Saturday, August 15, 2020

1 second everyday

September-December 2019

Leen toonde me een jaar geleden een app die ze gebruikte: one second everyday. Per dag laad je in de app een foto of een filmpje van een seconde op en de app maakt er dan een filmpje van. Klinkt plezant, dus downloadde ik de app en laadde foto's op. Helaas... Ik trek helemaal niet veel foto's, al helemaal niet met mijn telefoon én ik ben niet erg regelmatig, dus besloot ik recent om de app terug van mijn telefoon af te gooien. Ik downloadde wel eerst het filmpje van de foto's die ik wel uploadde, van septemer to eind december 2019. Wat een verschil met het afgelopen half jaar - dat was natuurlijk te verwachten, maar toch was het een beetje confronterend. In die periode van 4 maanden was ik in Engeland (London), Libanon (Beirut, Baalbek & Batroun), Griekenland (Athene & Hydra), Kenya (Nairobi), 2x in Duitsland (Stuttgart, Freiburg en een kwartiertje aan de Dom in Keulen wachtend op mijn treinconnectie), kwam de hele familie op bezoek en mama en papa nog een keertje apart, ging ik 2 keer naar België en bracht ik heel wat tijd door met Saskia en de kinderen. Ter vergelijking: in de afgelopen 4 maanden ben ik 4x buiten Rotterdam geweest: 3 keer aan zee en een keer in de Biesbosch. Stom coronavirus... 

Monday, July 27, 2020

Sunday, May 17, 2020

Corona challenge: doe een schilderij na

Mei 2020

Corona kan rare dingen met je doen... Neef Koen daagde de familie uit om een schilderij na te doen binnen de beperkingen van 'blijf in uw kot'-corona. Ik deed op de valreep ook nog mee, met deze inzending:

Een remake van James Whistler's Arrangement in Grey and Black no. 1 (Whistler's Mother)

Een rustige achtergrond, een zwart kleed (dat moslimkleed voor in Somaliland deed weer dienst), en verder wat witte accenten, dat kon niet zo moeilijk zijn. Alleen blijk ik geen enkele witte lap stof te hebben... Maar dan is er gelukkig het coronaquarantaine item bij uitstek voor de hoofddoekflap, borstflapje, armfrunseltjes én zakdoek: juist ja, toiletpapier... 

Aangezien ik alleen thuis ben, moest ik er ook iets op bedenken hoe ik de foto zou kunnen trekken - met zelfontspanner leek me toch een beetje moeilijk om nét op het juiste moment nét in de juiste pose te zitten. En dus kwam ik uit bij Zoom, want daar kan je in je eentje een vergadering starten, een achtergrond instellen, én een video maken. Om die achtergrond te maken, 'powerpointte' (bij gebrek aan Photoshop skills en programma) ik eerst de dame (half) weg van het schilderij en maakte ik de gordijn wat breder, zodat het niet uitmaakte of ik nu helemaal exact of de juiste plek zou zitten. De blauwe muur wilde wegens lichtinval maar gedeeltelijk meewerken, dus blijft er een blauwe plek achter me. Uit de video knipte ik vervolgens het beste beeld eruit, et voilá. Al bij al ben ik best tevreden met het resultaat. Hier ook nog een klein 'remaking of'-filmpje:


Saturday, May 9, 2020

Berbera

Februari 2020

Deze post heeft hetzelfde probleem als mijn post over Hargeysa: hoewel ik probeerde evenwichtig foto's te trekken van heel Berbera (of toch het stuk dat ik zag), was er bij de favorieten-selectie een overduidelijke voorkeur voor het 'vergane glorie'-deel van Berbera. Hoewel het duidelijk in verval is, kan je je zonder al te veel moeite voorstellen dat dit vroeger prachtige huizen waren. 

