Freak storm in Kruger Park

We hebben het over de voor- en nadelen van kamperen. En dat herinnert me aan mijn verblijf in Krugerpark. Ik wil de foto's laten zien, maar blijkbaar heb ik die nooit op mijn blog gezet. Bij deze dus...

Oktober 2017

Deel 1: Proloog

Voor mijn werk in Nederland doe ik een consultancy voor GIZ in Mozambique: ik werk met 6 stadjes in zuidelijk en central Mozambique om hun bouwvergunningsproces te verbeteren. Het is een 'zebracontract': over een periode van ongeveer 2 jaar ga ik zes keer naar Mozambique voor zo een drie weken per keer. Soms brengen we verschillende stadsbesturen samen voor een workshop, maar vaak bezoek ik samen met de collega's van GIZ elk stadje apart om individueel met hen te werken. Alles tezamen snel meer dan 1000 km verplaatsing, en elke 2 à 3 dagen weer onderweg naar de volgende bestemming. Best intensief. Dus plan ik een vakantie waar ik vooral niets moet doen: 6 dagen in Kruger Park, een van de grootste nationale parken in Afrika, gelegen in Zuid-Afrika op de grens met Mozambique. In plaats van zelf een auto te huren, boek ik een package, een all-in vakantie georganiseerd door een reisorganisatie. Op dezelfde lokatie (aangezien het park zo groot is, zijn er verschillende plekken waar je kan verblijven en telkens een ander stuk van het park ontdekken), want ik heb geen zin om ook op vakantie mijn koffers te moeten pakken. En in een tent, want dat is toch een stuk betaalbaarder. En dus neem ik in plaats van het vliegtuig naar Nederland de bus naar Nelspruit, waar ik door de tour operator opgepikt wordt. 

Deel 2: Aankomst

Zonder probleem komen we aan in Pretoriuskop, een groot kamp met een heleboel verschillende soorten accommodatie, van grote villa's tot kleine rondavels en ook de tenten waar ik verblijf. Verder ook een winkeltje, tankstation, openluchtzwembad (te koud wanneer ik daar ben!), restaurants, etc., omgeven door een afrastering om de grote dieren buiten te houden.

Het tentenkamp. Het zijn grote, zware tenten waar je in rechtop kan staan. In de tent een of twee houten bedden, een houten nachttafeltje en een lamp. Buiten ook nog een klein terrasje met een stoel. De badkamer is een stenen gebouw wat verderop, met douches, toiletten en wastafels, gescheiden voor mannen en vrouwen. 

Vanuit mijn tent heb ik zicht op de omheining en komt een groepje gazelles al dadelijk goedendag zeggen.

De gemeenschappelijke tent voor het eten

Met heuse kroonluchter

De groep verandert steeds: elke dag gaan er mensen weg en komen er andere bij; sommigen blijven maar een dag of twee, anderen 3 of 4 dagen. Met mijn 6 dagen op dezelfde plek ben ik toch echt de uitzondering. 

De kok en een van de gidsen, supervriendelijke mensen!

Dit is het voertuig voor de safari's. Elke ochtend en elke avond kan je er een doen, in verschillende 
richtingen. Er is ook een trip naar Blyde River Canyon mogelijk, een wandelsafari, en een sunset safari. 

Ik doe diezelfde dag nog de sunset safari en we zien een heleboel dieren (zie een volgende post). Een goed begin! Maar...

Deel 3: de storm

's Avonds bij het eten is het gezellig. Iedereen zit aan dezelfde tafel, dus is het gemakkelijk om mensen te leren kennen. Een fikse regenbui trekt voorbij, met donder en bliksem, maar we zitten droog in de tent en het trekt erna weer open. Ik ga naar buiten om de sterren te bewonderen, dus alles lijkt normaal. We gaan niet te laat slapen, want de ochtendsafari's zijn altijd vroeg in de ochtend omdat je dan de meeste kans hebt om de dieren te zien. 

