Over rijk zijn

(bron)

Ik ben rijk. Ik woon in een mooi huis, heb een dikke auto (ok, van het werk, maar toch), een goed gevulde bankrekening waar maandelijks meer op komt dan er af gaat, ik doe wat ik wil, ga op vakantie naar waar en wanneer ik dat wil, koop wat ik wil, ga lekker uit eten als ik daar zin in heb, en kom eigenlijk nooit iets te kort. Dus: ik ben rijk. Ik weet niet waar ik dit verdiend heb, maar ben er ongelooflijk dankbaar voor. Wat zou je nog meer willen? 

Natuurlijk zijn er grenzen, maar die liggen buiten mijn comfortzone. Ik moet echt niet eersteklas vliegen, in dure hotels overnachten (hoewel dat voor mijn werk meer dan eens gebeurt!), kaviaar eten en champagne drinken. Ik heb eigenlijk ook geen eigen auto nodig, hoewel dat soms handig zou zijn en ik er wel eens over nadenk er een te kopen, maar er dan uiteindelijk toch maar weer van afzie. 

In verhouding tot het merendeel van mijn Mozambikaanse medemensen ben ik al helemaal rijk. Ik moet buiten mijn werkuren niet op het veld werken om mijn voedselvoorraad aan te vullen, maaltijden overslaan om de water- of elektriciteitsrekening te betalen, een lening aanvragen voor een waardige begrafenis van een familielid, mijn kinderen de straat op sturen om om geld te bedelen, of lange afstanden wandelen in de brandende zon om water te halen.

En toch kijken veel mensen raar op als ik hen vertel dat ik rijk ben. Rijk, dat is blijkbaar iets voor de Hollywoodsterren, politici of bazen van giga-bedrijven - ja, die zijn rijk. Alsof ik met mijn "gewone" job niet rijk zou kunnen zijn...

Maar om af te sluiten het aloude adagium: zelfs met al het geld in de wereld kan je wat nóg belangrijker is niet kopen: je gezondheid. Mijn gedachten zijn bij Haritz, bij Cidália's broer, Alberto's nichtje en Nicole. En, zeker vandaag: bij de geschatte 34 miljoen (!) mensen met HIV/AIDS.