Berbera is een havenstadje met een bevolking geschat ergens tussen de 33,000 en 450,000 (de schattingen lopen zo ver uiteen omdat er geen recente tellingen zijn, maar de inschatting bij de ruimtelijke analyse van ons onderzoek lag dicht bij het lage getal). Er wordt een economische boom verwacht want een grote havenuitbreiding wordt momenteel uitgevoerd, gefinancierd door een bedrijf in Dubai dat zo Ethiopië beter hoopt te ontsluiten. Maar vooralsnog is de eerste indruk een klein, slaperig kuststadje met een prachtig (doch vervallen) stadscentrum. Een impressie:

Het centrale plein van Berbera. We praten met enkele vrouwen die er hun eigen bedrijfje hebben




De straten zijn erg breed in verhouding met de hoogte van de huizen. In sommige straten heb je gebouwen van meerdere verdiepingen, maar andere straten hebben slechts een verdieping







Heel aangenaam in Somaliland: overal aan de straatkanten vind je kleine cafeetjes (of eerder theestalletjes aangezien er (officieel) geen alcohol wordt verkocht in Somaliland - er valt blijkbaar wel alcohol te verkrijgen via ondergrondse kanalen, maar niet in het openbaar). Dit was vroeg in de ochtend, aan het busstation, maar ook in de namiddag tijdens de pauze voor het gebed zie je overal mensen (toch vooral mannen) thee drinken. 


Aan de haven. Dit is niet de haven die in ontwikkeling is, maar de haven aan het stadscentrum die door de lokale vissers gebruikt wordt

Overal gluren nieuwsgierige oogjes naar buiten. Wij gluren al even nieuwsgierig terug, proberen een glimp op te vangen van wat er zich daar binnen afspeelt...

Het kleurenpalet van het stadje is prachtig: veel wit en grijs met verschillende tinten blauw, turkoise en groen en wat bruintinten. Ik vind het prachtig. 

Een schattig klein moskeetje

Veel gebouwen hebben ook mooie details zoals de dakrand hier in een eerder Arabische stijl

Of dit gebouw in een soort moderne jaren '20 stijl? (vanwege de afgeronde hoekjes)

Wat een leuk balkonnetje! Maar helemaal stabiel lijkt het helaas niet meer

Bij sommige gebouwen lijkt er nog een begin te zijn gemaakt om ze te renoveren, maar veel andere staan op instorten of zijn al ingestort. Zo jammer.  

Jama, onze lokale contactpersoon in Somaliland, is dan ook een campagne gestart om de mensen te sensibiliseren over het belang van erfgoed. Maar veel mensen hebben helaas andere dingen aan hun hoofd dan dat. Daarbij komt blijkbaar dat degenen die er wonen niet de eigenaar zijn, dus ook niet echt een incentive hebben om erin te investeren. Omdat ze er al zolang wonen is hun huur langs de andere kant zo laag dat de eigenaars er niet genoeg aan verdienen om in het gebouw te investeren. En dus gaat het van kwaad naar erger...

Een ini-mini benzinestationnetje

Wat verder uit het centrum: koloniale huizen met Turks/Arabische invloed

Dan toch ook een foto van een wat nieuwer deel van de stad, van een winkeltje dat qat verkoopt. Ze verkopen het in bossen stengels, samengeknoopt met een touwtje, vandaar de afbeelding. Het nummer is blijkbaar het nummer voor betaling via je telefoon (een systeem dat erg ingeburgerd is in Somaliland aangezien de lokale munt geldbriefjes met zo een lage waarde heeft dat je er stapels van nodig hebt om gewone dingen te kopen. Handelaars hebben vaak metalen kistjes om geld in te bewaren, en op straat kom je de kleine stalletjes vaak tegen die ik van Uganda en Mozambique ken om telefoonkrediet te kopen, maar die hier gevuld zijn met stapels geld om om te wisselen. Een voorbeeld vind je hier). (Ook?) vanwege deze praktische problemen is 'mobile money' hier dus erg ingeburgerd, je kan zowat overal met je telefoon betalen. 

Een poging tot kunstige foto in het donker, met de verlichte moskee op de achtergrond en een boom met vogelnesten op de voorgrond

Muurschildering aan een school. In deze corona-tijd ook een goede reminder voor mezelf...

Sunday, April 12, 2020

Corona-overpeinzingen

April 2020

Sommigen hamsteren toiletpapier, ik hamster corona-informatie, corona-analyses, corona-updates, ... En natuurlijk, van al dat bijeenverzamelen gaat een mens toch zijn eigen mening vormen. Zonder enige epidemiologische voorkennis, dus daar zal zonder enige twijfel vanalles mee mis zijn, maar dat weerhoudt me niet om mijn analyses te delen. 