Rond middernacht of zo word ik wakker: het regent dat het giet, er is een hevige wind, en het bliksemt en dondert vlakbij ons. Nu ben ik sowieso geen fan van het pikkedonker, maar in combinatie met het geluid van het onweer en de regen maakt het me extra onrustig. Ik probeer mezelf wat te kalmeren, maar op een moment waait het zo hard dat de tent, met houten bed en ik erin, enkele seconden opgeheven wordt. Bizar. Ik probeer naar buiten te kijken, maar als het bliksemt, ziet het er raar uit. Met bril op, en lampje van mijn telefoon aan, kan ik het beter snappen: de voorkant van mijn tent is omgevallen en de hele vloer is doornat. En omdat het zo hard regent en de tent zo zwaar is, is die onmogelijk op te tillen om de ritssluiting open te doen. Roepen heeft ook geen zin, want het geluid van de storm overstemt alles. Ik moet erg mijn best doen om niet volledig te panikeren. Op de een of andere manier ben ik wel helder genoeg van geest om mijn spullen bijeen te zoeken en op het bed te leggen en kleren aan te doen over mijn nachtkleedje (eens preuts, altijd preuts, zelfs in een storm ;). En dan, wachten, en hopen dat er iemand zich realiseert dat mijn tent is omgevallen en ik vastzit... Gelukkig duurt de storm niet lang, en gelukkig komt er snel iemand langs om me te bevrijden. Wat blijkt? Met mijn half omgevallen tent ben ik er nog goed vanaf gekomen, de meeste tenten zijn compleet verwrongen. Ik was ook niet de enige die vastzat, iemands' tent was in de boom terecht gekomen; een ander persoon had zijn bed en de ingestorte tent over zich heen gekregen en was met de overstroming door de regen bang dat hij ging verdrinken. Gelukkig is er in ons tentenkamp enkel materiële schade en komt iedereen er verder met de schrik vanaf. 

Enkele foto's die ik 's nachts trek

De organisatoren zoeken en vinden voor alle gasten een droge plek om de rest van de nacht door te brengen. Voor mij een zetelbed in een van de sjiekere villa's; een koppel dat in een andere tent sliep, slaapt in de slaapkamer. 

Dit zijn de foto's die de organisatoren in de ochtend trekken

Hallucinant, vooral die tent die in de boom hangt, en al helemaal als je bedenkt hoe zwaar die tenten wel niet zijn, met houten bedden, nachtkastjes en mensen erin. 

We doen het rustig aan 's ochtends. Gezien ook de eettent beschadigd is, mogen we in een van de restaurants ontbijten. We wisselen onze ervaringen uit, het creëert een band. Voor enkele van de gasten is het hun laatste dag, ze vertrekken even later. Een van hun, degene die vastzat, had een stoffen reistas als bagage en zijn kleren zijn compleet doorweekt, hij heeft zelfs niets droogs meer om aan te doen (maar mocht zich gelukkig een outfit uit het winkeltje aanschaffen). Hij vertrekt terug naar huis met een doorweekte tas. 

Bij mezelf blijft vooral hangen hoezeer ik me in paniek voelde, en dat ik echt moeite had om kalm te blijven, terwijl ik me tezelfdertijd realiseerde dat dat eigenlijk nergens voor nodig was (nu ja, achteraf mogen we blijkbaar dankbaar zijn dat er geen boom op een van de tenten is gevallen, maar dat had ik zelf op dat moment helemaal niet bedacht). Ik ben wel blij dat ik in die staat dan toch eigenlijk nog goed gereageerd heb.

Hier de foto's die ik trok na het ontbijt, toen er al een aantal tenten opgeruimd waren

Zo goed als alle tenten zijn beschadigd, de metalen buizen zijn te verwrongen om nog te kunnen hergebruiken. Bizar om te zien hoe lokaal het ergste van de storm was: de tent rechts lijkt nog gewoon recht te staan, en mijn tent helemaal aan de andere kant van het kamp was dus ook veel minder beschadigd dan de tenten hier op de foto. En de campingcar met voortent even verderop lijkt al helemaal niet getroffen te zijn geweest. 

