Handover Triciclos Gondola

Afgelopen vrijdag overhandigden we de 7 tricicli in Gondola. De vereniging in Gondola had de lijst van begunstigden samengesteld, de producent had de laatste details aan de triciclos afgewerkt, transport was geregeld en mensen waren bijeengeroepen. Tijd voor een kleine ceremonie:

Die begon met een gebed door de vereador, de schepen verantwoordelijk voor welzijn in Gondola.

Project Triciclos

Lang, lang geleden, was er een groot feest, waar véél geld ingezameld werd voor het goede doel. Dat liet op zich wachten, want Hans zag het groter en schreef een projectvoorstel voor extra fondsen uit Duitsland. Dat voorstel werd goedgekeurd en het geld werd begin dit jaar naar Mozambique overgeschreven.

Intussen zaten we niet stil. Om te beginnen bezochten we Wilton Zvirema, de NGO die het project implementeert. Het is een lokale organisatie in Manica die werkt met personen met een handicap, om hun levensomstandigheden te verbeteren. Ze hebben via de Duitse Ambassade al verscheidene projecten uitgevoerd, onder meer deze timmermanswerkplaats, waar de leden dingen kunnen produceren voor eigen gebruik of om te verkopen.

We maakten er overigens een uitje van met Hans' chapa, de lokale minibusjes voor het openbaar vervoer die we als privé-taxi gebruikten.

Toen het geld eenmaal was aangekomen, legden we contacten met producenten van triciclos, driewielers voor mensen met een handicap. Er werden er twee geïdentificeerd en contracten werden opgesteld voor de productie van 16 triciclos voor Manica en 7 triciclos voor Gondola.

Het tellen van het geld voor de eerste afbetaling

Onlangs bezochten we een van de producenten om te kijken hoe het werk gaat. De triciclos zijn bijna klaar:

Triciclos voor Gondola

Aangezien Wilton Zvirema niet in Gondola werkt, gingen we op zoek naar een andere organisatie die ons kon helpen bij het identificeren van de begunstigden van de triciclos. Die vonden we met União das Associações de Pessoas Portadora de Dificiência de Gondola, de unie van verenigingen van personen met een handicap van Gondola. 

Hopelijk kunnen we binnenkort de triciclos overhandigen!

Een (on)gewone week: zaterdag (en zondag)

Zaterdag start véél te vroeg - of is het nog vrijdag? De hele nacht geef ik over en heb ik diarree. Iets verkeerds gegeten op restaurant? Maar er valt niet onder uit te komen: ik moet naar mijn werk, al is het maar om de deur open te doen, anders kan de training niet doorgaan.

David is stipt op tijd, en de deelnemers aan de training zijn niet al te laat: de laatste komt slechts een uur te laat binnen - dat is beter dan ik had durven verwachten op een zaterdagochtend. Het theoretische deel duurt een twee uurtjes, daarna volgt het praktische gedeelte, hoe de GPS te gebruiken, buiten. Ik voel me nog steeds niet zo goed en in de volle zon houd ik het niet lang uit, dus ga ik naar huis om wat te slapen. 

Het theoretische gedeelte

Leren hoe de GPS te gebruiken in de praktijk

Als ze me opbellen om de deur van het kantoor te openen, is het al 2u in de namiddag. Ik voel me beter, maar heb over de 38° koorts. De deelnemers aan de training houden middagpauze; ik maak, wegens de koorts, gebruik van de tijd om langs de privékliniek te gaan voor een malaria-test. Gelukkig is die negatief en ben ik op tijd terug op het kantoor voor het namiddaggedeelte: de data van de GPS downloaden en op de computer verwerken. Alleen: de bijgeleverde kabel heeft een poort die we enkel op 2 computers kunnen aansluiten en geen van beide herkent het apparaat. De rest van de training wordt aldus uitgesteld naar een latere datum. 

Ik slaap de rest van de namiddag, tegen de avond voel ik me beter en ga ik mee uit eten. Zondag ben ik min of meer ok, genoeg om te studeren voor de cursus van de Wereldbank, maar 's avonds voel ik me weer slecht en moet ik terug overgeven. Gelukkig ben ik enkele dagen (en ontwormingstabletten) later helemaal de oude. 

Was deze week representatief voor wat ik hier doe? In zekere zin wel: ik ben voortdurend bezig het werk met de drie stadsbesturen te balanceren, en het is ook typisch dat de dingen de laatste minuut nog veranderen. Maar natuurlijk ook niet, want er wordt niet elke week een GPS van enkele duizenden dollars geleverd, en gelukkig verlies ik ook niet elke week mijn telefoon...

"Wat doe je daar eigenlijk?" "Hoe ziet een gewone werkdag er bij jou uit?" Vragen die ik niet gemakkelijk kan beantwoorden. En al zeker niet omdat - zoals bij velen - een "gewone" werkdag niet lijkt te bestaan. Maar in een poging om jullie toch een beetje een inzicht te geven in het (werk)leven in Mozambique, hield ik gedurende een week een 'dagboek' bij. Vandaag: zaterdag (en zondag).

