Weekendje Cahora Bassa - Het avontuurlijke deel

Willemijn, Wouter en zijn mama vertrokken al op donderdagochtend richting Cahora Bassa. Ze hadden namelijk vakantie en gingen onderweg nog een jachtgebied (met olifanten en andere wilde beesten) bezoeken. Vanessa, Veronika noch ik hebben een eigen auto (die van mijn werk kan ik logischerwijze hiervoor niet gebruiken) maar regelen een auto van een vriend. Helaas, die (auto) begaf het. Deus ex machina-gewijs weet Veronika toch nog een lift tot Tete te regelen. Van daar naar Cahora Bassa kunnen we dan met de chapa, de openbare minibusjes gaan. Doch ook daar zit het niet mee, de lift besluit ook al op donderdagochtend te gaan (werkdag voor ons) dus zit er niets anders op dan op z'n mozambikaans gewoon te vertrekken en er het beste van te hopen.

Deze komen we onderweg tegen, maar we zijn niet zo wanhopig dat we hem een lift vragen... Dan waren we waarschijnlijk nog steeds onderweg =)

Om op tijd aan te komen, besluiten we donderdagnamiddag al te vertrekken, te zien hoever we geraken, ergens te overnachten om dan de volgende dag hopelijk op tijd aan de splitsing vlak voor Songo te staan, waar Wouter en Willemijn ons zullen oppikken. Eerste etappe: een chapa van Chimoio naar Guro. Chapas zijn altijd een beetje avontuur, en zien er standaard zo uit: 

(bron)

Ok, dat is misschien een beetje overdreven, maar overladen als deze hieronder is echt geen uitzondering. 

(bron)

Onze chapa is gelukkig niet zo vol, maar we hebben bovenop toch ook een lading dakplaten, Vanessa en Veronika's rugzak, grote zakken vol met "calamidades", en een volle koffer. Wijzelf voelen ons eerder als sardientjes in de oven, want we zitten op de achterste rij en daar gaan de ramen niet open... Beenruimte is er ook al niet, want onze buurvrouw heeft al haar 5 zakken bagage onder de zetels gepropt. Muziek - of wat daarvoor moet doorgaan - is er wél, met extra-mega-giga-boxen zodat we in een straal van minstens 1 km overal gehoord worden. 

Na een lange rit komen we aan in Guro, waar Vanessa via een collega van haar een aangenaam (= niet vlak langs de drukke weg) guest house regelt. Lang duurt de nachtrust niet, want om half 5 staan we al op straat, op zoek naar een vrachtwagen die ons wil meenemen. Chapas gaan er immers niet van Guro naar Tete, en dus is een (betaalde) lift met de vrachtwagen een aanvaardbaar en gebruikelijk alternatief. We hebben meteen geluk en rijden aan een gezapig 12-ton (= vrachtwagen met lege aanhanger) tempootje tot aan de splitsing richting Cahora Bassa, zo een 2,5 uur voor ongeveer 140 km.

Vanessa en Veronika op het bed van de chauffeur, ik voorin 

Leuk detail: het is een Amerikaanse truck, met het stuur... aan de linkerkant (= verkeerde kant hier in Mozambique). Ik heb de eer vooraan te zitten, en zit dus waar normaalgezien de chauffeur zou moeten zitten.

De truck in kwestie

We zijn amper uitgestapt, of er stopt een auto die ons meeneemt helemaal tot Chitima, een beetje uit de richting van waar we willen zijn, maar aangezien we zo vroeg zijn, is dat helemaal geen probleem.

Naar Cahora Bassa: gewoon de electriciteitsleidingen volgen!

Een keer in Tete provincie ziet het landschap er helemaal anders uit: veel droger, ruwer én vol met baobabs! In plaats van landbouw is er veel meer veeteelt.

Met zoveel baobab-bomen vind je overal langs de weg ook baobab-fruit dat te koop wordt aangeboden, om een soort  yoghurt van te maken

Onderweg stoppen we aan een klein marktje

 ... waar ze onder meer geitenpoten verkopen (?). Rechts een superschattig baby'tje.

Aangekomen in Chitima, met frietkraampjes als ontbijtoptie en kleine jongetjes die kippen verkopen

Het is 7 september, en dus groot feest. Vanop het terras van het cafeetje waar we zitten, kunnen we de festiviteiten vanop afstand meevolgen (achter de boom)

Eenmaal ontbeten, gaan we op zoek naar transport om ons naar de splitsing te brengen waar Willemijn en Wouter ons zullen oppikken. Alleen: die zijn zoveel later dan ons vertrokken dat we eigenlijk nog tijd over hebben. We hebben alweer geluk en kunnen met de eerste de beste auto meerijden tot Songo, waar we eerst nog wat (ultrakorte) sightseeing doen alvorens terug te rijden tot de splitsing. 

Het is best opvallend: Tete is rijk aan grondstoffen. Overal worden er boringen gedaan en mijnen geopend om de steenkool te ontginnen. Er is een enorme economische boost, en het geld lijkt wel aan de bomen te groeien. De jongemannen die ons meenemen bijvoorbeeld reageren NIET met een diepe zucht wanneer we hen vertellen dat een reis naar Europa wel 1000 euro kost. Zij vinden het heel betaalbaar, zelf reizen ze immers elke 3 weken voor een week naar huis in Maputo, en hun maatschappij betaalt daar gemakkelijk 600 euro voor. 

