De hele familie in Afrika

Het lijkt toch *bijna* alsof ze allemaal in Afrika zijn, niet? Alleen de kleding is een beetje overdreven :)

Een onsmakelijke ontdekking

Ik ga tegenwoordig wel vaker naar het Ministry of Finance voor mijn lunch, samen met collega's. Ze serveren daar het typische Oegandese 'buffet': al het eten staat klaar in grote opgewarmde metalen bakken (type Kerstmis bij de Keunenfamilie in het Cultureel Centrum), waar je dan een keuze uit kan maken.

Eerst bestel en betaal je aan de kassa. Keuze is meestal uit: vis, kip (in een waterig sausje), gegrilde kip, liver, groenten of verse bonen. Met je bonnetje ga je dan naar het buffet (zo een 1,5m verder), waar je je bonnetje weer afgeeft. Je kiest (naar gelang de beschikbaarheid) 3 van de volgende items: matooke (speciale bananenpuree), rijst, pompoen, zoete aardappelen, 'irish potatoes' (onze gewone aardappeltjes), spaghetti (zonder saus), posho (maismeel vermengd met wat water), casava, ... Vervolgens krijg je nog op je bord wat je ervoor gekozen hebt; in het geval van groenten is dat meestal: een portie bonen (van die bruine ronde), g-nut sauce (afkorting van groundnutsauce = pindasaus met een paars kleurtje) en nog wat spinazie-achtige groentjes. Een lekker glaasje vers geperst passievruchtensap maakt het een best wel te verteren maaltijd.

Mijn eerste klimaatshock

Zaterdag liep ik argeloos langs de Shoprite (grote supermarkt in het centrum van Kampala), toen ik me ineens met een schok realiseerde dat die volhing met kerstversiering. En toen ik erop begon te letten, zag ik dat eigenlijk alle andere winkels en winkeltjes ook hun beste beentje hadden voorgezet.

Ik weet wel dat we al eind november zijn, maar aangezien het hier nog steeds lekker warm is (om niet te zeggen érg warm op het ogenblik), en omdat er niet zoveel tamtam rond wordt gemaakt als in België, had ik er nog niet bij stilgestaan. De stad ziet er - in tegenstelling tot de lichtende overdaad in België - nog hetzelfde uit; enkel in de winkels en etalages kan je een beetje kerstsfeer opsnuiven.

Het is gebeurd...

Vanaf nu geen GoPass meer, geen kortingen op concerten en voorstellingen, geen voordelen meer voor museumbezoeken, niet eens meer korting op de bus in Portugal. Vanaf nu RailPassen, en volle pot betalen... Nog een geluk dat ik hier in Afrika zit, waar al die dingen sowieso toch niet aan de orde zijn (bij gebrek aan treinen, musea en bij uitbreiding een algemeen concept ‘korting voor jongeren’), zodat de overgang van ‘jongere’ naar ‘vanaf-nu-ben-je-verondersteld-van-een-evenwichtig-leven-te-leiden-met-partner-en-wie-weet-al-kindertjes-of-alleszins-een-goede-job-en-misschien-wel-een-huisje-of-appartementje’-volwassene zich niet al te abrupt voordoet. En ik ben (voorlopig toch nog) gezegend met één van die voorgenoemde dingen (de goede job, voor diegenen die zich vragen begonnen te stellen – nee, ik heb nog steeds niemand gevonden en ben vooralsnog dus nog steeds happy single - Kandidaten kunnen zich melden op het nummer +256 775 11 00 75 ;).

vliegtuigovergang

Net zoals we in België een spoorwegovergang hebben, hebben ze in Kisoro (in het uiterste zuid-westen van Oeganda) een 'vliegtuigovergang'. De weg van en naar Kisoro loopt namelijk dwars over het lokale vliegveld, en dus kan je maar beter opletten wanneer je oversteekt. Ik ben wel vanuit betrouwbare pilotenbronnen ingelicht dat de vliegtuigjes meestal eerst een keertje laag overvliegen voor effectief te landen; kwestie van te dubbelchecken...

