Vrijdag start rommelig, en bijft dat ook. Zonder werktelefoon lijk ik wel gehandicapt, zeker vandaag. 's Ochtends probeer ik opnieuw - tevergeefs - Tom te bellen, maar hij blijft onbereikbaar. Machaze, mijn bewaker voor het weekend, staat ineens voor de deur thuis, om een te voorschot op zijn salaris te vragen. Hij gaat deze maand trouwen en heeft geld nodig. Aangezien ik het geld niet heb, gaan we samen naar de bank. Helaas, bij de ene bank staat er een rij tot in Tokyo (wachttijden tot enkele uren zijn niet ongewoon). Dan maar naar de andere bank, waar ik enkel met mijn internationale bankkaart geld kan afhalen. Opnieuw helaas, ik kreeg recent een nieuwe bankkaart (mijn oude werd tijdens de Kerstvakantie geannuleerd wegens verdenkingen van misbruik - zodat ik van Vanessa geld moest lenen) en durf na 2x foute code geen derde keer proberen. Beter eerst thuis checken wat die code ook al weer is.
Gelukkig loop ik bij het buitenkomen Tom en de técnica van Manica die aan de training zal deelnemen tegen het lijf. Van hem kan ik wat geld lenen, zodat Machaze tenminste verder kan. Dan informeer ik bij David - aangezien hij al onderweg is vanuit Tete - wanneer hij denkt aan te komen, zodat ik de andere deelnemers van de training het juiste uur kan doorgeven. Het antwoord volgt niet veel later: 12u. Ik kan mijn ogen niet geloven: beginnen aan een training voor een ingewikkeld apparaat om 12u op een vrijdag? Dan heb je hoop en al 3 uurtjes om alles uit te leggen, dat kan nooit genoeg zijn.
Blijkbaar heeft David's auto problemen en moet hij regelmatig stoppen om de motor te laten afkoelen. Het beginuur wordt verplaatst naar 1u. "Is het nog wel de moeite?" vraag ik David. Anders is het beter om de técnicos nu al terug te sturen, want die zitten maar tijd te verliezen. "Nee, nee, om 1u zal ik er zéker zijn." Dus wachten we.
In tussentijd ga ik bij mCel langs om het verlies van mijn telefoon te melden en mijn nummer te recupereren. Een brief van mijn werk om te bevestigen dat ik inderdaad een werknemer bij hen ben en dat dat inderdaad mijn telefoonnumer is en nog een half uurtje aanschuiven later, heb ik mijn nummer terug, inclusief mijn belkrediet (dat wellicht meer waard was dan mijn telefoon). Contactgegevens zijn wel verloren. Wat mijn telefoon betreft, collega Hanna vertelt me dat ze nog een telefoon hebben liggen die ik kan gebruiken. Die moet vanuit Maputo overkomen, dus dat duurt nog wel even, maar ik kan in tussentijd van Willemijn een gsm lenen (dankjewel!). Verder ga ik ook langs bij de bank - internet bankieren aanvragen - loop ik ettelijke keren op en af naar het gemeentebestuur van Chimoio om wat kleinere dingen te regelen en schrijf ik aan een rapport dat nog moet afgewerkt worden.
Pas rond 12u geeft David toe dat hij er niet over een uurtje zal zijn. De técnicos en Tom hebben de hele ochtend voor niets gewacht. Aangezien David helemaal naar hier is gekomen, wordt wel besloten om de training dan maar de volgende dag, op zaterdag, te doen. David staat in voor de extra kosten. Uiteindelijk komt hij pas om 15u30 aan. We doen de handover van de GPS (de officiële overhandiging: nakijken of alle onderdelen aanwezig zijn en de factuur ondertekenen) en gaan dan op zoek naar een hotel voor David. Niet zo gemakkelijk, want vandaag waren ook alle burgemeesters van de zone "centrum" in Chimoio voor een vergadering en heel wat van hen blijven slapen. Maar bij het tweede hotel hebben we dan toch geluk en vinden we een kamer.
Over een late lunch (het is ondertussen 5u voorbij) praten we over verdere mogelijkheden om samen te werken: trainings, aangepaste software, ... Na de lunch is het niet meer de moeite om naar huis te gaan: ik heb om 7u afgesproken met Wouter en Willemijn. We zijn uitgenodigd voor een etentje met Zana (en al zijn collega's, zo blijkt). Zana werkt intussen in Ethiopië, maar was even terug in Chimoio om zijn opvolger wegwijs te maken in zijn nieuwe job. Aangezien hij op zaterdag alweer vertrekt, is het leuk om hem nog even te zien.
"Wat doe je daar eigenlijk?" "Hoe ziet een gewone werkdag er bij jou uit?" Vragen die ik niet gemakkelijk kan beantwoorden. En al zeker niet omdat - zoals bij velen - een "gewone" werkdag niet lijkt te bestaan. Maar in een poging om jullie toch een beetje een inzicht te geven in het (werk)leven in Mozambique, hield ik gedurende een week een 'dagboek' bij. Vandaag: vrijdag.
Oef ,wat een week Els,blij dat het zaterdag was zeker!!!Goed dat je heel wat geduld hebt bij al die toestanden,bravo!!!Ondertussen zijn we hier stilaan op de echte lente aan het wachten,zondag zou het zover zijn!Hou je goed lieve Els en graag tot een volgende mail,dikke kus Chris
ReplyDelete