Leon Dormido

Oktober 2016

Ga je nog naar San Cristobal? Dan moet je zeker naar Leon Dormido gaan. Dat was zowat de meest gehoorde aanbeveling, dus dat stond er dan ook op mijn programma. De Leon Dormido, oftewel slapende leeuw, is een grote rots die boven het water wel iets van een slapende leeuw wegheeft... De Engelsen daarentegen vonden dat hij op een stampende voet lijkt en daarom heet hij in het Engels Kicker Rock. Om het allemaal niet te vanzelfsprekend te maken blijkbaar.

Mijn maatjes voor vandaag. Vooral met het Britse koppel rechts kom ik goed overweg - zij (en nog 2 Koreaanse dames die niet eens het water ingaan) kunnen geen Spaans, terwijl behalve de gids de rest geen Engels kan/wil spreken. De gids blijft er even vrolijk onder en vertelt alles even enthousiast tweemaal. Hij heeft trouwens ook een onderwatercamera en de foto's zijn in de prijs inbegrepen. Joepie!

Onderweg komen we dolfijnen tegen (er komt er net eentje piepen rechts in de foto)

Groepsfoto voor de Leon Dormido. 

We varen er eerst een keertje rond en komen dan terug aan kant van de rots die je op de foto hierboven ziet. Eerst zwemmen we de kleine spleet in die je in het midden van het dikke linkse deel ziet; daarna zwemmen we door de bredere gleuf aan de rechterkant tot aan de achterkant van de rots.

Zicht van de kleine spleet langs de achterkant. Hij loopt dan wel helemaal door, maar rondom de pinakel-achtige rots (in het midden van de foto) zijn er te veel stromingen en is het behoorlijk ondiep, dus zwemmen we er langs dezelfde kant weer uit.

Het moment van de waarheid. Iedereen lijkt een beetje te aarzelen, want het is toch diep en ver van de kust en met behoorlijk wat deining. Maar een iemand is moedig genoeg (ahem) om er zelfs voor de gids in te springen (ikzelf natuurlijk - van iemand anders zou dat het vermelden niet waard zijn)... Het water is koud, maar ik word al onmiddellijk beloond door een zeeleeuw die vlak langs me af zwemt.

Moedige eerste persoon (boven links); met zeeleeuw boven rechts. Onderaan links: de mensen die niet zo goed kunnen zwemmen worden met een reddingsboei door de gids voortgetrokken. Moet erg vermoeiend zijn voor de gids, en behoorlijk koud voor degenen die maar wat aan de boei hangen lijkt me. 

In de spleet komt er geen zonlicht, en dat verschil is erg opvallend. Het is er weliswaar minder diep (je kan de bodem zien, terwijl het aan de buitenkant van de rots loodrecht tot ongekende diepten gaat vanwaaruit de zeeleeuwen uit het niets opduiken - ok, niet ongekend, maar ik ben vergeten hoeveel. 40 meter misschien? Of was het 140?), maar ook best wel donker want het zonlicht komt niet tot aan het water. Beneden zitten er haaien, rondom rollebollen er langs alle kanten zeeleeuwen (ze lijken helemaal zot geworden en komen tot vlak langs, onder en zelfs over je) en er is toch nog altijd heel wat deining. In het begin vind ik het best wel claustrofobisch en beangstigend, maar gaandeweg kan ik me toch ontspannen en van het schouwspel genieten. De haaien komen een beetje dichterbij, maar het zijn toch vooral de zeeleeuwen die de show stelen: ze jagen met z'n allen een school vissen in een hoekje van de spleet en springen er dan massaal allemaal bovenop. Al te gek...

Poseren voor de foto. Op de achtergrond de pinakelrots van in de spleet gezien

Zotte zeeleeuwen

Haaien (als ik me goed herinner is dit de Galapagos-haai)

Eens uit de spleet, en vooral in de veel bredere kloof is het een heel andere fauna die we tegenkomen: kleinere visjes en schildpadden. En ook de wanden van de rots zelf zijn adembenemend, bezet met fantastische kleuren van koralen, zeesterren en andere beesten/planten.

Ik denk dat we zo een anderhalf uur zwemmen, en dan ben ik door de spanning, de koude en de golfslag zo moe en misselijk dat ik blij ben terug op de boot te zijn. Het duurt een tijdje eer ik uitgerild ben. We eten op de boot en leggen dan aan bij een klein strandje, waar we door de mangroven tot aan een klein meertje wandelen, de zeeleeuwen het leven zuur gaan maken, nog wat snorkelen in de baai (maar die is best wel vies met kleine algen, dus houden we het niet zo lang uit) en opdrogen in het zonnetje, vooraleer we terug tot aan Puerto Baquerizo Moreno varen.

Deze zeeleeuw had er duidelijk geen zin in om gefotografeerd te worden en liet dat ook horen, maar de gids bleef maar doorgaan met foto's trekken.

Ik snap die zeeleeuw wel - dit was het alternatief: lekker lui in de schaduw liggen

Alle schaduw was daardoor wel door de zeeleeuwen ingepikt - dus goed tegen de zon beschermen was de boodschap

Leuk gedaan: alle eilanden met hun ondergrondse geografie. Nog in de maak, de witte stukken zijn dus geen ijs of zo ;)

Ook deze avond weer: een strand vol zeeleeuwen. Deze waren superschattig: de kleine maakte een sutsend geluid terwijl hij aan het drinken was bij zijn mama

Ook verderop allemaal schattige kleine zeeleeuwtjes bij hun mamie

En nog een romantische zonsondergang