Die andere vulkaan

Onze klim naar de top van Mt Bisoke beschrijvend in een vorige blogpost (zie hier), realiseerde ik me dat een geplande bijdrage over Mt Sabinyo tot dusver niet geschreven was. Nochtans was het een memorabele gebeurtenis...

Wat deed jij de dag dat Obama verkozen werd? Tante Lieve, broer Toon, vriend Joris en ik hebben het volgende antwoord: we beklommen een vulkaan en stonden op het drielandenpunt van Oeganda, Rwanda en Congo. Dat ging anders niet zonder slag of stoot.

De dag ervoor hadden we in Kisoro nog getwijfeld of ik geen trekkerschoenen zou kopen, mijn sportschoentjes zonder enige grip waren misschien toch niet de ideale uitrusting. Maar aan de andere kant zouden die trekkerschoenen dan niet ingelopen zijn, en leken blaren me een nog ergere kwaal dan griploze schoenen. Later op de avond, op het terras van het door de community uitgebate guest house, maakten we – aan de hand van een opsomming van al onze kwaaltjes – uit dat ik hoogstwaarschijnlijk de weakest link zou zijn. De jongens volunteerden om de rugzakken te dragen, en ik kreeg de eer om voorop te wandelen, zodat ik het tempo kon bepalen.

De nacht was koud – het guest house bevond zich aan de ingang van het National Park, op zo een 2500m hoogte – en de toast bij ontbijt bleek beschimmeld. Ondanks bange voorgevoelens – die later bewaarheid werden - dat die hetzelfde lot beschoren zou zijn, pakten we toch de lunch in. De ochtend was helder, en het zicht op de vulkaan die we zouden beklimmen adembenemend. Mt Sabinyo betekent zoveel als ‘de tanden van een oude man’, omdat hele stukken uit de kraterkegel compleet weggeërodeerd zijn. De klim naar de hoogste top gaat over 2 andere pieken – waarna je weer naar omlaag moet om de volgende te beklimmen.

Aan de ingang van het National Park - Klaar voor de tocht

Door het bamboe-woud

Na een uur wandelen – en de vulkaan leek nog geen meter dichterbij

Prachtige zichten op Mt. Mgahinga (links) en Mt. Muhavura (rechts)

Eindelijk aan de voet van de vulkaan – de klim kan beginnen

Het wordt al wat serieuzer: echte laddertjes en spookachtige bomen

De wolken halen ons in – nog een laatste blik op de (eerste of tweede?) top

De eerste piek – op de grens met Rwanda. Tante Lieve en ik hebben duidelijk serieuze twijfels bij de haalbaarheid van de volgende pieken. Maar we zijn moedig en zetten door.

Het landschap is compleet veranderd. We lopen op de kam, met steile afgronden langs 2 kanten. Giant lobelias en lage begroeiing bepalen het zicht.

Bijna aan de 2e top.

Op de 2e top wacht ons een verrassing: een zicht op de weg naar de 3e top. Het lijkt wel één gigantische ladder. Duimen dat ik geen hoogtevrees krijg.

Na de afdaling van de 2e top mogen we onze wandelstokken achterlaten omdat die van geen nut meer zouden zijn. 

De beklimming van de laatste top. De wolken hangen zwaar rondom ons en het begint te regenen. We zien het zowaar ónder ons bliksemen. 

We hebben het gehaald! We staan op de top van Mt. Sabinyo, 3645m boven de zeespiegel en op het drielandenpunt, waar Oeganda, Rwanda en Congo samenkomen. De regen is overgegaan in hagel en we houden het al na 5 minuten voor bekeken.

Op de terugweg: bevroren handen, gevoelloze voeten en een fototoestel dat door de regen niet meer helemaal opengaat.

Ineens hebben de wolken er genoeg van, en worden we getrakteerd op fantastische vergezichten over de vulkanen, de meren in Rwanda en de heuvels in Congo. 

Zodat we op de 2e top alsnog een ietwat fatsoenlijke foto van de moedige trekkers kunnen laten maken.

De terugweg was lang, véél te lang... Mijn hoofd wilde als eerste niet meer mee, gevolgd door mijn knieën en voeten. De volgende dag deed mijn héle lichaam zeer – nooit gedacht dat je op zoveel plaatsen tegelijkertijd spierpijn zou kunnen hebben. Maar het was zó een super ongelooflijk fantastische belevenis dat het het allemaal dubbel en dik waard was. Zonder mijn dappere tochtgenootjes had ik het zeker en vast niet gehaald, dus héééél erg bedankt, Lieve, Toon en Joris!