Bloed geven

Een vriend van een collega in een partnerorganisatie waar ik mee samenwerk heeft net een kindje gekregen. Helaas is het niet heel goed verlopen: zijn vrouw heeft bij de keizersnede veel bloed verloren en het kindje ligt aan de beademing. In totaal heeft zijn vrouw 11 eenheden bloed gekregen. Een dure aangelegenheid, terwijl het verblijf in het ziekenhuis natuurlijk ook extra kosten meebrengt. De vriend heeft de keuze: ofwel betalen voor het bloed (45 euro per eenheid, bijna 500 euro dus), ofwel bloeddonoren vinden die de bloedbank weer aanvullen. Bij die tweede optie moet hij echter niet 11, maar wel 22 donoren bereid vinden om bloed te geven. Bloedgroep maakt daarbij gelukkig niets uit. 

In Nederland gaf ik regelmatig plasma - geen bloed, want dat was ingewikkeld omdat ik malaria gehad had en omdat ik regelmatig naar malariagebieden reisde en dan steeds zo lang moest wachten tot ik weer bloed zou kunnen geven dat ik waarschijnlijk intussen alweer op reis gegaan zou zijn. Ik vind het dus geen probleem om de vriend te helpen met een bloeddonatie, en hier doen ze niet moeilijk over malaria. De procedure voor het bloedgeven is erg vergelijkbaar: een vragenlijst invullen (met de catch dat de ja's en nee's niet netjes geordend staan, maar afwisselend nu eens rechts en dan weer links staan - om te zorgen dat je goed oplet bij het invullen?), en daarna controle van mijn gewicht, bloeddruk en hemoglobine. 

In een kamer met drie comfortabele ligstoelen ben ik samen met twee mannen aan de beurt. Op zich is ook dit deel (denk ik - het is al erg lang geleden dat ik nog bloed gegeven heb en het is anders dan plasma geven) zoals in Europa, behalve misschien dat het bloedzakje gewoon op de stoel aan onze benen ligt en de verpleegster dat van tijd tot tijd komt masseren (om te kijken of het al genoeg is?). De hoeveelheid lijkt niet vooraf bepaald (bij plasma is het gebaseerd op je grootte/gewicht, ik weet niet of dat bij bloeddonaties ook zo is) en gaat door tot het zakje zo ongeveer vol is. We moeten nog een 10 minuten wachten om te bekomen, en daarna mogen we gaan. 

We krijgen een klein papiertje, met het verzoek om over 3 weken terug te komen en het briefje te tonen, om te kijken of alles ok is. Hoewel ik het van plan ben, is het drie weken later erg druk en lukt het me ook de week erna niet om langs te gaan. Ik veronderstel dat alles wel in orde is... En goed nieuws: zowel mama als kindje stellen het intussen goed!