Music for Life

Het is fantastisch. En geweldig. En prachtig. En 5 020 747 Euro, dat is ook een ongelooflijk bedrag. 

(bron)

Als ik zie wat voor een enthousiasme de actie oproept, als ik hoor welke activiteiten mensen samen hebben georganiseerd, als zélfs mama al van Music for Life heeft gehoord, dan heb ik respect. En ik juich het initiatief toe. Want tegelijkertijd de sociale cohesie bevorderen én geld inzamelen voor een goed doel zijn in deze tijden van economische crisis verre van vanzelfsprekend.

En toch. Toch zijn er dingen die me storen. De branding bijvoorbeeld. Bij Studio Brussel hebben ze goed gesnapt dat mensen en organisaties voor hun gul gegeven geld wél hun minute of fame verwachten. En dus wordt er geduldig gevraagd naar wie juist hoeveel gegeven heeft, en wat dat bedrijf wel niet doet, en hoe goed ze wel niet zijn in wat ze doen. En worden alle superlatieven en synoniemen voor dankjewel bovengehaald  om een fantastische feel good-atmosfeer te creëren, opdat nóg meer mensen ook hun portefeuille zouden bovenhalen. En geef toe, waarom zou je elders anoniem een gift doen als je voor hetzelfde bedrag ook nog even in de spotlights kan staan en bejubeld worden?

Zeven dagen lang ook werden we overstelpt met de slogans over de arme weeskindjes: "Als je je ouders verliest, blijf je alleen achter. Niemand om voor je te zorgen. Geen hoop op een toekomst." of "Zonder moeder of vader hebben ze niets" (met de nodige klemtonen en pauzes om het nog dramatischer te maken). Doet mijns insziens toch oneer aan aan alle nonkels, tantes, oma's, opa's of andere (soms verre) familieleden die, ondanks hun eigen problemen, tóch inspanningen doen om ook voor deze kinderen te zorgen. De website van het Rode Kruis is gelukkig al iets genuanceerder dan de emo-boodschappen van de radio, en erkent en geeft steun aan deze inspanningen - ondersteuning die broodnodig kan zijn. Ik herinner me bijvoorbeeld het verhaal dat Mike me vertelde over een van de community members in Kampala: hij was enorm trots dat hij 11 van zijn 12 kinderen naar school had kunnen laten gaan. En nummer 12? vroeg Mike. Die was geadopteerd, die mocht al blij zijn dat hij bij hen kon inwonen in ruil voor huishoudelijke taken...

"We moeten de mensen geen vis geven, we moeten ze leren vissen", is een visie die ik wel vaker te horen krijg als ik vertel dat ik werkzaam ben in de sector van de ontwikkelings- internationale samenwerking. Dat de internationale samenwerking dat al zou (proberen te) doen of zelfs al verder is geëvolueerd (naar ideeën als 'zelfbestemming' of 'gelijkwaardige partnerschappen'), lijkt bij de cynische - en zo zijn er genoeg - medemens nog niet doorgedrongen. Maar waarom vindt diezelfde medemens deze actie dan zo fantastisch? Want is de manier waarop ze voorgesteld wordt - voor 3 euro hebben de weeskinderen al een hygiënepakket (wat dat ook moge zijn); voor 5 euro een deken; voor 10 euro een voedselpakket; voor 43 euro een geit; of voor 50 euro een schooluniform (zie hier) - niet zoiets als de mensen een vis geven?

Iemand leren vissen, dat doe je trouwens niet op een paar dagen tijd. Voor duurzame ontwikkeling heb je geld, maar bovenal tijd nodig. En continue steun in plaats van één prikactie. Wat is er met de muskietennetten van vorig jaar gebeurd? Ze zijn in Burundi verspreid, ja, maar welke waarde wordt eraan gehecht? Wie gebruikt ze? Wie weet hoe ze onderhouden moeten worden? Met welke middelen zullen ze onderhouden worden? ... Hebben ze in Burundi nu wel leren vissen?

Waarmee ik geenszins het Rode Kruis met de vinger wil wijzen - ik denk dat ze erg goed werk doen, in vaak moeilijke omstandigheden. En dat hun werk heel wat complexer is dan 'gewoon' wat geiten, dekens of schooluniformen uit te delen. Maar waarom wordt door de internationale samenwerking in de media nog steeds dit overgesimplificeerde en stereotype beeld opgehangen dat we door wat geld te geven de problemen kunnen oplossen? Is er helaas geen tijd meer om wat dieper op de zaken in te gaan en wordt daarom de toevlucht genomen tot poverty porn (als je geïnteresseerd bent, ik las er recent hier een goed artikel over, of lees Muloem's commentaar - n°5 - op dit artikel)?

Maar laat dat Studio Brussel er niet van weerhouden om volgend jaar een nóg groter Glazen Huis op te zetten, of U om een gulle gift te doen, voor een organisatie waarin U gelooft. Want solidariteit, dat is een van de basisprincipes van de menselijke samenleving.

Zalig Kerstfeest!