De komst van kleine Marte, mamie die niet goed is, en weten dat je momenteel er niet bij kan zijn (want gesloten grenzen en social distancing); maar ook PhD-Uganda plannen die in het water vallen en in het algemeen veel onzekerheid op het werk; en ook doodgewoon procrastinatie aangezien ik eigenlijk verlof heb genomen om aan mijn PhD te werken... Er zijn genoeg onderliggende persoonlijke redenen waarom ik me met mijn "bierviltjes-versie" voor een mogelijke oplossing heb beziggehouden :)

De basisaanname: als 60% van de bevolking corona heeft gehad, kunnen we spreken van groepsimmuniteit. Met een huidige Nederlandse bevolking van 17,415,000 mensen (volgens het CBS), moeten er dus 10,449,000 corona hebben gehad eer we van groepsimmuniteit kunnen spreken. 

De huidige cijfers (gebaseerd op de situatie van 11/04/2020 zoals gepresenteerd door het RIVM): er zijn tot nu toe 24,413 mensen positief getest op corona; daarvan werden er 8386 (oftewel 34%) gehospitaliseerd; en stierven er 2643 (11%). 

Geen prettige getallen, en nog veel schrijndendere individuele verhalen. Maar ik zie een lichtpuntje: van al deze doden zijn er tot nu toe 'slechts' 15 mensen onder de 50 jaar. Dat is 0.6% van alle mensen die tot nu toe gestorven zijn. Meer nog, van alle mensen onder de 50 die positief testten voor het coronavirus (6482), is dat slechts 0.23%. De kans om aan coronavirus te sterven als je onder de 50 bent, is dus erg klein. Wat helaas niet betekent dat je er niet erg ziek van kan worden: 979 mensen, ofwel 15% van alle <50-jarigen die positief testten, werd in het ziekenhuis opgenomen. Langs de andere kant weten we ook dat er een onderraportering is van mensen met coronavirus is aangezien lang niet iedereen getest wordt.

Al bij al heb ik besloten dat ik dat bemoedigende cijfers vind. En laat de gehele bevolking van <50-jarigen nu net ook nog eens zo ongeveer even groot zijn als de benodigde 60% voor groepsimmuniteit: alles tezamen zijn het zo een 10,372,500 mensen, dat is 59,6% van de bevolking. Ziehier dus mijn voorstel: we zorgen dat alle <50-jarigen versneld corona-virus krijgen, terwijl we de rest van de bevolking in quarantaine houden. Ik veronderstel dat alle epidemiologen eens met hun ogen draaien en heel diep zuchten bij dit waarschijnlijk simplistische voorstel :). 

Maar voor hoe lang dan? Tsja, dat hangt ervan af hoeveel mensen je denkt dat het virus al gehad hebben. Want als je wil zorgen dat de curve vlak blijft, is het natuurlijk van belang te weten welk percentage van de besmette mensen gehospitaliseerd moet worden. Alleen dan kan je inschatten hoeveel mensen tegelijk besmet zouden kunnen zijn zonder dat de maximumcapaciteit van de ziekenhuizen overschreden wordt. Volgens dit artikel in de krant zijn er gemiddeld 39% van alle bedden vrij, dus 14,724 bedden (noot: aangezien er geen leeftijdsgegevens voor patiënten opgenomen in de IC beschikbaar zijn, heb ik dat hier verder ook niet in opgenomen). Volgens deze website duurt een gemiddelde opname 10 dagen, dus rekende ik met een capaciteit 1,472 per dag. 

