Zimbabwe highlights

Aan de Victoria Falls

In 2011 maakte ik enkele prachtige reizen - met mama en papa, Angela en Evie en Malou. En 2012 startte al even goed: op 2 januari vertrokken Theres, Klaus, Malou en ik naar Zimbabwe. De herdenkingsplechtigheid voor een jaar in Mozambique werd aldus in het buitenland gevierd (een jaar al - wat vliegt de tijd!). En hoewel de hele reis eigenlijk enkel uit highlights bestond, hier toch de highlights der highlights:

We gingen met de auto van Klaus en Theres, wat niet alleen zalig was om overal gemakkelijk te geraken, maar waardoor we - uitgerust met tent én eten - ook flexibel waren in onze verblijfplaats.

Gelukkig hadden we een goede garagist (Klaus)

om te zorgen dat de batterij op z'n plaats bleef zitten

Opgepast! Extreem steile hellingen en overstekende olifanten 

(dat laatste hebben we ook in het echt gezien!)

Zimbabwe - vroeger geroemd als de graanschuur van Afrika - geraakt slechts langzaam over de economische crisis van het begin van de 21e eeuw heen. De levensverwachting, verstrekking en kwaliteit van onderwijs of gezondheidszorg, ze zijn er allemaal op achteruit gegaan. Tóch leek het voor ons, komende uit Mozambique, helemaal niet zo een arm land. Is het omdat de infrastructuur en organisatie van vroeger nog zo zichtbaar is? 

Graansilo's (boven) en de Kariba-dam aan de grens met 

Zambia (onder - hier met een sluisdeur open)

We bezochten Mana Pools National Park, een werelderfgoedsite, gelegen aan de Zambezi, de 4e-langste rivier in Afrika. Daarin maar ook daarbuiten zagen we (van boven naar onder en links naar rechts)  hagedissen met blauwe staarten, olifanten, nijlpaarden, harige rode spinnen, nog een olifant (aan de Victoria Falls), vliegende insecten die wel wormpjes leken als je er lang genoeg naar keek, en "Lions" (enkel deze soort - maar wel heel wat daarvan ;)

Op weg naar Mana Pools verblijven we in Chirundu, een grensdorpje, waar we al een voorproefje van het nationale park krijgen: gelegen aan de Zambezi, met zicht op Zambia, omringd door dieren en alle bijhorende geluiden, met een duik in het zwembad (opgepast voor krokodillen!), betoverend licht, een glaasje wijn en zelfbereide pasta. Wat een magische plek.

De onderste foto - de bungalow waar we verbleven -

heeft wel wat van Magritte's "L'empire des lumières",

denken jullie ook niet? 

Ah ja, en toen wandelde er een olifant voorbij...

Zuidelijk Afrika staat vol met baobabs, maar deze gigantische bomen zijn elke keer weer speciaal.

We zetten onze reis voort aan boord van de ferry over Lake Kariba (een stuwmeer op de Zambezi), een heerlijk relaxte overtocht van bijna 24u, waarbij we (van boven naar onder en van links naar rechts) verwend werden door het keukenpersoneel met een niet-aflatende stroom van eten en drinken, geserveerd op golf-resistente plateaus, door de warmste uurtjes van de dag heensliepen (hoewel niet het geval voor de wakkere fotografe ;), een verfrissende duik in het meer namen, olifanten spotten, een boekje lazen, onder de sterren sliepen (de melkweg!), van een een rimpelloos Lake Kariba onder de ochtendzon genoten, veilig van de ferry afreden dankzij een professionele chauffeur, en op het vasteland verwelkomd werden door enkele Mlibizi-jongens.

Al olifanten spottend kwamen we ook deze meneer/mevrouw tegen, die had besloten naar het zo'n 2 à 3 km van het vasteland verwijderde eiland verderop te zwemmen. Machtig, zo een zwemmende olifant!

Én we werden daarenboven nog getrakteerd op een prachtige zonsondergang.

Een mens zou van minder melancholisch worden

(en de Lion King beginnen zingen)

Terug aan land werden we door een attente agente erop gewezen dat onze door de safari wel erg vuil geworden auto (stoer! vonden wij) een inbreuk op het verkeersregelement was. Waarop we dan maar braaf aan het volgende tankstation de auto lieten schoonwassen.

Met een propere auto kwamen we aan in Victoria Falls, het dorpje aan de gelijknamige watervallen. De watervallen worden gedeeld met Zambia, waardoor je zonder al het visum-gedoe slechts een van de twee kanten kan bewonderen - maar daarom zijn ze niet minder imposant. Op de onderstaande foto is het linkse gedeelte Zimbabwe, wat wij bezochten, en het rechtse gedeelte Zambia.

(bron)

Ik had het me helemaal niet zo ingebeeld, maar de Victoria Falls vallen eigenlijk in een brede, diepe kloof, vanwaaruit in het midden de Zambezi (ja, alweer de Zambezi - we volgden eigenlijk de rivier stroomopwaarts) zich door een smalle kloof een weg baant. Eigenlijk wel handig, want daardoor kan je de watervallen vanop "ooghoogte" bewonderen, je kijkt vanop de tegenoverliggende rand de diepte in. Wat wel eng wordt als de veiligheidstakjes ophouden en je je zo ver op de rand kan begeven als je wil/durft (ik = pussy). In de regentijd, wanneer de Victoria Falls het meeste water vervoeren, heb je door al het opspattende water het minste zicht. In het droogseizoen kan je alles dan wel goed zien, maar ziet het er minder imponerend uit. Wij waren in een tussentijd - hadden nog een redelijk goed zicht (mét regenboog  onderaan links), maar kregen ook een frisse douche.

De Victoria Falls zijn een "Adventure hot-spot", waar je kan deltavliegen, op leeuwensafari gaan, bungeejumpen (oeps!), een bootcruise doen, kanoeën, met de helicopter een vluchtje maken, op een olifant rijden, flying foxen, nog heel wat andere dingen doen voor extravagante prijzen, of (onze keuze) gaan raften. Op dit moment van het jaar geen grade 5 rapids, maar wát een belevenis. Zeker omdat we de helft van de tijd in het snelstromende water mochten meedrijven, waarbij we af en toe door een draaikolk in het rond gedraaid werden. Én omdat we ons nog steeds in de kloof bevonden, wat een prachtig zicht oplevert.

(bron)

Helemaal stijf van de stress, maar daarna dapper de golven trotserend

Culinair gezien genoten we evenzeer van eigenbereide salades als van krokodil, impala en wrattenzwijn. Mmmh!

Tijd voor afscheid: Malou vertrok via Harare en Tanzania naar Nederland; ik reisde op een dag meer dan 1000 km met het openbaar transport van de Vic Falls tot aan Mutare; en Klaus en Theres reisden nog een weekje verder door het prachtige Zimbabwe.

Bedankt Klaus, Theres en Malou voor een superbelevenis!