En kijk...

Daar zijn ze dan, (niet al te) schattige kleine maraboetjes, verlangend uitkijkend naar de volgende maaltijd van mamie of papie...

Goed nieuws

Aangezien alle betrokken partijen de samenwerking positief evalueren en deze wensen verder te zetten, hebben zij beslist het arbeidscontract te verlengen in overeenstemming met de noden van het project. 

De partijen komen bijgevolg overeen dat deze arbeidsovereenkomst op 15 januari 2010 een einde neemt zonder opzeggingstermijn noch vergoeding.

(Uit: Addendum bij mijn arbeidscontract - wel nog te ondertekenen)

Wat te doen met schrootafval

Armoede... Bij de meeste mensen roept het het idee op van een gebrek aan geld, eten, fatsoenlijk onderdak of kleding. En dat is er zeker deel van, maar armoede is vooral een gebrek aan kansen, aan mogelijkheden, aan keuzes. De kans om te studeren wat je wil, de keuze om het werk te doen wat je graag zou doen, de mogelijkheid om in je vrije tijd je interesses te verruimen,...

Niet dat dat mensen belemmert om creatief bezig te zijn, integendeel. De mooiste en inventiefste voorbeelden van recyclage vind je daar waar afval niet als overbodig en waardeloos, maar net als iets nuttigs aanzien wordt, iets waar je je voordeel uit kan halen. Speelgoed, kunstwerken, compost, gebruiksvoorwerpen, kleding,... Prachtige objecten zijn al voortgekomen uit wat door anderen afgedankt en achtergelaten werd.

In september legt elke maraboe een ei

Toegegeven, het rijmt niet zo mooi als het 'In mei..'-spreekwoord, maar het is even waar. Ik weet niet hoe ze het weten wanneer het september is, of waarom het net september moet zijn, maar feit is dat we een tijdje geleden de reusachtige vogels zagen heen en weer vliegen met heuse bomen (ok, beetje overdreven) in hun snavel. De maraboe's zien eruit als een kruising tussen een ooievaar en een gier en maken de stad onveilig. Ze eten afval, en vooral: ze produceren heel wat afval. Om de een of andere reden vinden ze het gebied rondom het parlement en KCC (dus waar ik werk) erg interessant. Ze zitten met 10-tallen in hun favoriete bomen en op de daken of lopen rond op het gras. En vanaf hun favoriete plekjes droppen ze dus hun pakjes, wat gigantische witte plekken levert, waar ik bij voorkeur rondom wandel :)

Van 111 naar 126

Het gaat de verkeerde kant uit met Oeganda: in een onderzoek door Transparency International in 180 landen naar de mate van corruptie vallen ze terug van plaats 111 naar 126. Een score van 2.6 op 10 is nu ook niet bepaald een voldoende...

Oeganda doet het daarmee wel nog beter dan Somalia (laatste plaats) en Kenya (plaats 147), maar minder goed dan Rwanda of Tanzania (gedeelde 102e plaats). België staat trouwens op een 18e plaats met een score van 7.3.

The rafting experience

Ik wéét dat het een beetje schandalig is, je leven wagen als je net meter geworden bent, maar het klonk zó opwindend dat ik het zelf ook een keertje wilde uitproberen. De verhalen logen er anders niet om, er zíjn al mensen ingebleven; neuzen, armen, benen, en ribben gebroken; bijna-dood ervaringen zijn dagelijkse kost en over gigantische blauwe plekken wordt niet eens gesproken... En toch, en toch, de andere zijde van het verhaal is wel degelijk overtuigend genoeg om al het bovenstaande te negeren en 80 euro neer te tellen.

Bram op de webcam

(dat rijmt!) (min of meer toch...)

Welkom op deze wondere wereld, kleine Bram!

Mijn wensen zijn verhoord... Ikke nu supertrotse meter van een superschattig klein mopske!