Maar dus, het besmettingspercentage. Ik maakte 3 scenarios: 
  1. Beter safe than sorry: Enkel wie getest is, heeft coronavirus gehad. Dat is zeker minder dan de werkelijkheid, maar dit is tenminste zwart op wit. Dit scenario is voor wie liever voorzichtig is (maar ook een doemdenker). 
  2. We are the 1%: 1% van de bevolking heeft het coronavirus gehad. Dat is een wel erg grove afronding van de berekening gebaseerd op het door John Hopkins geschatte sterftecijfer van 2.1%. Want als de tot nu toe 2643 gestorven mensen 2.1% van alle geïnfecteerden zijn, dan moeten er dus al 125,857 mensen geïnfecteerd zijn. Dat is 0.72% van de Nederlandse bevolking, hier dus afgerond op 1%. 
  3. Onverbeterlijke optimist: 4% van de bevolking heeft het coronavirus gehad. Deze studie in het Duitse Heinsberg (een van de epicentra van het coronavirus in Duitsland) kwam gebaseerd op stalen afgenomen bij 500 mensen uit op de schatting dat 15% van de bevolking geïnfecteerd was, en dat het sterftecijfer daarop gebaseerd 0.37% bedraagt. Als de 2643 gestorven mensen in Nederland slechts 0.37% van de totale geïnfecteerde bevolking uitmaken, zouden er hier dus al 714,352 mensen corona (gehad) hebben, oftewel 4.1% - afgerond 4%.


Scenario 1: Better safe than sorry

a. Iedereen wordt blootgesteld

24,413 mensen, oftewel 0.14% van de bevolking heeft coronavirus gehad. Van hen werd 34% gehospitaliseerd en is 11% gestorven. Voor de groepsimmuniteit zouden er bijkomend nog 10,424,528 mensen geïnfecteerd moeten raken, wat met deze berekeningen de halucinante cijfers van 3,580,903 extra gehospitaliseerden en 1,128,587 extra doden brengt. Om niet over de maximumcapaciteit van de ziekenhuizen te gaan, heb je bijna 37 jaar nodig. Beter 37 jaar in quarantaine dan sorry? Hmmm... Dat doemscenario lijkt echt té doemdenkerig, maar goed.

b. <50 blootgesteld; rest in quarantaine

Van alle positief geteste mensen waren er tot nu toe 6,482 onder de 50 jaar. Daarvan overleden er 15, dus een sterftecijfer van 0.23%. Om deze hele groep immuun te krijgen (wat dus ongeveer hetzelfde is als 60% van de bevolking), zouden er bij deze aannames 24,003 mensen sterven: nog steeds heel veel, maar wel slechts 2.13% van scenario 1a. Verder zouden er ook 1,566,584 gehospitaliseerd moeten worden (want 15.1% van de doelgroep), en zou het dus nog steeds 16 jaar duren als we niet over de maximumcapaciteit willen gaan (en aangenomen dat er in tussentijd geen vaccin/medicijn gevonden wordt).

c.  <50 blootgesteld; rest in quarantaine (herberekening)

Het lijkt logisch te denken dat iedereen evenveel kans heeft om het coronavirus te krijgen. Maar als je de data in scenario 1 wat beter bekijkt, zie je dat de groep <50-jarigen slechts 27% van het totaal aantal positief getesten uitmaakt, terwijl ze dus toch 60% van de de totale bevolking uitmaakt. Je zou er dus van kunnen uitgaan dat er toch een bias in je data zit: een onderrepresentatie van de <50-jarigen. Dus als je daarvoor zou willen corrigeren, kom je op een schatting uit van 14,540 <50 jarigen, met een hospitalisatiecijfer van 6.7% en sterftecijfer van 0.1%. Dat zou leiden tot 10,700 doden - nog maar 1% van het absolute doemscenario 1a hierboven - en 698,369 mensen in het ziekenhuis, die over 7 jaar verspreid zouden moeten worden. 

Scenario 2: We are the 1%

a. Iedereen wordt blootgesteld

We gaan er in dit scenario van uit dat al 1% van de bevolking corona heeft gehad. Dat zijn dus 174,150 mensen. Gebaseerd op de huidige cijfers betekent dat dat 4.8% gehospitaliseerd moest worden en 1.52% is overleden. Voor de prognose leidt dat tot 155,937 extra doden totdat we de groepsimmuniteit zouden bereiken, en 494,774 mensen in het ziekenhuis. Dat zou net iets meer dan 5 jaar duren. Een hele verbetering ten opzichte van scenario 1, maar toch ook niet echt de cijfers die je aan de bevolking wil presenteren om ze gerust te stellen...

b. <50 blootgesteld; rest in quarantaine

Bij gelijke verdeling onder de bevolking heeft ook van de <50-jarigen 1% het virus gehad. Dat zijn dan 103,724 mensen, waarvan er 979 (0.9%) gehospitaliseerd werden en 15 (0.01%) stierven. De prognoses zijn in dit scenario dat er 1500 mensen zouden sterven (1% van scenario 2a), en 97,900 mensen zouden moeten worden opgenomen in het ziekenhuis, wat ongeveer over 1 jaar gespreid zou moeten worden. 

