Die rare Engelsen

Hoewel mijn blogtitel ondertussen al is veranderd naar Els in Duitsland, trok ik in mijn laatste vrije (werkloze) daagjes nog eerst naar Engeland. Manchester, om meer precies te zijn, om mijn allerliefste vriendinnetje Angela te gaan bezoeken. Angela studeert er voor een jaar, en het was dus het ideale tijdstip om elkaar nog even te zien voor we ons binnenkort weer op verschillende continenten bevinden.

In een Roy Lichtenstein-achtig decor in het Imperial War Museum North

En omdat Angela al een zalige post (neem zeker een kijkje!) publiceerde over onze bijeenkomst, kan ik me beperken tot enkele 'specials'. Net als ik is ook Angela geen local, dus konden we samen Engeland in al zijn aspecten als buitenstaanders analyseren. Naast links rijden en thee met melk drinken ontdekten we nog enkele andere fenomenen (al dan niet representatief), zoals daar waren:

• Anti-climb paint - ik had er nog nooit van gehoord, maar op Wikipedia heeft het een eigen pagina. 

• Ik kreeg nooit echt de tijd om het systeem van oversteken te analyseren. Niemand die de verkeerslichten namelijk erg serieus neemt. Gewoon rechts (eerst rechts!) links rechts kijken volstaat. 

• Ik kon me maar niet van de indruk ontdoen dat bij het opschrift op de (dubbeldek!)bus - Sorry, niet in gebruik - enig leedvermaak kwam kijken.

• Was de artiestennaam van deze man 'Special guest' (volgens het programma) of 'I don't know' (volgens de mensen naast ons)? Het was ons alleszins niet helemaal duidelijk.

• Dat de mensen tijdens het optreden van Special Guest bleven zitten, was me niet bepaald vreemd overgekomen. Maar toen ook bij Sheryl Crow (dankjewel, Angela!) de mensen (zelfs die met staanplaatsen) niet meer dan hun hoofd en dan ook nog niet meer dan 3cm naar elke kant bewogen, dát was toch een beetje bizar!

(Niet dat wij ons dat aan ons hartje lieten komen!)

• Ik mocht er ook een keer getuige van zijn: brandalarm in de George Kenyon Hall, waar ook Angela's onderkomen zich bevindt. Gevolg: studenten uit alle landen al dan niet slechts in nachtkleedje en op slippers die in de bijna vrieskou buiten staan te wachten tot ze terug naar binnen kunnen.

George Kenyon Hall toen er géén brandalarm was

• Wel leuk: een Giant Spider Crab (of Macrocheira Kaempferi) ter display voor zowel voorbijgangers als bezoekers van het Manchester Museum.

• Ook verder in het museum nog creatieve, kleurrijke displays:

• Cool neogotisch stadhuis met scary spuigaten:

• Salford Quays - uit te spreken als 'keys': een moderne uitbreiding van Manchester met heel wat interessante moderne architectuur:

Angela die haar yoga skills toont in het Imperial War Museum North, 
met zicht op het cultuurcentrum The Lowry

• The Lowry, dat er van binnen trouwens zó uitzag (en waar ik ook kunstenaar LS Lowry leerde kennen, die erg interessante werken maakte):

(zonder commentaar)

• Het Imperial War Museum North van Daniel Libeskind deed het iets minimalistischer, maar wel met verrassende vormen, interactieve opstellingen, en een videoshow die op de verschillende wanden van het museum geprojecteerd werd:

• En dan: Liverpool, thuishaven van de Beatles! En dus kon je er een ritje maken in een 'Yellow Duckmarine', een amfibievoertuig dat je meeneemt op het land en in het water.

(Wat we wel niet deden)

• Liverpool ook, waar de katholieke en anglicaanse kathedralen elkaar naar de kroon steken in een om-ter-imponerendst-wedstrijd. Oordeel zelf wie wint:

De Rooms-katholieke

Of de Anglicaanse (waar we ook de toren beklommen aan de hand van een papier met strikte instructies voor de lift dat aan elke toren-bezoeker uitgedeeld werd - in plaats van het gewoon in de lift op te hangen)

• In de Anglicaanse kathedraal was er ook plaats voor moderne kunst, een uitgebreide winkel voor souvenirs van Liverpool, en een cafetaria - waarvoor dan natuurlijk ook reclame gemaakt moest worden - dat alles in de kerk zelf. De kathedraal is dan ook wel enorm groot - mogelijk zelfs de grootste anglicaanse kerk ter wereld (aldus Wikipedia).

• Zijn ook in Engeland de kerkgangers al wat ouder? Dit bord stond alleszins in de omgeving:

• In Engeland houden ze trouwens blijkbaar ook erg van (neo-)Romeinse tempels, want op tijd en stond kwamen we er ergens wel weer eentje tegen.

• Erg schattig vond ik de netjes geordende rijtjes schouwen bovenop de typische Engelse rijhuisjes.

• Een stevige brok moderne architectuur ook in Liverpool, die een aangename afwisseling biedt met de vele prachtig gerenoveerde oude(re) gebouwen (met bizarre wezens als standbeeld bovenop). 

• Voor herhaling vatbaar: een dansvloer en koptelefoons voor als de kunst in de Tate Liverpool wat gaat vervelen :). In de Tate Liverpool kregen we trouwens een ticket om de tijdelijke tentoonstelling op de bovenste verdieping te bezoeken: geldig voor een half uur. Niet dat je moest betalen, maar een kwestie van wat orde op zaken te houden of zo?!

• En dan was het alweer tijd om naar België terug te keren - maar gelukkig is ook op de weg naar huis nog vanalles te zien:

De voetgangersingang naar het station 

- met ideaal gelegen bars voor vermoeide reizigers

Eigenlijk trok ik deze foto om de info te kunnen lezen zonder te moeten opstaan,

maar het illustreert ook het feit dat de luchthaven van Manchester de consumptielogica

goed begrepen heeft: je kan maar naar je gate gaan als je ook effectief gaat boarden,

anders moet je in het shoppinggedeelte blijven wachten

Windmolenpark in zee voor de kust van Engeland