Lift van Chitima naar Songo

Onze lift is ook into sightseeing, dus stoppen we hier om van het uitzicht te genieten

De auto waarmee we meerijden

Uitzicht over de kronkelweg van de kruising tot Songo

Songo. Na het dorre landschap doet het groene gras bevreemdend aan.

(Ook de dubbele weg en aangelegde rotonde met standbeeld trouwens)

We gaan maar snel terug naar de splitsing, want we kunnen Wouter en Willemijn niet bereiken wegens netwerkproblemen. Wie weet staan ze ons al op te wachten?

We rijden de kronkelweg in sneltempo weer naar beneden in de cabine van een vrachtwagen. Vijf minuten later staan we alweer aan de splitsing.

Doch nog geen Wouter en Willemijn te bespeuren. Handig genoeg is er aan de splitsing (waar behalve de politiepost verder niets te beleven valt) wél een klein restaurantje, waar we kunnen wachten.

Niet veel later pikken Wouter en Willemijn ons op en genieten we in de idyllische tuin van de plaats vanwaar de woonboot vertrekt van een drankje met zicht op het meer, de vogels én de krokodillen.

[Ga nu naar "Weekendje Cahora Bassa - Het relaxte deel". Daarna volgt het hiervolgende deel: de terugweg.] 

Na de heerlijk ontspannende bootrit, moeten we natuurlijk ook weer terug. Het eerste deel is hetzelfde als het laatste deel van de heenweg: Wouter en Willemijn zijn zo vriendelijk om ons terug tot aan de  eerste splitsing te brengen. Daar hebben we - alweer - meteen geluk en krijgen we een lift tot aan de volgende splitsing, om de kans op een lift tot aan de weer volgende splitsing (Tete-Chimoio-Songo) te verhogen. En ook daar is het lot met ons: het eerstvolgende voertuig dat voorbijkomt, een vrachtwagen, neemt ons meteen mee. 

Niet helemaal comfortabel, maar we zijn niet te kieskeurig

Hoewel, 120 km in een laadbak met houtskool is toch niet helemaal romantisch: door de windcirculatie krijgen we een heleboel houtskoolstof op ons en zien we bij aankomst helemaal zwart

Het uitzicht daarentegen...

Zo droog overal, water halen lijkt een beproeving. En dan te bedenken dat deze mensen zo dicht bij de 2,739 km²/55.8 km³ water van Cahora Bassa wonen...

Onderweg op de vrachtwagen proberen we al gesticulerend met een auto die ons voorbijsteekt nog een lift te regelen. Helaas, hij gaat de verkeerde kant uit. Pas laat in de namiddag komen we aan de splitsing Songo/Tete/Chimoio aan. Daar lijkt ons geluk op. Geen auto's, geen bussen, geen vrachtwagens meer die voor ons stoppen. 

Wachtend/hopend op een lift

Uiteindelijk krijgen we hulp van de politie, die tegen een kleine steekpenning een vrachtwagen voor ons regelt. Een interessante ervaring. De vrachtwagen vervoert houten planken en is met 52 ton bruto te zwaar geladen. Onderweg naar Maputo, vertelt de co-chauffeur ons, zijn er wel 7 posten waar ze de politie zullen moeten omkopen. Gemiddeld 2000 meticais (ongeveer 60 euro) per keer, maar toch blijkt dat lonender dan niet overladen te gaan.

De chauffeur rijdt veilig en bedaard, terwijl wij op de matras achterin de cabine wat babbelen, indommelen, en naar Celine Dion luisteren. We zijn onder de indruk van het feit dat de matras een muskietennet heeft, en onze 5% HIV-mainstreaming-taak voor ogen (aangezien Mozambique een hoog prevalentie land is wat betreft HIV infectie, zijn we verondersteld 5% van onze job te wijden aan HIV-sensibilisatie en -preventie) vragen we bijna of ze ook condooms bijhebben. Doch we besluiten op tijd dat dit een erg verkeerde indruk zou kunnen wekken en zien er maar van af...

We stoppen onderweg voor benzine. Niet aan een benzinestation, maar gewoon langs de kant van de weg, waar jerricans benzine verkocht worden. Blijkbaar is er een illegale handel in benzine: de benzine-trucks stoppen onderweg om kleine hoeveelheden van hun benzine tegen een spotprijsje te verkopen (zonder dat te melden aan hun baas), die de lokale inwoners op hun beurt dan weer tegen een goedkope prijs kunnen doorverkopen (al dan niet aangelengd, daarom wordt er enkel gestopt op een plaats die een "contactpersoon" als betrouwbaar heeft omschreven) aan de trucks die voor eigen rekening werken.

September is ook de tijd van de bosbranden. Gezien ons late vertrek en het niet al te gezwinde tempo krijgen we dat schouwspel bij nacht te zien. Het vlammenspel is intrigerend, maar de realisatie hoeveel land er wel niet in vlammen opgaat tegelijk ook schokkend.