Scenario 3: Onverbeterlijke optimist

a. Iedereen wordt blootgesteld

Als al 4% van de mensen coronavirus zou (gehad) hebben, betekent dat dat slechts 1.2% gehospitaliseerd moest worden en 0.38% stierf. Bij een gelijk verloop zouden er in de toekomst nog 37,000 mensen sterven een 117,400 in het ziekenhuis opgenomen moeten worden, wat ongeveer 15 maanden zou duren. 

b. <50 blootgesteld; rest in quarantaine

Als reeds 4% van de <50-jarigen het coronavirus gehad zou hebben, zijn dat al 414,897 mensen. Daarvan werd slechts 0.24% gehospitaliseerd en ging 0.004% dood. In dit scenario zouden er nog 'slechts' 375 mensen sterven en 24,475 gehospitaliseerd, wat op 3 maanden gebeurd zou kunnen zijn. 


De gigantische verschillen tussen de scenarios laten zien hoe moeilijk het is om een inschatting te maken, en hoe gemakkelijk de dingen kunnen ontsporen bij een foute extrapolatie. Maar sowieso is het b-gedeelte van elk scenario zóóveel beter dan het a-gedeelte, dat ik hierbij iedereen onder de 50 oproep om vooral niet meer zijn/haar handen te wassen en/of desinfecteren, vooral veel aan je gezicht te zitten (zelfs neuspeuteren is tijdelijk toegestaan), en elkaars handen te schudden, maar tegelijkertijd ook goed afstand houden van de (+50-jarige) "oudjes", die best nog even in quarantaine blijven. En oh ja, in sommige scenarios moeten ook de jongeren gecontroleerd ziek worden om niet over de ziekenhuiscapaciteit te gaan.

Maar is dat niet oneerlijk, die leeftijdsdiscriminatie? Die redenering kan beide kanten opgaan: sommigen vinden het misschien oneerlijk dat die arme ouderen moeten binnenblijven, terwijl de jongeren weer hun gewone leventje mogen oppakken. Anderen zeggen misschien net: ga je die jongeren het grootste risico laten lopen, terwijl zij net veel meer te verliezen hebben: dat is niet correct. Aan de eerste groep: zie het als een heroïsche daad van de jongeren: door immuun te worden (en het risico te lopen ernstig ziek te worden of zelfs te sterven) lopen de ouderen minder kans om ziek te worden en bescherm je hen net. De keuze lijkt momenteel ook ófwel iedereen thuishouden ófwel (in mijn scenario) 40% van de bevolking: dat is misschien oneerlijk, iedereen binnen zou je ook als nóg oneerlijker kunnen beschouwen. Verder kan die 60% terug langzaamaan de economie doen draaien en zo de negatieve gevolgen van de intelligente lockdown verminderen, wat op de lange termijn ook veel leed zou kunnen besparen/verminderen.

Aan de tweede groep: ja, jongeren hebben in principe een nog langer leven voor zich, maar je zou ook hier de redenering weer kunnen omdraaien: door niet de jongere generatie vermeerderd bloot te stellen aan het virus gaan er waarschijnlijk zoveel meer levens verloren: voor elke min 50-jarige die aan het coronavirus overleed, stierven er tot nog toe 175 +50-jarigen. Is het dat waard?

We kunnen natuurlijk ook hopen dat er snel een vaccin/medicijn wordt uitgevonden dat ook nog eens overal verkrijgbaar is. Maar wat als het toch langer duurt dan verwacht/gehoopt? Maar dat is weer voer voor een andere discussie...

