Chez Angela & Phil

Tuna, Mama & Sahara

Mama en papa konden er ook voor een dike week van genieten: een super-de-luxe leventje in Angela & Phil’s huis. Angela en Phil zijn namelijk voor bijna anderhalve maand op vakantie: naar de trouw van een vriendin van Angela in Brazilië, gevolgd door een goede maand rondreizen in Latijns Amerika. En aangezien het tegen dan Kersttijd is, en de vlucht naar Oeganda via Engeland gaat, waarom niet daar stoppen om Kerstmis en Nieuwjaar te vieren bij Phil’s familie in Manchester?

Maar het is niet echt aangewezen om je huis in Oeganda zo lang leeg te laten staan. En vooral: Angela en Phil zijn ondertussen de trotse baasjes van Sahara en Tuna, hun 2 honden. Of ik er niet tijdelijk wilde komen wonen, om te zien dat alles goed verliep, en de honden van wat gezelschap te voorzien?

Ze wonen in een zaaalig huis, een veranda met hangmat met zicht op de tuin, die bewoond wordt door een hele kolonie roofvogels, waar Sahara graag achteraan holt – de vogels vinden het blijkbaar ook een leuk spelletje: ze vliegen laag over de tuin met Sahara achter hen aanjagend, om dan op het laatste moment omhoog te vliegen, in mijn verbeelding in de hoop dat Sahara tegen de omheining crasht. Er is draadloos internet, een TV, DVD-speler, een hele collectie DVDs, een kleine bibliotheek. Het huis wordt proper gehouden door Monica, die op verzoek ook het allerheerlijkste brood bakt. In de tuin zorgt Sam niet alleen voor de bloemen en planten, maar ook voor de sla, tomaatjes, okra, chilli peppers, spinazie, worteltjes en kruiden. ’s Nachts waakt Patrick of Henry erover dat alles veilig is.

Niet een klein beetje luxueus dus. En anders dan wanneer ik het landladyschap bij Claire overnam. Want nu werken al deze lieve mensen voor *mij* - voor mij alleen. Als ik hen iets vraag, is het omdat ik het zelf niet gedaan heb. Zo drie persoonlijke “bedienden”, dat voelt toch echt overdreven aan. Hoe, vraag ik me dan af, kan je daar dan het beste mee omgaan?

Maar apart van deze bespiegelingen, is het vooral genieten dat ik hier doe. Vooral van Sahara en Tuna, twee deugnieterige schatjes. Ze komen constant om aandacht vragen, duwen hun snuit onder mijn arm terwijl ik aan het typen ben, een aai over hun bol eisend. Ze likken handen, voeten, armen, gezicht in de hoop op een wederzijdse knuffel. Ze stoeien met elkaar, of liggen languit genietend op hun rug te slapen. Sahara kruipt bij me in de zetel – over me, op me, naast me, achter me – zolang ze maar tegen me aan ligt is het haar goed. Ze komen beide dolgedraaid aangestoven als ik thuiskom, Tuna in haar overenthousiasme haar blaas niet altijd even goed controlerend. Ze wachten netjes al zittend tot ik al fluitend het signaal geef dat ze mogen beginnen eten.

Maar: ze hebben helaas ook zowel het kussen als de matras waarop ze slapen volledig aan flarden gebeten (frustratie? heimwee naar hun baasjes?); hebben de verboden kussens van de veranda buiten nu in de plaats tot slaapplaats uitgekozen; intussen ook de zetel binnen lekker vuil gemaakt; én Sahara voert van tijd tot tijd supergemene sneak attacks uit op Tuna, waarbij ze niet te stoppen is (toch niet door een lafaard als ik). Gelukkig komt dat niet al te vaak voor en is het vooral likjes, aaitjes, knuffeltjes en natte snuiten die de klok slaan ♥

Papa, Sahara & ik