Naar de Sentinel

Na de regendag zag het er de volgende dag vanuit het raam van onze bungalow gelukkig zo uit:

Die dikke hoge top is de Sentinel, de halfronde wand links ervan wordt passend het Amfitheater genoemd.

In het dal hingen nog wolken, maar die losten geleidelijk op

Alzo planden we een wandeling naar de top van de Tugela Falls, misschien wel de hoogste watervallen ter wereld.

De wolken kwamen toch weer opzetten rond de bergtoppen. Afwisselend liepen we in de mist, met prachtige zichten naar beneden, en af en toe een gaatje naar de bergtoppen

Het is nu officieel: ik heb hoogtevrees. Tijdens de wandeling was ik vaak oncomfortabel tot gewoonweg bang. En toen moest dit nog komen:

Twee reeksen ladders die je tot op het plateau brengen, volgens deze website van 40 en 20m, om tot aan het plateau te geraken. Bijna alle anderen die we tegenkwamen waren dapper genoeg, maar ik? Nope... 

Dit is een zicht van aan de ladders, waar je een beetje een idee kan krijgen hoe hoog het nog is tot aan het plateau.

Heeel heel erg helaas (mama en papa waren dapper genoeg, maar solidair), want dit is wat je zou kunnen zien daarboven:

[bron] Een kleine troost: "zou", want blijkbaar was het te mistig op de dag dat we gingen, veel uitzicht was er niet...

Op de terugweg - de fluwelen bergflanken en de schaduwen van de wolken gaven een mooi effect

Er is een - zij het veel vermoeiender - alternatief voor de laddertjes: de "gully" (=bergkloof). Je kruipt via een klein beekje naar boven. Mama en ik deden een poging, maar het was uiteindelijk toch verder dan het leek, dus geraakten we alsnog niet tot op het plateau.

De gully

Dit is naar beneden getrokken aan een van de uitzichtspunten die we toevallig tegenkwamen. Steil!

Dat witte vlekje in het midden van de foto, rechts van het bergje op de middelgrond, is de parking voor de auto's, waar we de wandeling begonnen.

We worden in de gaten gehouden door deze hyraxes oftewel rock dassies.

Het laatste uitzichtspunt: op weg naar een zijdelings zicht op het amfitheater

Ik ben gefascineerde door de strepen (ja, de foto is bewerkt, maar de strepen zijn er echt zo)

Mama en ik tegen de berg geplakt in een serieuze vlaag van hoogtevrees (zelfs papa mocht van ons niet naar de rand van de afgrond)

Wat een bergen, wat een zichten!

PS. Ik vond online nog deze interactieve 360° panoramafoto van de ladders en van de viewpoint (waar je de persoon in deze laatste foto ziet zitten, is ongeveer waar mama en ik ook tegen de berg aanzaten op de derde laatste foto hierboven)