Voor je aan mijn oproep gehoor zou geven: misschien is het toch beter om voorlopig toch nog even "in uw kot te blijven" totdat deskundigen écht een gefundeerd plan bedacht hebben (en hopelijk gebaseerd op iets gefundeerdere ideëen van de werkelijke besmettingsgraad). Maar dan kan mijn team-logo van de virtuele oma-dag afgelopen zondag misschien toch nog toepasselijk zijn ;)

(Deze animatie maakte ik als team-logo voor de virtuele omadag - mijn (eenvrouws-)team heette namelijk 'Rotterdam goes viral')

Monday, April 6, 2020

Policy uptake Somaliland

Februari 2020

Er werd natuurlijk ook gewerkt in Somaliland. In Hargeysa deden we dat in het Red Sea Cultural Centre, die ons superhartelijk en met alles op en top georganiseerd ontvingen. Jammer dat sommige deelnemers van de workshop het lieten afweten vanwege de politieke situatie in Somalia/Somaliland, maar we hadden alsnog een behoorlijk aantal mensen:

De deelnemers in Hargeysa. De derde van rechts op de voorste rij is Jama, de bezieler van het Red Sea Cultural Centre. Impressionant om te zien hoe hij samen met de medewerkers zoveel verschillende dingen organiseert en mensen samenbrengt. 

Een vertegenwoordiger van het ministerie opent de workshop maar kan helaas niet blijven. Er was nog net de tijd om een paar kritische vragen te stellen maar toen moest hij er alweer vandoor. 

De workshop was vooral om te kijken hoe onze bevindingen nu omgezet kunnen worden in concrete acties om het beleid te veranderen

We hadden de workshop wel voorbereid, maar het loopt toch altijd anders dan gedacht, dus na het einde van de workshop moesten we dan weer voor de volgende dag voorbereiden. Gelukkig hadden we een groot team en konden we het werk verdelen. 

Het is vooral veel met de mensen discussiëren en naar hun voorstellen luisteren en die dan naast de onderzoeksbevindingen te leggen. Natuurlijk gaat het niet alleen om wat er gedaan kan worden, maar ook wie dat dan zou moeten doen, hoe en samen met wie. We deden ook een sessie waarbij we kritisch naar het onderzoeksproces zelf keken en daarbij analiseerden hoe dat voor een volgend project beter zou kunnen gedaan worden. 

Presentatie van de voorstellen door de deelnemers

Discussiesessies

Collega Dorcas en ik deden ook nog een presentatie voor een groep geïnteresseerde wetenschappers over hoe we specifiek de household survey (waarbij we verspreid over 4 steden meer dan 7000 huishoudens bevroegen) organiseerden

In Berbera deden we een vergelijkbaar programma, maar daar was de tijdsdruk iets groter. We kwamen met enige vertraging aan dus was de ochtendsessie grotendeels voorbij eer we konden beginnen, maar we presenteerden wel onze bevindingen. Na het middaggebed en bijbehorende pauze deden we nog een discussiesessie over de bevindingen en hoe ze in Berbera nuttig zouden kunnen zijn.

Jama tijdens de presentatie

Colin, die meer dan wie ook het project in goede banen leidde. Het was zo fijn om met hem samen te werken en ik heb echt zoveel van hem geleerd.  

De volgende ochtend deden we groepswerk, om in verschillende thema's met specifieke voorstellen te komen. 

Sommigen spraken liever in het Somali, maar er waren gelukkig steeds mensen die het voor de niet-Somali-sprekers konden vertalen 



Presentatie door een van de deelnemers

Het organiserend team, met mensen uit Uganda, Somaliland, Tanzania, Kenya, Zuid-Afrika, Nieuw-Zeeland en België

Saturday, March 28, 2020

Hargeysa

Februari 2020

De afgelopen 2,5 jaar ben ik betrokken geweest bij een onderzoeksproject over ruimtelijke ongelijkheid in Oost-Afrika en hoe stedelijke landmarkten daar een rol in spelen. We keken met name op welke manier mensen toegang kregen tot een plekje in de stad, welke actoren en instituties daarbij betrokken waren, hoe die processen verliepen en op welke manier dat ruimtelijke ongelijkheid in de stad al dan niet vergrootte. We gebruikten twee steden in twee landen daarbij als case studies: Kampala als primaire en Arua als secundaire stad in Uganda; en Hargeysa als primaire en Berbera als secundaire stad in Somaliland. 