Om een idee te krijgen van de intensiteit van de storm, hier berichtgeving met foto's en filmpjes van de storm vroeger op de dag in Johannesburg (met blijkbaar een dode en veel daklozen tot gevolg):

• https://mpumalanganews.co.za/322936/photos-thunderstorm-aftermath-mpumalanga/
• https://www.enca.com/south-africa/dozens-homeless-after-west-rand-storm
• https://www.news24.com/news24/SouthAfrica/News/live-huge-storm-hits-joburg-20171009

Deel 4: En daarna

De ochtendsafari wordt afgeschaft, en iedereen heeft daar begrip voor. De organisatoren, die zelf amper geslapen hebben, ruimen alle omgevallen tenten op en later op de dag worden er al nieuwe tenten gebracht. Tegen de avond zijn de meeste nieuwe tenten opgebouwd, net alsof er niets is gebeurd. De nieuw aangekomen gasten slapen al diezelfde nacht in de tenten. Degenen die de storm meemaakten, mogen nog een nachtje in een stenen huis slapen. Wel niet in de luxueuze villa, maar in een van de banda's. Drie accommodaties op 2 nachten tijd, tot zover mijn plan om niet te veel te verhuizen ;) Na de namiddagsafari wordt ik ook nog discreet aangesproken: of deze items misschien van mij zijn? Een doorweekte t-shirt en BH, de kleren die ik de vorige dag aanhad, bij het omkleden ergens had neergegooid en vergeten te redden toen ik 's nachts mijn spullen uit de tent haalde om naar de villa te verhuizen :D. 

Vanaf de volgende nacht slapen we ook weer gewoon in de tenten. Ongelooflijk hoe snel alles heropgebouwd en hersteld is; de meeste nieuwe gasten hebben geen idee dat er ook maar iets gebeurd is. De rest van de safari verloopt volgens plan, en ik geniet volop. In volgende posts zie je mijn foto's van de zoogdieren en vogels, hier alvast enkele impressies van het landschap.

Paparazzi's vanuit de safari-auto

De gids/chauffeur heeft een zwemnoodle op zijn raam gehangen zodat hij gemakkelijk met zijn elleboog uit het raam kan hangen ;)

De safari-auto is open, en vooral 's ochtends is dat best koud. Gelukkig is de organisatie voorbereid op slecht voorbereide gasten (ahem...) en hebben ze deze poncho's waar ik dankbaar gebruik van maak, maar waarbij je er toch ook een beetje als een kabouter uitziet :D

Sport op het werk

Wat denken jullie ervan om na het werk samen te sporten? vraagt een collega tijdens de vergadering van ons team in Douala. Goed idee, vindt iedereen. Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken. Sport? Wat voor sport? En hoe? En waar? Maar goed, voor de team spirit wil ik het gerust proberen.

Uiteindelijk zijn er een handvol collega's die ook daadwerkelijk komen opdagen tijdens de eerste sessie. Etienne, een van de collega's, is onze coach, en zegt wat we moeten doen. We gebruiken de meeting room, want buiten is het te warm. In de weken erna doen er ook andere collega's mee, en voor de team building driedaagse wordt ook een sportsessie voorzien na de werkuren. Enthousiast worden er springtouwen en matten en ballen gekocht. 

Sportsessie tijdens de team building. Hier was het Adrienne die de sessie leidt (en wij lijden...).

Uiteindelijk is het daadwerkelijke enthousiasme maar matig, maar een kleine groep houdt dapper vol. Als opwarming springtouwen we een paar honder keer of lopen we wat rondjes door de zaal of rond het gebouw als we de warmte buiten aandurven. Als er geen coach beschikbaar is, zoeken we een (of meerdere) workouts op YouTube en doen we die; en gaandeweg wordt dat de norm in plaats van de uitzondering. Ik probeer zo veel mogelijk erbij te zijn, ik voel het aan mijn lichaam dat ik erg weinig beweeg.

