De laatste dag van de conferentie. Je ziet en voelt ook al wel wat conferentie-moeheid. Het voornaamste doel van de conferentie, het goedkeuren van the New Urban Agenda, wordt gehaald. Het document was voor het begin van de conferentie al zo goed als af, maar tijdens de conferentie zijn er blijkbaar wel nog wat punten of komma's veranderd.
Wij beginnen de dag met een door IHS samen met OECD en UN-Habitat georganiseerd trainingsevent met de titel "Enabling Institutional Change through National Urban Policies". We willen een interactieve sessie houden, maar het theaterzaaltje dat we daarvoor ter beschikking hebben gesteld gekregen laat dat amper toe. We moeten al onze fantasie gebruiken om toch de gewenste 6 lokaties voor discussies in kleine groepen te organiseren. Uiteindelijk wordt het een goede sessie waarin ik ook een beetje behulpzaam kan zijn.
In het algemeen is er weinig protest geweest tegen de conferentie - of is het eerder dat we dat wegens beveiligingsbubble gewoon niet opgemerkt hebben? Op weg naar de expositie komen we deze betogers tegen, die vinden dat de rechten van armen, vrouwen en andere benadeelde groepen beter gegarandeerd moeten worden.
In de namiddag is er niets superinteressants meer, dus besluiten Maartje en ik om al de toerist uit te hangen. We nemen de teleférico naar 4050 meter om daar van een adembenemend uitzicht over Quito en de omliggende vulkanen te genieten.
Ingezoomd op het conferentiecentrum (het ovalen gebouw links in het midden) en de expositieruimte (nog net een stukje zichtbaar van de witte tentdaken achter het gebouw onder constructie met groene stellingen rechtsonder op de foto)
Je kan ook nog verder naar boven wandelen, maar het weer ziet er een beetje dreigend uit, Maartje is niet bepaald in een wandeloutfit op haar nette schoenen (ik met mijn sportschoentjes ben ook niet veel beter), we hebben amper water bij en door de ijle lucht zijn we sowieso na 20 stappen naar boven al buiten adem.
Aan de voet van de Teleférico ligt ook een klein pretpark
Tegen de avond zijn we terug in het centrum en brengen we ook nog snel een bezoekje aan de Catedral Metropolitana de Quito, waar we ook op het dak mogen. Leuk!
Ik stootte mijn hoofd serieus aan een onzichtbare metalen staaf op de terugweg naar beneden, maar het uitzicht was het waard (en ook het meisje in het rare pak dat ons rondleidde - zij verbeeldde de dood; een jongen die ook rondleidingen deed was verkleed als kip; blijkbaar zijn dat symbolen van de stad (of van de kerk? Ik ben het alweer vergeten))
No comments:
Post a Comment