(Somaliland? Bedoel je niet Somalia? Ik heb het wel degelijk over Somaliland, een zelf uitgeroepen staat die al sinds 1991 onafhankelijk opereert maar internationaal niet erkend wordt. Het heeft een eigen bestuur met verkozen overheid die sinds ongeveer 30 jaar de rust en veiligheid veel beter kan garanderen dan in Somalia.) 

We doen het onderzoeksproject in samenwerking met DPU (deel van University College London) en het Brits consultancy bedrijf IPE Triple Line en werken ook samen met lokale partners in de twee landen. Aangezien ik meer ervaring heb in Uganda, ben ik voor de datacollectie meer betrokken bij het Ugandese gedeelte. Het lijkt er dan ook op dat ik helemaal niet in Somaliland zal geweest zijn, ondanks dat ik voor de analyse ook veel over Somaliland heb geschreven. 

Gelukkig komt er op het einde van het project dan toch nog een mogelijkheid om naar Somaliland te gaan: samen met Colin, Michael en Dorcas van DPU doen we een afsluitende 'policy uptake' workshop in Hargeysa en een in Berbera. Het idee van de workshops is dat we samenzitten met beleidsmakers van lokale en nationale overheid en met hen bekijken hoe de bevindingen van ons onderzoek kunnen worden omgezet naar concrete acties. Hoewel alles goed georganiseerd is en iedereen uitgenodigd, zijn de beleidsmakers net die week in crisisoverleg vanwege politieke spanningen met Somalia. We werken dus vooral met enkele mensen van de lokale overheid, de universiteit en geïnteresseerde studenten. Die zijn overigens erg enthousiast, maar of (en hoe snel) dat tot veranderingen gaat leiden valt nog af te wachten. 

Alleszins krijg ik dus zo ook de mogelijkheid om een beetje te proeven van dit fascinerende land, de mensen te leren kennen (supervriendelijk en zó behulpzaam!) en beter te snappen waar ik nu die afgelopen 2 jaar over heb zitten schrijven. 

Voor vandaag houd ik het bij een impressie van hoofdstad Hargeysa. Met de opmerking dat ik probeerde een beetje vanalles te fotograferen, maar bij de uiteindelijke selectie toch geneigd was om de meer romantiserende, "typisch Afrikaanse" (wat dat ook moge betekenen) foto's eruit te halen. Een neutraal beeld van Hargeysa is het dus absoluut niet. 

Somalilanders zijn trots op hun land, je ziet de vlag overal terugkomen.

Zicht op Hargeysa in de verte



Zoals je op dit Google Maps satellietbeeld kan zien heeft Somaliland een woestijnachtig klimaat. Het had (tot op zekere hoogte heeft) daarom ook een pastoralistische cultuur. Vooral geiten en kamelen worden gehouden. Zo is bijvoorbeeld de beschikbare melk vooral kamelenmelk.

Kraantjeswater is niet overal beschikbaar en dus wordt er veel water op deze manier geleverd. 

Stalletjes om iets te eten of te drinken langs de kant van de weg

Vooral tijdens de middagonderbreking, na het gebed, zie je daar veel mensen zitten

Een cool gebouw in het centrum van Hargeysa


Aan de rand van de markt


Buspark. Veel bussen hadden deze soort "zonnecreme" op, niet duidelijk waarom...

Eetkraampjes aan het busstation


Een schattig balkonnetje boven de marktkraampjes


Veel mensen kauwen op qat, een soort pruimtabak die licht bedwelmend is. Een bijhandel is deze in "tandenpoetsstokjes" zoals deze man hier (denk ik)


Dit hotel is een van de weinige landmarks in Hargeysa die zijn overgebleven van vroeger. Hargeysa werd namelijk in de burgeroorlog compleet platgebombardeerd, ongeveer 90% van de stad werd vernietigd.

Een doodlopende straat met geparkeerde auto's en minibusjes

Voetbal als vrijdagnamiddag vermaak

Residentiële wijk