Update

Afgelopen maandag had ik een controle-afspraak bij Dr. Dierickx, die me opereerde. De operatie is ondertussen al meer dan 6 weken geleden, de laatste afspraak bij de dokter 4 weken, toen hij de draadjes eruit haalde en mijn brace zó instelde dat ik al terug 90° kon buigen. Ondertussen ben ik binnenshuis al brace-loos, en buitenshuis moet ik enkel nog bij 'risico-activiteiten' (wat best wel breed is, o.a. wandelen op oneffen terrein, fietsen, etc.) een brace aan. Dat is al niet meer de grote brace van in het begin, die werd vervangen voor een kleiner, maar helaas ook lichtelijk kriebelig (met 6 van die velcro-banden) exemplaar. De krukken lijken al een ver, grijs verleden, en vandaag mocht ik bij de kinesist zowaar voor de eerste keer terug springen - op de trampoline dan nog wel!

Alles gaat dus erg goed, wat ook de dokter bevestigde; ik was helemaal op schema. Alleen zijn laatste zinnetje, toen hij het verschil tussen mijn linker- en rechter bovenbeen had gemeten (4 cm): "Nog 4 maanden", liet me heel eventjes de moed in de schoenen zakken. Maar alles bijeen bekeken ben ik ondertussen al wel terug even goed als voor de operatie, dus nu wordt het alleen nog maar beter. En de revalidatie verloopt toch ook wel vlotter dan ik had verwacht, dus geen reden tot klagen. Ik snap nu ook beter waarom de dokter het beter vond dat ik pas na 3 maanden zou vertrekken.

Maar gezien de positieve evolutie ter hoogte van mijn knie, begon het wel te kriebelen om iets te dóen... Niet zomaar wat stilzitten... Het begon met de pianolessen (samen met de kamermuziek- en begeleidingspraktijklessen), waar ik echt wel van geniet; later schreef ik me ook in als werkzoekende bij de VDAB en in interimkantoors. Na een week of twee had ik ineens op twee dagen tijd langs alle kanten jobaanbiedingen. Waar ik enkele dagen geleden nog blij geweest was met een interim als administratieve medewerker of poetsvrouw, moest ik opeens de verscheurende keuze maken tussen werken als architect bij Eric van Architecten Zonder Grenzen (wat zeker een superleuke en uitdagende job zou zijn) of als GIS-tekenaar bij de Vlaamse Maatschappij voor Watervoorziening (misschien iets minder interessant, maar omdat ik met GIS zou werken in Kampala, was dit misschien een uitgelezen kans om er al een beetje mee te leren werken?!). Het werd uiteindelijk het laatste, waar ik nu mijn 2e werkdag erop heb zitten. Het is een beetje prutswerk, maar ik leer wel bij en de collegaatjes vallen alvast mee.

Mijn leventje is intussen dus weer drukjes zoals vanouds, niks te lummelen en rondhangen meer... Tot 15 december werk ik elke week 40u (gecontroleerd met tikklok!) voor de VMW. Maar de korte-termijn vooruitzichten zijn goed: dit weekend zijn mama en papa 30 jaar getrouwd, en dat gaan we vieren met een weekendje Zeeland!

En de lange-termijn vooruitzichten, die zijn natuurlijk nóg beter ;)