En dat was nog láng niet iedereen...

Inderdaad, ondertussen heb ik ook een landgenootje mogen verwelkomen: Liesbeth, 26 jaar, en fotografe. Ze heeft een tijdje bij de New Vision gewerkt – de krant waar Els de Temmerman momenteel hoofdredactrice van is – waar ze fotografen op/begeleidde. Nu doet ze hetzelfde in het Media Centre, voor 3 maanden.

Maar hoewel ze hier niet slapen, zijn hier nóg heel wat mensen in het huis. We leven hier namelijk een prinsen/prinsessenleventje: huismeid Grace is 's morgens om 6u30 al aan de slag om alles in goede banen te leiden voordat om 7u Claire en Olivia vertrekken. Daarna ruimt ze de keuken verder op: meestal staat er haar een gigantische afwas van de vorige avond te wachten. Kan je je inbeelden: we wonen op dit moment met 10 mensen in het huis, van wie er toch zeker 6 hun eigen potje koken, hetzij op hun eentje, hetzij per twee. En pannen en potten zijn er genoeg in het huis, dus het is voor ons niet nodig om af te wassen voordat we beginnen te koken.

Jessica doet de was en de strijk. Voor zover ik weet hebben we geen wasmachine, dus is alles handwas. Mijn ondergoed was ik wel zelf, aangezien ik ergens gelezen heb dat het voor een meid erg vernederend is om dat te moeten doen, en dat je het ook niet zomaar buiten kan ophangen. Alles wat buiten gehangen heeft om te drogen, moet trouwens gestreken worden, want 'Mango flies' kunnen hun eitjes erin gelegd hebben, die dan van daar uit in je huid dringen en na een 8-tal dagen uitkomen. Ieeeeuw... Nog een reden om dus mijn ondergoed op mijn kamer te drogen :)

Juliet dan is verantwoordelijk voor het huishouden in het algemeen: opruimen, schoonmaken, zorgen dat alles in orde is.

David en Amanda aan de toegangspoort

Daarbuiten zijn er nog de drie bewakers: Sunday, David en George. De laatste heb ik zeker 3 weken Richard genoemd, zonder dat hij er ooit iets van gezegd heeft... Ze bewaken om beurten het huis, en moeten als controle (en om gemakkelijker wakker te blijven) om de zoveel tijd een kruisje op het bord aan Claire's raam zetten. Het vertrouwen in het systeem is pas wel lichtjes gedaald, toen Claire één van de drie betrapte dat alle kruisjes voor de komende paar uren al gezet waren...

De bewakers hebben ook de sleutel van de poort. Wij hebben die niet, dus moeten we steeds met de ketting rinkelen – als we te voet zijn – of toeteren – voor degenen die over een auto beschikken of zich met de taxi laten afzetten.

Al dat personeel dat voor ons draaft... Ik voel me er niet altijd even goed bij: Sunday die voor de zoveelste keer naar boven moet lopen om de poort open te doen, borden en andere vuilmaken terwijl Grace aan het afwassen is, een bed dat elke week weer netjes opgemaakt is, met verse lakens,... Langs de andere kant creëer je ook werkgelegenheid natuurlijk. Maar toch ben ik blij dat ik niet zélf het personeel heb moeten aanwerven en vertellen wat ze moeten doen.

Buster voor en na de scheerbeurt

En nog, nog hebben we niet alle bewoners van 63 Kizungu Road gehad... Zo zijn er bijvoorbeeld nog de “waakhonden” Buster en Ronya. Maar arme Buster heeft een huidziekte en is recent helemaal kaalgeschoren – hij voelt zich op dit moment dus maar miserabel. En Ronya heeft al sinds ik hier ben last van een schorre keel, dus is haar waarschuwingsgehalte wat gedaald. Kat Amanda heeft het dan ook op haar genomen om de wacht te houden. Niet dat ze gevaarlijk is, 't is echt een prachtig zwart schatje, maar ze is best wel vaak aan de poort terug te vinden. Een van haar andere favoriete bezigheden is op de kippen te jagen, vooral 's morgens vroeg, zodat die ons wakker kakelen. 3 exemplaren, die hier in de tuin wat lopen rond te scharrelen, en af en toe een eitje produceren. Verder: ontelbare mieren, vooral in de keuken. Maar wat wil je met een afwas die de hele nacht staat lekkere geuren af te geven. En: 1 kakkerlak (hoop ik dan toch), woonachtig in Miranda en mijn badkamer. Een niet al te groot exemplaar, dus houd ik me voorlopig aan het principe van 'live and let live' :)

Amanda, Ronya en 2 van de kippetjes

Vorige week trouwens geen update wegens een druk weekendprogramma: vrijdagnamiddag een halve dag vrijgenomen en met een tussenstop in Fort Portal helemaal naar de grens met Congo getrokken (ik heb Congo gezien!): op bezoek bij de andere 'Junior Assistenten' en hun coach in Oeganda, die in Bundibugyo in een project rond decentralisatie werken. Ze hebben me daar eindeloos verwend, met een supervriendelijke ontvangst, een avontuurlijke uitstap naar een prachtige waterval, 2 ongelooflijk schattige kattekes, eten gemaakt door 3 chef-koks én een avondje uit in de enige bar die Bundibugyo rijk is... Dankjewel Miguel, Nele, Pieter en Vincent!

Vier zotte Bundibugyo'ers aan de waterval

Ik had dan ook iets te vieren: zaterdag 16 februari was het niet alleen Ruthies verjaardag (proficiat!!! *imaginaire knuffel en 26 dikke kussen*), het was ook EXACT:

* 1 maand geleden dat ik in Oeganda aankwam

* 6 maanden geleden dat ik aan mijn knie geopereerd werd

* 9 maanden geleden dat ik mijn contract met BTC tekende (zot he, het jaar zou er als ik geen nieuw contract had gekregen al voor 3/4e op zitten)

Toch wel reden om te vieren, niet?!