Ze zijn toch zó schattig

Uhoh!

Ben net aan de laatste choco-pot van thuis begonnen... Maar wat daarna? Hoog tijd om naar huis te komen ;)

Speciaal voor mama (eindelijk)

Het bewijs

cfr. post van 30 juni over Oegandees Engels en Engels Luganda.

Het bord zegt: "Ben je beu om steeds afgezet te worden als je huurt? Koop dan nu je stuk grond of huis voor weinig geld."

Kampala and the environment

Ziehier een stukje dat ik postte op de officiële VDOS-blog:

After half a year in Uganda, I am getting a better picture of the Kampala Integrated Environmental Planning and Management Project (or KIEMP as we call it - the project in which I am cooperating), bilateral cooperation, development work and Ugandan society. Kampala faces a lot of challenges, especially in the slum areas. KIEMP tries to tackle these issues, but it is only a pilot project and the needs are very high.

Geduld is een mooie gave

... Zeker als je iets wil downloaden in Oeganda!

Doe de test: hoe lang duurt het bij jullie om 336kB te downloaden?

PS. Gelukkig is het niet zo erg 's morgens vroeg (als iedereen nog moet aankomen) en 's avonds laat (als iedereen al naar huis is)

Oegandese grapjassen

Het is een kleine wereld

© Ruth - Michiel en ik tijdens onze avontuurlijke tocht doorheen de velden van Kibale

Over Oegandees Engels, Engels Luganda en andere zaken

De bindende taal in Oeganda is het Engels. Niet dadelijk het (Britse of Amerikaanse) Engels dat wij zo gewoon zijn te horen, eerder een Afrikaanse/Oegandese variant. Wat niet betekent dat de mensen niet goed Engels spreken, integendeel. Zeker degenen die gestudeerd hebben, bezitten het Engels alsof het hun moedertaal is. Niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat vele scholen in het Engels onderrichten, waarbij de mensen dus wel hun eigen taal kunnen spreken maar niet schrijven.

De zomer is in 't land!

Op zaterdag, toen we luilekker op het terras (in de schaduw want toch een beetje warm in het zonnetje) zaten een spelletje te spelen (Katrin en Liesbeth beginnen stilaan aan mijn spelletjesmanie te wennen :) of gewoon wat te babbelen, bedachten we dat in Europa de zomer nu pas echt begint. Echte koude hebben we (behalve dan misschien in de bergen in Sipi) nog niet meegemaakt, het weer is – op een (voor de landbouw noodzakelijke) regenbui na – steeds zalig.

Aan alle mooie liedjes komt een einde...

Drie prachtige weken, met elke dag wel een nieuw avontuur, een nieuwe ontdekking of een nieuwe belevenis... We hebben genoten van overweldigende natuurpracht, uitgestrekte vlaktes, de blauwe bergen van Congo, de steile rotsformaties rond Sipi, fantastische watervallen, verbazingwekkende taferelen, prachtige vergezichten, bananen-, koffie-, thee-, bonen-, tabaks-, en andere plantages, mango-, papaya-, en saucissenbomen, rondbuikige leeuwen, drommen nijlpaarden, kuddes olifanten en giraffen, krokodillen, schattige vogelgaatjes in de rotsen, alle soorten en maten gazelle-achtigen, buffels, slangen, kameleons, hagedissen met hopen, lekker eten, interessante gesprekken, fijne wandelingen, cooking tours, community walks, geïmproviseerde rondleidingen, gezellige marktjes, prachtige mensen, enthousiaste, immer schattige kinderen (muzungu, muzungu!), creatieve oplossingen, aangename, relaxte avonden (helemaal geüpdated in de spelletjes ;), kleine maar gezellige hutjes; we hebben een mis bijgewoond, gezwommen, het project bezocht, ons gewaagd aan glibberige afdalingen, en een klein beetje meer inzicht gekregen in de verscheidenheid aan cultuur in Oeganda. Zoveel verhalen, zoveel foto's, zoveel gezien, gehoord, geroken, gesmaakt en gevoeld... Dankjewel mama en papa!

