tjes...

De situatie in Kenia is hier trouwens dagelijks voorpaginanieuws en onderwerp van menige conversatie. Veel mensen vrezen dat hier in 2011, bij de volgende presidentiële verkiezingen, wel eens hetzelfde zou kunnen gebeuren. Museveni is immers al zo lang aan de macht (sinds 1986) én heel wat belangrijke functies worden ingevuld door mensen van zijn 'tribe'. Zal hij bij de volgende verkiezingen de macht kunnen loslaten? Zal zijn zoon – die momenteel aan een blitzcarrière bezig is in het leger – zijn plaats innemen? Gezien het leger hier een heel andere rol speelt dan in Kenia, zal mogelijke toekomstige onrust anders verlopen?

Allemaal best wel beangstigend, maar niet echt van invloed op het dagelijkse leventje hier in Kampala. Behalve dan de oliecrisis. Vlak nadat de rellen in Kenia waren uitgebroken, was er – vooral door speculatie – een gigantische stijging van de kostprijs van olie. Voor 1 liter betaalde je gemakkelijk zo een 10 000 UGX (Oegandese Shilling – zo een 4€ omgerekend. Ik moet nog steeds wennen aan het omrekenen, x4 is nog niet zo erg, dat deden we naar Belgische Frank ook, maar dan weten hoeveel nullen je moet weglaten...). Olie in Oeganda komt namelijk via de haven van Mombasa in Kenia. Ondertussen is de prijs gelukkig gezakt naar iets meer dan een euro per liter. Claire krijgt wel om de zoveel tijd nog berichtjes ivm. een 'imminent fuel crisis', waarna ze dat naar iedereen doorstuurt en dan naar het tankstation rusht om de wagen vol te tanken.