Een Belgische in Oeganda

Sorry folks, geen 'echte' update deze keer... Dit is een kort inleidend artikeltje dat ik voor Gobots schreef, de website van CJP, waar ik in België van tijd tot tijd recensies van toneel- of dansopvoeringen, films, boeken, etc. voor schreef. (Wie jonger is dan 26 en geïnteresseerd in cultuur: dit is een ideale manier om aan gratis tickets, boeken, dvds of cds te geraken. Daarvoor moet je enkel een -korte- aankondiging en een recensie schrijven) Ik ga nog een aantal van deze artikeltjes schrijven, over cultuur (theater, film, mode, etc.) in Oeganda, die ook op deze website zullen belanden...

Heb je er ook al ooit eens aan gedacht om die grote, onbekende wereld buiten België eens te gaan verkennen? Ik moet bekennen, het idee spookte al enkele jaren door mijn hoofd, en toen de gelegenheid zich aanbood, heb ik ze met beide handen gegrepen. En hier zit ik dan, op het terras in het zonnetje met zicht over de heuvels van Kampala, hoofdstad van Oeganda...

Voor zij die niet weten waar Oeganda juist ligt: troost je, ik moest het ook op de kaart opzoeken. Om uit te vinden dat het in Afrikaanse termen een eerder klein land is ('slechts' 8 keer België), aan het Victoriameer – het grootste zoetwatermeer in Afrika – en grenzend aan Sudan, Kenya, Tanzania, Rwanda, en de Democratische Republiek Congo.

Gelegen ter hoogte van de evenaar heeft Oeganda desondanks een heel gematigd klimaat. Winter en zomer bestaan hier niet, temperaturen schommelen altijd wel ergens rond de 20 à 25 graden. Wel wordt er een onderscheid gemaakt tussen het droge en het regenseizoen, ondanks dat ze de laatste jaren (broeikaseffect?) erg onregelmatig verlopen. Dus zelfs in het droge seizoen kan je plots overvallen worden door een hevige regenbui. Gedurende zo een half uurtje valt het leven op straat dan zo goed als stil, om daarna weer hervat te worden alsof er niets gebeurd is...

Hoewel, alles hangt ervan af waar je woont. Want vele van de sloppenwijken in Kampala zijn gebouwd in de laaggelegen delen, in de vroegere Wetlands. En die hebben de neiging om bij iedere regenbui – eender waar in de omgeving – te overstromen. Een halve meter is daarbij niet ongewoon. En de plassen die maar langzaam opdrogen zijn ideale kweekplaatsen voor (malaria)muggen, en bronnen van heel wat andere ziektes.

Oeganda is een voormalige kolonie van Groot-Brittannië, zodat de ongeveer 30 miljoen inwoners het Engels als bindende taal hebben. Want de verscheidenheid in taal, maar ook etnie, religie en huidskleur – van pralinébruin tot bijna zwart – is groot. Ík kan het niet opmaken, maar de meeste Oegandezen kunnen van elkaar wel zeggen tot welke clan of tribe ze behoren. Op hun vraag bij welke clan ik thuishoor, moet ik hen helaas ontgoochelen... (De Keunen-clan? De stam der Hasselaren? De Belgen-tribe? - ik ben er nog niet uit :)

Nu ja, ik ben door de inwoners van Bwaise III, een van de sloppenwijken waar het project waarin ik meewerk actief is, wél omgedoopt tot 'Namubiru' – makkelijker te onthouden dan 'Els' – van de Mamba-clan geloof ik. Ondertussen heb ik dus al vele nieuwe 'broers' en 'zussen', en zelfs 'dochters' en 'zonen' – wat hier gelukkig niet hetzelfde betekent als in België ;) Ongelooflijk hoe het noemen van mijn Oegandese naam, of een groet in het in Kampala gesproken Luganda (Osiibye otyano? oftewel Hoe is het ermee?), een brede lach op de mensen hun gezicht kan toveren. Hoewel de Oegandezen ook daarzonder in het algemeen erg open en heel vriendelijk en behulpzaam zijn.

Maar voor iedereen die eens van Afrika wil proeven: Oeganda, de 'Parel van Afrika' zoals Churchill het 100 jaar geleden al noemde, is een prachtig land, met prachtige natuur, prachtig weer en vooral: prachtige mensen...

Fruitstand in Katwe I, Kampala