Mijn eerste balletles

Een tijdje geleden vond ik uit dat ik voor dezelfde prijs ook een uurtje vroeger naar de dansles kon gaan, om voor de moderne dans nog een uurtje ballet te volgen...

En gisteren was het dan zo ver, mijn allereerste balletles. Heel wat anders dan moderne dans, en zó serieus dat ik mijn lach de hele tijd moest inhouden, maar ik heb er toch van genoten!

Afbeelding van hier

Een eerste indruk

Ze hebben het uitstekend naar hun zin, die twee oudertjes van me! (en ikke ook!)

Aan de Mparo Tombs in Hoima

Ze zijn veilig aangekomen...

De kilo's en kilo's speculaas (mmmmh... Nog altijd even lekker! Er gaat niets boven zelfgebakken speculaas...), chocolade (dankjewel ook Michiel! Je weet duidelijk waar Oegandese Belgjes zin in hebben ;), chocopotten, speculaaspasta (merci Leen! Echt superlekker!), chips, snoepjes, chocotoffs (danku mamie en papie!), appels, extra kleren, pianopartituren, spelletjes, en nog zóveel meer...

Ah ja, en ook onze mama en papa natuurlijk ;) Ze kregen vandaag een eerste onderdompeling in Afrika, en als je het mij vraagt bevalt het ze uitstekend!

Multiculturele smeltkroes

Die uitdrukking is zeker van tel in Kampala. Want naast alle Afrikanen lopen hier ook héél wat 'muzungus' (blanken), Indiërs – erfenis van de Britse kolonisatie? - en een handjevol Aziaten rond. En Afrikanen, dat zijn niet enkel Oegandezen, maar ook Somali's, Congolezen, Kenyanen – zeker nu met de post-electorale spanningen - enz. Voor mij misschien niet dadelijk herkenbaar, maar voor de gemiddelde Oegandees des te meer.

Waarom je misschien beter NIET naar Oeganda komt...

Wie bezorgd is om zijn/haar veiligheid, kan in Oeganda best NIET:

- In een huis zonder poort met ketting en guard wonen

Zelfs mét poort en ketting en 3 guards (afwisselend, weliswaar) maakt Claire zich nog steeds zorgen over hoe het beste gehandeld kan worden in geval een overval plaatsvindt in het huis. De politie bellen is sowieso nutteloos – die zouden toch niet komen opdagen – dus had ze voorgesteld om één van de boda boda drivers te betalen om desgevallend naar het politiekantoor te rijden, de politie op te pikken en naar 63 Kizungu Road te brengen. Of anders, gewoon een boda boda driver te bellen, hem te vragen wat vrienden mee te nemen en zo de overvallers wegjagen. Deze boda boda driver zou daar dan wel over gebriefd moeten worden, opdat hij dadelijk kordaat en zonder treuzelen zou handelen, maar daar knelde uiteindelijk het schoentje. Want hoe weet je nu zeker dat de man in kwestie niet zélf een overval zou ensceneren, om aldus wat sneller aan het beloofde geld te geraken?

© An Eijkelenburg - Villa in Kisenyi II

Altijd leuk

...Om nieuws te krijgen van het thuisfront. Regelmatige skype-foontjes gebeuren op dinsdagnamiddag tussen 17-19u (16-18u Belgische zomertijd). Mijn skypenaam: elskeu oftewel Els in Oeganda.

Ik moet wel toegeven, en onze mama zal dat zéker beamen :p dat het niet zo gemakkelijk is om verschillende dingen tegelijk te doen: MSNen met 6 mensen en tegelijkertijd een conference call voeren met z'n vieren... Waar ik nog tijd vond om ook de krant te lezen, dat weet ik niet meer ;) Bij deze dus mijn excuses als ik je niet dadelijk antwoord/geantwoord heb...