Een (on)gewone week: vrijdag

Vrijdag start rommelig, en bijft dat ook. Zonder werktelefoon lijk ik wel gehandicapt, zeker vandaag. 's Ochtends probeer ik opnieuw - tevergeefs - Tom te bellen, maar hij blijft onbereikbaar. Machaze, mijn bewaker voor het weekend, staat ineens voor de deur thuis, om een te voorschot op zijn salaris te vragen. Hij gaat deze maand trouwen en heeft geld nodig. Aangezien ik het geld niet heb, gaan we samen naar de bank. Helaas, bij de ene bank staat er een rij tot in Tokyo (wachttijden tot enkele uren zijn niet ongewoon). Dan maar naar de andere bank, waar ik enkel met mijn internationale bankkaart geld kan afhalen. Opnieuw helaas, ik kreeg recent een nieuwe bankkaart (mijn oude werd tijdens de Kerstvakantie geannuleerd wegens verdenkingen van misbruik - zodat ik van Vanessa geld moest lenen) en durf na 2x foute code geen derde keer proberen. Beter eerst thuis checken wat die code ook al weer is. 

Gelukkig loop ik bij het buitenkomen Tom en de técnica van Manica die aan de training zal deelnemen tegen het lijf. Van hem kan ik wat geld lenen, zodat Machaze tenminste verder kan. Dan informeer ik bij David - aangezien hij al onderweg is vanuit Tete - wanneer hij denkt aan te komen, zodat ik de andere deelnemers van de training het juiste uur kan doorgeven. Het antwoord volgt niet veel later: 12u. Ik kan mijn ogen niet geloven: beginnen aan een training voor een ingewikkeld apparaat om 12u op een vrijdag? Dan heb je hoop en al 3 uurtjes om alles uit te leggen, dat kan nooit genoeg zijn. 

Blijkbaar heeft David's auto problemen en moet hij regelmatig stoppen om de motor te laten afkoelen. Het beginuur wordt verplaatst naar 1u. "Is het nog wel de moeite?" vraag ik David. Anders is het beter om de técnicos nu al terug te sturen, want die zitten maar tijd te verliezen. "Nee, nee, om 1u zal ik er zéker zijn." Dus wachten we.

In tussentijd ga ik bij mCel langs om het verlies van mijn telefoon te melden en mijn nummer te recupereren. Een brief van mijn werk om te bevestigen dat ik inderdaad een werknemer bij hen ben en dat dat inderdaad mijn telefoonnumer is en nog een half uurtje aanschuiven later, heb ik mijn nummer terug, inclusief mijn belkrediet (dat wellicht meer waard was dan mijn telefoon). Contactgegevens zijn wel verloren. Wat mijn telefoon betreft, collega Hanna vertelt me dat ze nog een telefoon hebben liggen die ik kan gebruiken. Die moet vanuit Maputo overkomen, dus dat duurt nog wel even, maar ik kan in tussentijd van Willemijn een gsm lenen (dankjewel!). Verder ga ik ook langs bij de bank - internet bankieren aanvragen -  loop ik ettelijke keren op en af naar het gemeentebestuur van Chimoio om wat kleinere dingen te regelen en schrijf ik aan een rapport dat nog moet afgewerkt worden.

Pas rond 12u geeft David toe dat hij er niet over een uurtje zal zijn. De técnicos en Tom hebben de hele ochtend voor niets gewacht. Aangezien David helemaal naar hier is gekomen, wordt wel besloten om de training dan maar de volgende dag, op zaterdag, te doen. David staat in voor de extra kosten. Uiteindelijk komt hij pas om 15u30 aan. We doen de handover van de GPS (de officiële overhandiging: nakijken of alle onderdelen aanwezig zijn en de factuur ondertekenen) en gaan dan op zoek naar een hotel voor David. Niet zo gemakkelijk, want vandaag waren ook alle burgemeesters van de zone "centrum" in Chimoio voor een vergadering en heel wat van hen blijven slapen. Maar bij het tweede hotel hebben we dan toch geluk en vinden we een kamer.

Over een late lunch (het is ondertussen 5u voorbij) praten we over verdere mogelijkheden om samen te werken: trainings, aangepaste software, ... Na de lunch is het niet meer de moeite om naar huis te gaan: ik heb om 7u afgesproken met Wouter en Willemijn. We zijn uitgenodigd voor een etentje met Zana (en al zijn collega's, zo blijkt). Zana werkt intussen in Ethiopië, maar was even terug in Chimoio om zijn opvolger wegwijs te maken in zijn nieuwe job. Aangezien hij op zaterdag alweer vertrekt, is het leuk om hem nog even te zien.

"Wat doe je daar eigenlijk?" "Hoe ziet een gewone werkdag er bij jou uit?" Vragen die ik niet gemakkelijk kan beantwoorden. En al zeker niet omdat - zoals bij velen - een "gewone" werkdag niet lijkt te bestaan. Maar in een poging om jullie toch een beetje een inzicht te geven in het (werk)leven in Mozambique, hield ik gedurende een week een 'dagboek' bij. Vandaag: vrijdag.