Integratie

"Heb je veel Mozambikaanse vrienden?" vraagt de pas uit Duitsland aangekomen stagiaire.
"Nee." zeg ik.
"Is het dan moeilijk om  Mozambikaanse vrienden te maken?" vraagt ze.
"Nee, niet echt." antwoord ik.
"Waarom heb je dan geen Mozambikaanse vrienden?" houdt ze vol.

Ik moet het antwoord schuldig blijven. Meer nog, ik heb het mezelf al wel vaker afgevraagd. Ik heb fijne collega's op het werk - ze zijn betrouwbaar, professioneel, bekommerd als er iets is, tof in de omgang. Ook de mensen van de gemeentebesturen waar ik mee samenwerk, zie ik graag. Afgelopen week hadden we een training met een 20-tal deelnemers, op lokatie, en dat was erg plezant, ook 's avonds. En toch, op de een of andere manier zijn mijn vrienden Duits, Nederlands, Portugees, Brits,... "Ik heb gewoon niet zo heel veel vrienden", antwoord ik de stagiaire uiteindelijk. Maar dat is, veronderstel ik, maar een deel van het antwoord.

De expat bubble wordt het fenomeen wel eens genoemd, waarin buitenlanders samenhokken en verder weinig contact hebben met de bevolking van het land. En hoewel dat laatste wegens mijn werksituatie niet het geval is, lijkt het samenhokken in mijn vrije tijd haast vanzelf te gaan. Andere excuses dan het geringe aantal vrienden zijn ook gemakkelijk te vinden - "Mijn financiële situatie is erg verschillend die van de gemiddelde Mozambikaan", "Ik weet nooit of hij nu geïnteresseerd is in mij of in mijn geld/status/enkel ticket naar Europa" en/of "Het is gemakkelijker aan jou uit te leggen want jij weet waarover ik praat",... Rechtvaardigt het dat dan? Ik weet het niet.

Integratie, het is niet gemakkelijk. En dan heb ik enkel te maken met positieve discriminatie (mensen behandelen me met meer respect omwille van mijn huidskleur, ze gaan rechtstaan zodat ik kan gaan zitten, ze willen graag met me trouwen, liefst zo snel mogelijk, etc.) - hoe moet dat zijn voor mensen die zich niet welkom voelen in het land waar ze wonen?

Een niet-gerelateerde foto om af te sluiten =)

Té vlijtige mieren

* OPGELET * Sommige foto's zijn niet geschikt voor gevoelige blog-lezers.

De zomer is terug - maar helaas ook het ongedierte... Elk jaar tijdens de winter is er een moment waarop ik denk: "Misschien zijn we nu eindelijk van de kakkerlakken af!"; elk jaar rond deze tijd zwermt ons huis ineens van de (grote!) kakkerlakken. De Baygon-spuitbus doet overuren.

Ook alom aanwezig: mieren - in alle maten, vooral de kleintjes maken het hele jaar door autosnelwegen in ons huis. Daaronder ook termieten, die in de balken in de garage wonen, en ze zozeer aantastten dat een balk het recent begaf. Hij hing zo een 10 cm lager dan gewoonlijk, en tussen de dakplaten door kon je de hemel zien. Gelukkig werd het snel door de huisbazin opgelost.

Een andere avond:

Stadsvernieuwing in Chimoio - Straten openen

Na de lancering van het project en de analyse van de bestaande situatie, is het nu implementatie-fase. Daarvoor werden 36 mensen - mannen én vrouwen, bewoners van de 2 wijken - aangenomen om gedurende 3 maanden straten te openen. Momenteel zijn het vaak niet meer dan paadjes, in slechte staat. Hoewel duurder dan machinaal werk, creëert het arbeidsintensieve proces werkgelegenheid voor de 36 bewoners die aan het project deelnemen en meer welwillendheid bij de bevolking (onder andere bij diegenen die land verliezen doordat de straten verbreed worden).

De wijk ligt bijna tegen de "Cabeça do Velho" ("het hoofd van de oude man", de karakteristieke heuvel in Chimoio) aan - op de achtergrond zijn kin, neus en een stukje van zijn voorhoofd

Stadsvernieuwing in Chimoio - lancering van het project

"Stadsvernieuwing", het klinkt misschien een beetje ambitieus voor wat de stad Chimoio met de hulp van de Europese Unie in 2 wijken bezig is. Het project kwam slechts traag op gang - het geld stond al een tijdje op de bankrekening van het stadsbestuur - maar werd uiteindelijk in mei officieel gelanceerd.

De burgemeester en andere genodigden kijken toe terwijl er een kleine ceremonie voor de geesten wordt uitgevoerd.