Ik ben er nog

... En heb een fantastische vakantie achter de rug aan de kratermeren en Kibale Forest National Park bij Fort Portal!

Radiosilence...

Goed nieuws voor mij, minder goed nieuws voor al mijn trouwe fans :)

Michiel (buurjongen) en Ruth (architectuurvriendin) komen de komende 2 weken op bezoek! Volgende week gaan we een weekje rondreizen (Ssese-eilanden? Sipi Falls? Hairy Lemon-eiland op de Nijl? Bujagali Falls? Mt. Elgon NP? Echt concrete plannen zijn er eigenlijk nog niet...)

Lang verwacht en veel gevraagd

Mezelf ;)

(vlnr.) Ik, Britt en Liesbeth aan de Kasubi Tombs. Het dragen van een (lange) rok was verplicht dus kregen we ter plaatse een wikkelrok aangeboden. De Kasubi Tombs waren toch wel een lichte teleurstelling: 10,000 shilling – 4 euro – en zoveel valt er écht niet te zien. Grappige anekdote: terwijl de gids uitleg gaf, krijgt hij een telefoontje. In het bijzijn van zijn publiek, een 15-tal muzungu's (blanken), zit hij doodleuk te verkondigen tegen de persoon aan de andere kant van de lijn dat hij 'on the way' is, “I'm on a boda right now”. Om maar aan te tonen hoeveel geloof je daaraan dus moet hechten als een Oegandees je vertelt dat hij 'binnen 5 minuten' er zal zijn.

Een kleurig Oeganda

Dankzij:

Celtel - Making life better

Het begint met de kleine dingen

Om eerlijk te zijn, het is me ook al overkomen. BTC betaalt het geld voor de huur van mijn kamer, maar niet van de elektriciteit en de gas. Omdat dat bij mijn contract in de huur is inbegrepen, vroeg Daphnée me in te schatten wat de kosten daarvan waren – zelfs als het maar een 10 dollar is – zodat dat van de huur wordt afgetrokken. Claire rekende uit dat het ongeveer zo een 16 euro per maand is. 16 euro die dus niet wordt terugbetaald. En heel even dacht ik, wat als ik nu gewoon zeg dat het 10 euro is, niemand die het weet...

Een Belgische in Oeganda

Sorry folks, geen 'echte' update deze keer... Dit is een kort inleidend artikeltje dat ik voor Gobots schreef, de website van CJP, waar ik in België van tijd tot tijd recensies van toneel- of dansopvoeringen, films, boeken, etc. voor schreef. (Wie jonger is dan 26 en geïnteresseerd in cultuur: dit is een ideale manier om aan gratis tickets, boeken, dvds of cds te geraken. Daarvoor moet je enkel een -korte- aankondiging en een recensie schrijven) Ik ga nog een aantal van deze artikeltjes schrijven, over cultuur (theater, film, mode, etc.) in Oeganda, die ook op deze website zullen belanden...

Er moet ook gewerkt worden

Anderhalve maand later, en jullie hebben nog steeds niets gehoord over mijn werk... Straks denken jullie nog dat jullie belastinggeld hier volkomen verspild is, om mij lekker wat te laten genieten van het prachtige Afrika!

Om eerlijk te zijn, ik heb het opzettelijk gedaan, om mezelf een beetje tijd te geven om me in te werken. Want hoe moeilijk ik het dacht te hebben om me aan te passen aan Afrika, mijn grootste vrees was dat ik op mijn werk mijn draai niet zou vinden, dat ik niets zou kunnen bijdragen, dat ik veel en veel te onervaren was en dat ik gewoonweg overbodig zou zijn.

Comments

Er zijn een aantal vreemde commentaren gekomen op mijn vorige posts ("See here" en "Look here" of iets in die trant), die ik ervan verdenk virussen te bevatten als je de link volgt. Ik raad iedereen dus aan om vooral NIET op die links te klikken, tenzij er een computerexpert is die me van het tegendeel overtuigt...

