Kampalarm

Ik had om 2u afgesproken met de Focal Person van Makindye, om foto’s te trekken voor de sensibiliseringsposter voor het prepaid water system dat het project zal implementeren. Daarvoor moest ik eerst langs het kantoor van de National Water and Sewerage Corporation (NWSC) in Kisenyi, om de demonstratie-prepaid-meter op te halen. Toen we die uiteindelijk verkregen hadden, vroeg Fred, de chauffeur, me of ik de schoten gehoord had. Onrust in de stad. Er zijn wel vaker kleinere incidentjes, dus maakte ik me geen zorgen. Ook niet toen we rond Clock Tower de mensen zagen wegrennen.

Nadat we de foto’s getrokken hadden, reden we terug naar Kisenyi om de meter terug te brengen. Alleen, we geraakten er niet. Straten waren afgezet, en mensen raadden ons aan terug te draaien omdat er gevochten werd. Fred vertrouwde het zaakje niet, zeker niet met de LG-nummerplaat op de auto. Overheidsauto’s – met UG-nummerplaat voor Uganda Government; LG-nummerplaat voor Local Government – konden wel eens een doelwit zijn. Op de radio werd er gezegd dat de binnenstad afgesloten was, dus bracht Fred me naar huis. Al om 4u thuis én afgezet aan de deur, een mens zou voor minder de rellen dankbaar zijn.

De ernst van de situatie drong pas later door, toen mijn huisgenootjes kwamen binnendruppelen met hun verhalen. Pablo hoorde de kogels en zag de in brand gestoken banden op Entebbe Road. Claire was van de internationale school verplicht in konvooi naar huis gereden, met een grote boog Entebbe Road vermijdend. De bussen met de kinderen deden er meer dan 3u over om iedereen naar huis te brengen. Ook Debby geraakte vast in de file. Ze vertrok om half 8 en kwam thuis om kwart over 10. Katka wandelde tussen de relschoppers en politiebarrikades door naar het taxipark. Paul en Louise besloten om in plaats van een taxi (minibus) maar een boda boda naar huis te nemen, maar betaalden dubbel de prijs dan gewoonlijk.

Aangezien de volgende ochtend de situatie wat gekalmeerd was, gingen de meesten van ons gewoon naar hun werk. Maar in de late voormiddag flakkerde het geweld weer op, en kreeg ik berichten vanuit Makindye dat er daar gevochten werd. Waar ik was, in het centrum van Kampala, was er letterlijk niets te beleven – de stad was zo goed als uitgestorven; maar een paar collega’s kwamen opdagen; en de normaalgezien zo volle parking van KCC bleef meer dan halfleeg. Winkels waren gesloten, en toen ik later op de dag een lift naar huis kreeg, waren er amper auto’s op de baan. Wát een verschil met de gewoonlijke vrijdagavond-rush!

De BTC-baas in Oeganda liet iedereen al op vrijdagmiddag naar huis gaan, maar waarschuwde om geen openbaar vervoer te gebruiken, niet te gaan winkelen, en in het weekend – aangezien zaterdag de ergste rellen verwacht werden – best thuis te blijven. Omdat ik op weg naar huis door onrustige gebieden moest doorkruisen, liet hij mij weten dat ik me maar beter kon voorbereiden op een nachtje in centrum Kampala – wat gelukkig niet nodig bleek omdat de situatie in de namiddag kalmeerde en ik een lift kon krijgen van Dr. Stockley. En hoewel de voorzorgsmaatregelen achteraf bekeken een beetje overdreven bleken te zijn, is het toch fijn te weten dat BTC om de veiligheid van zijn personeel geeft.

Al bij al zijn de rellen bijna geheel onopgemerkt aan mij voorbijgegaan. Op de asresten van wat verbrande banden, wegrennende mensen of het geluid van schoten in de verte na heb ik geen spannende verhalen te vertellen. De berichtgeving in kranten, op televisie en internet laat het allemaal veel gevaarlijker uitschijnen dan we het hier beleefden. Vrienden van me gingen zowel op vrijdag- als op zaterdagavond uit, doorkruisten de stad zonder enig probleem. In Kizungu leek er niets veranderd. De zon scheen en vanop het terras leek het haast ondenkbaar dat verderop in de stad Baganda en politie tegenover elkaar stonden.

Helaas, meer dan 20 doden, 100 gewonden, 550 mensen opgepakt en een aim to hit-order zijn het beangstigende verdict. De ergste rellen in centraal Oeganda sinds Museveni meer dan 20 jaar geleden aan de macht kwam. Beangstigend vooral omdat niemand van ons het had zien aankomen. Toen ik Mike belde op donderdag om te zeggen dat ik naar huis ging in plaats van terug naar het werk te komen, zei hij lachend: “Don’t tell me that you got stuck in the riots.”

En even plots als het begonnen was, was het ook gedaan. Op maandag hervatte het leven in Kampala zich alsof er nooit wat gebeurd was, met de gewoonlijke files, drukte, PMT-meeting op het project en 10u-koffie (voor de niet-moslims – het is Ramadan-tijd).

Een van de foto's om de prepaid water meter te promoten.