Met Etienne als coach (links), een yoga-video (rechtsboven) of een workout met video (rechtsonder)

Een paar keer halen we de ballen uit voor een potje voetbal of volleybal (of wat daarvoor moet doorgaan), maar de ballen zijn helaas erg plat (en bovendien kunnen sommigen onder ons (ahem...) er niet zoveel van)

De enige keer dat de sessie dichtbevolkt was, was de verplichte sessie tijdens het kerstfeest... 

Maar... De nationale collega's hadden hun jaarlijkse medische testen, en een deel van hen kregen te horen dat ze overgewicht hadden of obees waren. Dus sindsdien zijn er goede voornemens, afwachten of dat op de langere termijn ook zo blijft ;)

Algemene vergadering in Bana

Entwicklungshelfers, oftewel ontwikkelingshelpers, dat is nog steeds de officiële naam van mijn job, met dank aan de Entwicklungshelfer-Gesetz, een wet uit 1969 die tot vandaag de voorwaarden van mijn contract bepaalt. Een beetje achterhaald klinkt het wel, dus noemen we onszelf eerder technische adviseurs of iets in die aard. Alleszins, in GIZ Kameroen zijn we op dit moment met 16 met zo een contract, en met 14 daarvan kwamen we samen voor onze algemene vergadering waarin we onze afgevaardigde kozen. Plaats van samenkomst: Bana, in het heuvelachtige Westen van het land. 

We verbleven in dit sjiek hotel

De wevervogeltjes voelen zich er erg thuis. In verschillende bomen en struiken hebben ze hun nestjes gebouwd en op bepaalde momenten van de dag is er een vrolijk gekwetter van jewelste.

 

Sjieke hotelkamer met uitzicht

Met residentiële gekko achter het badkamerraam. Moeilijk voor te stellen in Douala, maar in Bana is het daadwerkelijk fris in de ochtend en was ik blij met warm water in de douche.

Ghislain en Ines, onze afgevaardigden, organiseerden de bijeenkomst, en verschillende sessies werden door deelnemers voorbereid en gemodereerd. Peer learning dus, en dat werkte erg goed. 

Met de collega's tijdens de algemene vergadering. 

We wisselden ook de manier en de locatie af: soms binnen, soms buiten, soms staand en soms zittend

En ook al spelende werd er geleerd (en wie staat daar op plaats 1 op het podium? Is dat niet Els (of Ines?)?). Die (of Ines?) is een inside joke, er zijn zoveel mensen die ons twee niet uit elkaar kunnen houden dat we het zelf soms ook niet meer weten wie we nu juist zijn ;)

Ik modereerde een discussie-sessie rond internationale samenwerking. Ik maakte twee groepen, en iedere groep las een tekst (een in het frans en een andere in het engels). Eerst hadden de groepen een half uur tijd om over de inhoud van de tekst te discussiëren, daarna gaf ik ze een debat-motie gerelateerd aan de tekst en debateerde een deel van de groep voor en het andere deel tegen, terwijl de andere groep luisterde en vragen mocht stellen. Het was een beetje een moeilijke (want vroege) start, maar de debatsessies zelf vond ik best geslaagd.

Groepsfoto!

En 's avonds was er ook tijd voor een spelletje. Magalie en Mathieu leerden me hoe je Tarot speelt (en Mathieu gaf me de kaarten cadeau). Nu hopen dat ik het niet vergeet!

Op de weg terug trok ik een heleboel foto's van kerken en een moskee, hier de verzameling:

Kerk met een "Grotte Notre Dame de la Grace" erlangs

Moskee van Nkongsamba

Kerk

Tweelingbroer van de vorige kerk? 

En deze kerk lijkt de grote broer van de vorige twee te gaan worden... 

Fancy kerk in originele stijl (sorry voor de slechte kwaliteit van de foto, ik zat op de achterbank in de koffer en trok alles door het raam, want dat kon niet open)

Erg fancy kerk in de outskirts van Douala. In Buea is er nog zo een kerk, die nog meer is uitgewerkt - daar wil ik binnenkort foto's van trekken.