*UPDATE* Ik heb ondertussen uitgevonden dat ik die posts ook gewoon kan deleten... Bij deze dus moeten de nieuwsgierigen onder jullie er ook niet meer naar gaan zoeken, want ze zijn verwijderd :)

Geef toe:

En dat was nog láng niet iedereen...

Inderdaad, ondertussen heb ik ook een landgenootje mogen verwelkomen: Liesbeth, 26 jaar, en fotografe. Ze heeft een tijdje bij de New Vision gewerkt – de krant waar Els de Temmerman momenteel hoofdredactrice van is – waar ze fotografen op/begeleidde. Nu doet ze hetzelfde in het Media Centre, voor 3 maanden.

Maar hoewel ze hier niet slapen, zijn hier nóg heel wat mensen in het huis. We leven hier namelijk een prinsen/prinsessenleventje: huismeid Grace is 's morgens om 6u30 al aan de slag om alles in goede banen te leiden voordat om 7u Claire en Olivia vertrekken. Daarna ruimt ze de keuken verder op: meestal staat er haar een gigantische afwas van de vorige avond te wachten. Kan je je inbeelden: we wonen op dit moment met 10 mensen in het huis, van wie er toch zeker 6 hun eigen potje koken, hetzij op hun eentje, hetzij per twee. En pannen en potten zijn er genoeg in het huis, dus het is voor ons niet nodig om af te wassen voordat we beginnen te koken.

Het ga je goed, Daisy en Curtis!

Nieuwsgierige Curtis en altijd hongerige Daisy aan mama's borst

Gelukkige verjaardag, Toneboon!!!

Erg ver ben ik niet geraakt vorige keer... Te opgewonden over de eerste keer achterop een boda boda veronderstel ik. Ondertussen ben ik het al helemaal gewoon, al neem ik normaalgezien enkel een boda boda voor het lange rechte stuk tot bij het huisje, en probeer ik de drukke wegen en vooral de chaotische ronde punten te vermijden. En om eerlijk te zijn: het voelt zalig om met de wind in je gezicht, de zon op de je rug rustig achterop te zitten, kijkend naar het dagelijkse leventje op Makindye Hill.

Eindelijk...

't Heeft een hele tijd geduurd, maar voor jullie beginnen te vrezen dat ik van deze aardbol verdwenen ben: I'm alive and kicking! Voor iedereen die op een persoonlijk nieuwtje zit te wachten: ik kan enkel op het werk op internet en heb op dit moment zo een 80 ongelezen emails, ik hoop dat ik dat ooit nog ingehaald krijg... Maar zeker en vast superhard bedankt voor alle briefjes en cadeautjes en smsjes en mailtjes! Dat was een echte opsteker, want het afscheid viel me zwaar...

Op dit moment zit ik op een gigantisch terras, het geluid van een paar duizend krekels op de achtergrond, met een prachtig zicht over de heuvels van Groot-Kampala. Groot, want Kampala is reusachtig. Om origineel te zijn, was Oud-Kampala gebouwd op zeven heuvels, maar dat zullen er al een stuk of 30 zijn ondertussen denk ik. Ergens een plaatsje vinden leek dus een beetje op het zoeken naar een naald in een hooiberg. Kampala centrum is nogal superduur (2-slaapkamerappartementen vanaf 1000$, nog zelf te bemeubelen, electriciteit-, water- en gasrekeningen te betalen, en soms ook nog zelf voor de security te zorgen), maar het grootste probleem voor mij was het transport.

Drukke tijden...

Ineens lijkt er voor alles te weinig tijd...

Hoewel we ons wel realiseerden dat het niet bepaald het ideale, rustige moment was, besloten mama en ik om toch nog een voordrachtje/nieuwjaarsreceptie te houden. Het was misschien wel een klein beetje een overdaad aan piano, maar ik heb er alvast erg van genoten!